Przyłącz się do Szkolnego Koła Caritas

W trzech szkołach średnich na terenie parafii Łańcut - Fara ( I LO, II LO, ZSZ) od dwóch lat rozwijają swą działalność Szkolne Koła Caritas. Są to jednostki podległe Caritas Archidiecezji Przemyskiej, której dyrektorem jest obecnie pochodzący z naszej parafii ks. prałat Marian Bocho.

Należąca do Kół młodzież uczy się wrażliwości na potrzeby bliźnich, zwłaszcza dotkniętych biedą czy chorobą. Koła w szkołach prowadzą swą działalność w oparciu o Statut Szkolnych Kół Caritas Archidiecezji Przemyskiej. Koło powołuje dyrektor szkoły i wyznacza on nauczyciela - opiekuna. Troskę duszpasterską sprawuje asystent kościelny, mianowany przez Księdza Arcybiskupa. W naszych szkołach pełnią ją katecheci: w I LO - ks. Krzysztof Szczygielski, w II LO - ks. Jan Bździkot, a w ZSZ - ks. Tadeusz Urban. Na czele Koła stoi Zarząd powołany spośród uczniów. Koło ma prawo do posiadania swojej pieczęci i konta bankowego.

Swą opieką Koła starają się ogarnąć w pierwszej kolejności najbiedniejszych uczniów szkoły. Pomoc niesiona jest również do szpitala, do domów osób samotnych i chorych, do rodzin wielodzietnych, do zakładów opieki dla dzieci i dla starszych. Młodzież ze Szkolnych Kół Caritas włącza się też w akcje prowadzone przez Caritas Polska, takie jak rozprowadzanie świec wigilijnych w Adwencie czy w zbieranie jałmużny wielkopostnej do skarbonek. Podejmowana jest również współpraca z Towarzystwem Pomocy im. św. Brata Alberta.

Działalność Szkolnych Kół Caritas jest możliwa dzięki finansowemu wsparciu instytucji, organizacji i osób prywatnych. Przy tej okazji składamy wszystkim naszym Darczyńcom serdeczne podziękowania, Bóg zapłać. Polecamy się też dalszej Waszej pamięci.

Końcem stycznia br. w Zboiskach k. Sanoka odbyły się rekolekcje dla członków Szkolnych Kół Caritas. Miały one zapalić młodych ludzi do czynów miłości wobec bliźnich i im samym pomóc we wzrastaniu w klimacie Chrystusowej Ewangelii.

Oto świadectwo jednej z uczestniczek tych rekolekcji:

Praca w Szkolnym Kole Caritas jest dla mnie czymś bardzo ważnym. Dotykam ludzkiego cierpienia i biedy. Wchodzę w kontakt z potrzebującymi miłości. I chociaż nie robię wiele, to moja działalność płynie z potrzeby serca. Widząc ubogiego, samotnego, cierpiącego dostrzegam Chrystusa i służę Mu. Nie mam nic, co mogłabym ludziom dać, ale żyje we mnie uczucie czystej miłości względem bliźniego i troski o jego dobro.

Moje zaangażowanie w działalność SK Caritas to nie jednorazowa akcja, to nie chwilowe pragnienie pomocy innym - za które otrzymam nagrodę - lecz trwałe pragnienie dobra innych. Do miłości trzeba dorosnąć, trzeba ją w pełni zrozumieć. Prawdziwa miłość nie kończy się, nie umiera, lecz trwa wiecznie. Taką miłością obdarzył mnie Jezus, Dobry Pasterz, dlatego jestem zobowiązana przekazać ją innym.

Członkowie SK Caritas to ludzie powołani do służby Miłości. Ta Miłość to Jezus. Szukają więc w drugim człowieku cierpiącego, głodnego, ubogiego, łaknącego, uwięzionego i chorego Chrystusa. Pragną wyjść Mu na spotkanie. Ks. J. Twardowski powiedział: "Miłość jest tak wielka, że aż Bóg o nią prosi". Zobacz więc, jaki to wielki dar posiadać w sobie Miłość i móc Ją komuś ofiarować. Warto służyć ludziom, bo nawet podany kubek wody nie pozostanie bez nagrody.

Wszystko cokolwiek robię pragnę czynić przez Chrystusa, w Chrystusie i z Chrystusem. Czegokolwiek dokonuję, czyni to we mnie Najwyższy.

Bóg jest miłością: "Kto trwa w miłości, trwa w Bogu, a Bóg trwa w nim" (1 J 4, 16). Prowadzi to do spojrzenia na własne życie z Jego perspektywy: "Nie ja, ale On, a więc: to nie ja zrozumiałem, ale On pozwolił, abym zrozumiał, nie ja mówiłem, ale On mówił przeze mnie, nie ja dawałem, ale On rozdawał posługując się moimi rękoma, nie ja kochałem, ale On kochał przeze mnie" (ks. J. Twardowski). Jeśli zaś będę czynić miłosierdzie dla własnej satysfakcji, nagrody lub czyjejś pochwały, to mój uczynek nie będzie nic znaczył, bo nie ma w nim Boga.

Na początku ferii zimowych uczestniczyłam w rekolekcjach dla członków Szkolnych Kół Caritas w Zboiskach koło Sanoka. Były one dla mnie spotkaniem z Jezusem - Dobrym Pasterzem, ukazały mi piękno Jego miłości.

Zrozumiałam, że On mnie naprawdę zna, że Jego wiedza o mnie jest nieprawdopodobna, On woła mnie po imieniu, zna tajniki mojego serca.

Wierzę, że Jezus mnie broni, nikt nie zdoła mnie wyrwać z Jego rąk. Wiem, że nikt nie dał mi i dać nie może więcej niż On. Oddał za mnie swoje życie, umierał w samotności i bólu, bym ja mogła żyć na wieki. Rekolekcje w Zboiskach uświadomiły mi co to znaczy kochać, bezinteresownie służyć bliźniemu. Cieszę się, że mogłam tam doświadczyć Bożej miłości i miłosierdzia.

Ja wybrałam Prawdziwą Miłość, a Ty? Zapraszam Cię do służby Bogu i człowiekowi w duchu prawdziwej miłości. Przyłącz się do Szkolnego Koła Caritas.