Przeżywany w wielu wymiarach Rok Jubileuszowy stał się możliwością refleksji nad dziejami Kościoła oraz doświadczenia jego roli we współczesnym świecie. Archidiecezja Lubelska słynie w Polsce z wielu świątyń i kaplic, które zostały zbudowane w trudnych czasach dzięki trosce duszpasterzy oraz wielkim oddaniu wiernych. Dzisiaj pojawiają się pytania po co budować nowe świątynie - po co tworzyć nowe parafie? Odpowiedź na te pytania mogą dać mieszkańcy małej miejscowości niedaleko Puław.

W latach 1983-1989 według planów architekta Kazimierza Kwiatkowskiego z Lublina pod kierunkiem proboszcza parafii Żyrzyn ks. kan. Eugeniusza Mikity został zbudowany kościół w Osinach. Świątynia pobłogosławiona przez bp. Piotra Hemperka w 1990 r. była obsługiwana przez duszpasterzy parafii Żyrzyn. Już w czasie budowy kościoła dała się zauważyć bardzo owocna współpraca miejscowych władz z przedstawicielami Kościoła. Wyrazem wielkiej świadomości integracji społeczności była prośba mieszkańców do bp. Bolesława Pylaka o utworzenie parafii. Data erygowania parafii - 28 lutego 1992 r. dla tej małej społeczności będzie symbolizowała początek nowego etapu wspólnych inwestycji w obrębie "swojej parafii" . Wspólnym wysiłkiem parafian zamieszkujących jedną wioskę (1070 osób) i staraniem proboszcza ks. kan. Adama Sołtysiaka została zbudowana plebania w postaci wolno stojącego budynku. Budowę trwającą 13 miesięcy zakończono w 1994 r. Inspiracje sołtysa Jana Trybuły, stała opieka duchowa nad przedsięwzięciami Księdza Proboszcza oraz zaangażowanie parafian doprowadziły do powstania nowych inwestycji: wodociągu, budowy szkoły i realizowanej obecnie budowy kanalizacji a także poszerzenie i zagospodarowanie placu kościelnego, wybudowanie ogrodzenia wokół terenu kościelnego i dzwonnicy.

Życie tej małej wspólnoty przy "swoim kościele" obrazuje rozwój wspólnoty, która uczy się jednoczenia spraw dotyczących świata materii z rzeczywistością duchową. Jedność Osin zauważalna jest także w "owocach duszpasterskich". Odpust parafialny ku czci Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski (3 maja) jest wydarzeniem dla całej wspólnoty, kiedy spotykają się przy eucharystycznym stole parafianie z rodzinami - można podziwiać ubraną w galowe stroje Ochotniczą Straż Pożarną i członkinie Koła Gospodyń Wiejskich. Przy ołtarzu eucharystycznym w każdą niedzielę gromadzi się 75% mieszkańców; w nabożeństwie do Matki Bożej Nieustającej Pomocy uczestniczy 10% mieszkańców; w czasie rekolekcji 60% parafian przyjmuje Komunię św. (od powstania parafii roczne przystępowanie do Komunii św. zwiększyło się o ponad 100%) . Parafianie dbają także o "swój kościół" - co tydzień inna rodzina dba o czystość świątyni, przybiera ją kwiatami i jeśli zaistnieje taka potrzeba tworzy odpowiednią dekorację.

Podobnych parafii jest więcej. Na pewno nie omijają ich różne problemy i trudności, lecz trzeba zauważyć to, co jest odpowiedzią na postawiony problem. Oby powstawały nowe kościoły i nowe parafie! Wszędzie tam, gdzie następuje "współpraca w różnorodności" można więcej dokonać. Tam, gdzie ludzie tworzą wspólnoty oparte na wartościach uniwersalnych będzie miejsce dla duszpasterza i Kościoła. Dzięki integralnemu ubogacaniu się i rozwojowi człowieka - jednostki i wspólnoty można będzie "wypłynąć na głębię", aby przez postawę otwartości i odpowiedzialności stawiać czoła współczesnym problemom, zostawiając jednocześnie po sobie trwały materialny znak owocu ludzkiej pracy oraz duchowego dziedzictwa.