KS. MIECZYSŁAW WOLANIN: - Proszę o kilka słów na temat Gwatemali?

KS. ZBIGNIEW STRADOMSKI: - Gwatemala to kraj Ameryki Środkowej. Graniczy z Meksykiem, Hondurasem i Salwadorem. Ma dostęp do dwóch oceanów: Spokojnego i Atlantyckiego (poprzez morze Karaibskie).

Powierzchnia kraju wynosi prawie 109 tys. km2 i liczy ok. 11 mln ludności. Mieszkańcami są rdzenni Indianie, potomkowie Majów, oraz przybysze z zewnątrz, od czasu kolonizacji tych terenów, zwłaszcza z półwyspu Iberyjskiego, którzy zmieszali się z ludnością miejscową.

Językiem urzędowym jest hiszpański. Ponadto funkcjonuje w różnych rejonach kraju ponad 20 miejscowych dialektów. Połowa mieszkańców to katolicy.

W Gwatemali jest kolebka Majów. Do dzisiaj zachowały się po nich budowle usytuowane w Tikal. Jednostką monetarną jest quetzal. Nazwa pochodzi od ptaka o tej samej nazwie, który symbolizuje światło i życie. Jest w podobnym poszanowaniu jak u nas w Polsce orzeł.

- Czym zajmuje się ludność Gwatemali?

- Jest to typowy kraj rolniczy. Uprawia się owoce cytrusowe (pomarańcze, banany, cytryny), kawę, trzcinę cukrową, kukurydzę, fasolę, ziemniaki, bawełnę, sorgo. Ludność wybrzeży zajmuje się także rybołówstwem oraz uzyskiwaniem soli z wody morskiej.

Jest to kraj o zróżnicowanym ukształtowaniu terenu. Obok nizin nadmorskich występują tereny górzyste, co ma wpływ na klimat i rodzaje upraw. W tym samym czasie gdy na nizinach temperatura sięga prawie +40o C, na obszarach górskich spada nocą do 0oC.

Specyfiką Gwatemali jest występowanie wulkanów, których jest prawie 30. Spośród nich kilka jest czynnych i od czasu do czasu dają o sobie znać. Oprócz tego występują zjawiska trzęsienia ziemi.

- Jak przedstawia się sprawa wykształcenia miejscowej ludności?

- Znaczny procent ludności to analfabeci. W niektórych rejonach analfabetyzm sięga aż 40%. Jest to wynik tego, że nauka dla dzieci i młodzieży nie jest obowiązkowa. Aby otrzymać znaczniejsze wykształcenie (średnie lub wyższe) za naukę trzeba płacić, a nie wszystkich na to stać. Poza tym dzieci już w bardzo młodym wieku wspierają rodziców w uzyskiwaniu środków na utrzymanie rodziny. Ich główne zajęcie to czyszczenie butów, roznoszenie i sprzedawanie gazet, pieczywa.

- Jak liczne są rodziny?

- Przeważają rodziny wielodzietne. Czymś charakterystycznym jest posiadanie nie tylko kilkorga swoich dzieci, ale przyjmowanie na wychowanie dzieci osieroconych. Nie ma zjawiska dzieci bez opieki, dzieci ulicy. Każde jest przez kogoś przygarnięte. Ustrój rodziny jest patriarchalny. Decydujący głos należy do męża i ojca rodziny, choć różnie bywa z ich odpowiedzialnością.

- Proszę coś opowiedzieć o miejscu pracy, o swojej parafii?

- Moja parafia to La Gomera. Przejąłem ją po moim bracie, ks. Ryszardzie, który 5 lat wcześniej przyjechał tu do pracy misyjnej. Można powiedzieć, że przygotował dla mnie miejsce, a sam poszedł na inną placówkę. Parafia należy do diecezji Escuintla. Usytuowana jest na południu kraju. Jej tereny bezpośrednio przylegają do Oceanu Spokojnego.

W jej skład wchodzą dwie miejscowości liczące po ok. 10 tys. mieszkańców oraz 15 niewielkich wiosek. Głównym zajęciem moich parafian jest sezonowa praca przy wycinaniu trzciny cukrowej.

- Jak wygląda życie religijne parafian i praca duszpasterska Księdza?

- W związku z wysokim procentem analfabetyzmu, także niestety religijnego, w następstwie braku systematycznego kontaktu z księdzem, świadomość religijna jest bardzo znikoma. Konieczne jest organizowanie dłuższego przygotowania do przyjęcia sakramentu chrztu św., spowiedzi, bierzmowania. To przygotowanie jest niekiedy jedyną okazją do poszerzenia wiadomości religijnych i pogłębienia świadomości duchowego związku z Panem Bogiem, szansą umocnienia wiary. Jest to możliwe dzięki wydatnej pomocy katechistów świeckich. Bez nich praktycznie niemożliwe jest funkcjonowanie parafii. Od ich wykształcenia i zaangażowania zależy oblicze religijne wspólnoty parafialnej. Parafianie bardzo chętnie i licznie biorą udział w różnych uroczystościach, zwłaszcza zaś lubią uczestniczyć w procesjach.

- Jak jest traktowany misjonarz z obcego kraju?

- Spotyka się z wielką życzliwością i otwartością, ale także z oczekiwaniem na konkretną pomoc dla nich. Szczególną sympatię zjednuje fakt, że pochodzę z tego samego kraju co Papież Jan Paweł II.

Podobnie jak w Polsce bardzo uroczyście obchodzony był Wielki Jubileusz 2000-lecia Wcielenia Syna Bożego. Były organizowane pielgrzymki do kościołów jubileuszowych celem zyskania okolicznościowego odpustu. Dla nas takim kościołem była katedra w stolicy diecezji Escuintla.

- Księże Zbigniewie, bardzo serdecznie dziękuję za rozmowę. Życzę z serca, tak dla Ciebie jak i dla Twojego brata, ks. Ryszarda, obfitości Bożych łask i jak najwspanialszych owoców pracy misyjnej. Zapewniamy o modlitewnej pamięci. Niech Bóg prowadzi i błogosławi.