Reklama

Żyjemy dla Kościoła

Grube, kamienne mury okalające od północnej strony stare budynki klasztorne sióstr bernardynek pamiętają najtrudniejsze momenty w życiu tego Zgromadzenia w Chęcinach, tak jak przylegający do klasztoru kościół św. Marii Magdaleny, do którego codziennie siostry udają się na modlitwę.

Niedziela kielecka 5/2004

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

W 1638 r. starosta chęciński jako wiano dla swojej córki, która wstąpiła do klasztoru klarysek należącego do III Zakonu św. Franciszka, przekazał majątek na rzecz tegoż klasztoru. Były to obszerne zabudowania przyległe do kościoła św. Marii Magdaleny. Klaryski przebywały w Chęcinach do 1902 r., kiedy decyzją administracji carskiej klasztor został zlikwidowany. Od tego momentu przez 30 lat budynek klasztorny pustoszał i popadał w ruinę.
Dopiero w 1931 r. staraniem bp. Łosińskiego z Wilna do Chęcin przybyły siostry bernardynki. Budynek, w którym przez 30 lat miało swoją siedzibę wojsko, a potem liceum, był zruinowany. Dla sióstr nie były to łatwe lata. Prowadziły wówczas ochronkę, szwalnię i pralnię.
W 1944 r. klasztor zajęła żandarmeria niemiecka. Jednak najgorsze przyszło w czasach stalinowskich. Władze komunistyczne, zmierzające do całkowitej ateizacji społeczeństwa polskiego oraz wykorzenienia religii, prowadziły bezwzględną walkę z Kościołem w Polsce. W 1951 r., decyzją Powiatowej Rady Narodowej w Kielcach, klasztor sióstr bernardynek w Chęcinach został zagarnięty - w ten sposób podzielił los setek innych domów zakonnych. Siostry w brutalny sposób zostały wyrzucone do starych drewnianych budynków, gdzie dawniej mieściła się kapelania. W celu zniszczenia duchowego charakteru obiektu w klasztorze ulokowano 10 rodzin. Siostrom utrudniano zachowanie klauzury. Nie wolno im było przechodzić przez własny ogród. Często, udając się na modlitwę do kościoła, były obserwowane przez mieszkańców domu, a nierzadko wyśmiewane.
Dopiero w 1985 r. mogły przeprowadzić się i rozpocząć powoli prace remontowe zdewastowanych pomieszczeń. Choć krat symbolizujących życie w klauzurze nie było do 1997 r., siostry starannie wypełniały przesłanie swojego zgromadzenia, przestrzegając reguły zakonnej.

Dziś Dom sióstr bernardynek kwitnie

Wyremontowane pomieszczenia klasztoru, zadbany ogród, odnowiony dzięki ofiarności wiernych kościół św. Marii Magdaleny - to tylko materialne wymiary jego rozwoju. Ważniejszy od tego jest aspekt duchowy. Obecnie w Domu przebywa 10 sióstr. Kandydatki pragnące wstąpić do zgromadzenia mają trochę czasu na przygotowanie. Formacja trwa 6 lat - rok junioratu, dwa lata nowicjatu. Po tym okresie składają wstępne śluby, zaś po czterech latach śluby wieczyste. Podczas przygotowania do ślubów postulantki, otoczone duchową opieką matki przełożonej, ojca duchowego oraz całego zgromadzenia sióstr, poznają charyzmat zgromadzenia - kontemplację i modlitwę oraz mają możliwość refleksji nad swoim powołaniem.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Reklama

Modlitwa i praca

Przede wszystkim najważniejsza jest modlitwa skoncentrowana na adoracji, ćwiczeniach duchowych i Eucharystii. Od 5.30 trwają modlitwy brewiarzowe, nabożeństwa oraz modlitwy indywidualne i rozmyślania. Formacja duchowa jest zawsze na pierwszym miejscu, dlatego też dwa razy w miesiącu siostry uczestniczą w rekolekcjach. Prowadzi je dla nich ojciec Tomasz Osiecki. Długoletnim kapelanem sióstr jest ojciec Czesław Domański.
Rytm życia kontemplacyjnego przeplatają codzienne obowiązki i zajęcia. Siostry zajmują się głównie haftem. A zamówienia na haftowane tu ornaty, kapy i sztandary płyną nawet z Jasnej Góry.
W ciągu dnia kilkakrotnie obowiązuje siostry milczenie małe i ścisłe milczenie. A jednak to nie jest miejsce dla introwertyczek czy osób zamkniętych - choć życie w klauzurze wszystkim kojarzy się z odosobnieniem i ponurym klimatem.
W Konstytucjach istnieje zapis o obowiązku codziennej rekreacji. W porze letniej siostry zwykle odpoczywają wspólnie w ogrodzie. Zimą gromadzą się w refektarzu na wspólnych zajęciach. - Opowiadania, radość sióstr oraz ich spontaniczność zaskakują mnie każdego dnia - mówi matka przełożona Irena Zebzda.

Pierwsze kroki do furty

Obecność sióstr bernardynek w Chęcinach jest mocno zakorzeniona w tradycji miasta i jego mieszkańców. Potrzebujący duchowego wsparcia i modlitwy w trudnych chwilach, chorobie czy nieszczęściu pierwsze swoje kroki kierują do furty.
- Ludzie otwierają przed nami swoje serca. Z pełnym zaufaniem przedstawiają nam w listach swoje najbardziej osobiste problemy. Przyjmujemy te prośby, zanosimy je Bogu w modlitwach. W tych intencjach ofiarujemy często swoje cierpienia. My żyjemy dla Kościoła - mówi Matka Przełożona.
Pewna kobieta prosi o modlitwę za rodzinę. Jeden z synów popadł w środowisko sekt, a drugi jest uzależniony od komputera. To obraz współczesnych zagrożeń, bolączek człowieka XXI w. Okazuje się, że nawet w tak bardzo zabieganym i komercyjnym świecie - gdzie przecież są psycholodzy i terapeuci - istnieje ogromna potrzeba modlitwy, która okazuje się niejednokrotnie najlepszą terapią na wszystkie kłopoty. I nawet jeśli ludzie nie wierzą w skuteczność własnej modlitwy i wysłuchanie ich próśb przez Opatrzność, świadomi są, iż w ich imieniu pośredniczyć może ktoś, kto na co dzień zanurzony jest w kontemplowaniu Bożego Oblicza. Nie dziwi zatem fakt, że wśród listów znajdują się również intencje firm i różnych instytucji.

* * * *

Kongregacja Instytutów Życia Konsekrowanego i Stowarzyszeń Życia Apostolskiego na progu nowego tysiąclecia wezwała wszystkie osoby konsekrowane, aby „rozpocząć na nowo od Chrystusa”. Życie konsekrowane nie poszukuje pochwał i ludzkiego uznania, i otrzymuje zapłatę w postaci radości wypływającej z kontynuowania pracy w służbie Królestwa Bożego - mówią ojcowie Kościoła. Zagadnienie życia kontemplacyjnego, całkowitego oddania się Bogu, pozostaje do dziś wielką tajemnicą. Chociaż jest ciągle kwestią niezrozumiałą i kontrowersyjną dla niektórych, niezmiennie budzi w społeczeństwie największy podziw i szacunek. Nie ulega wątpliwości, iż trzecie tysiąclecie będzie potrzebowało życia konsekrowanego w całym bogactwie jego charyzmatów - również w zakonach kontemplacyjnych. Jest to zadanie i wyzwanie dla Kościoła.

2004-12-31 00:00

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Przez krzyż idzie się do zmartwychwstania. Innej drogi nie ma – rozważania ks. Popiełuszki

2024-03-27 20:38

[ TEMATY ]

ks. Jerzy Popiełuszko

homilia

ks. Popiełuszko

Muzeum ks. Jerzego Popiełuszki/40rocznica.popieluszko.net.pl

- Przez krzyż idzie się do zmartwychwstania. Innej drogi nie ma - to słowa wypowiedziane przez ks. Jerzego Popiełuszkę 6 września 1982 r. podczas Mszy św. w intencji Ojczyzny w kościele św. Stanisława Kostki w Warszawie. Stanowią one fragment rozważań proponowanych przez Sanktuarium Błogosławionego Księdza Jerzego Popiełuszki w piątym tygodniu programu „osobistej i społecznej duchowej przemiany”, który można podjąć w roku obchodów 40-lecia śmierci kapłana. Każdego dnia od 28 lutego do 9 listopada o godz. 21. przy grobie Błogosławionego odbywa się modlitwa o wolność od lęku i nienawiści oraz w intencji Ojczyzny.

Publikujemy tekst rozważań:

CZYTAJ DALEJ

Pogrzeb bez Mszy św. w czasie Triduum Paschalnego

[ TEMATY ]

duszpasterstwo

pogrzeb

Eliza Bartkiewicz/episkopat.pl

Nie wolno celebrować żadnej Mszy świętej żałobnej w Wielki Czwartek - przypomina liturgista ks. Tomasz Herc. Każdego roku pojawiają się pytania i wątpliwości dotyczące sprawowania obrzędów pogrzebowych w czasie Triduum Paschalnego i oktawie Wielkanocy.

Ks. Tomasz Herc przypomniał, że w Wielki Czwartek pogrzeb odbywa się normalnie ze śpiewem. Nie wolno jednak tego dnia celebrować żadnej Mszy Świętej żałobnej. W kościele sprawuje się liturgię słowa i obrzęd ostatniego pożegnania. Nie udziela się też uczestnikom pogrzebu Komunii świętej.

CZYTAJ DALEJ

Abp Galbas do kapłanów: biskup nie jest dozorcą księdza, ani jego strażnikiem

2024-03-28 13:23

[ TEMATY ]

Abp Adrian Galbas

Episkopat News/Facebook

Biskup nie jest dozorcą księdza, ani jego strażnikiem. Jeśli ksiądz prowadzi podwójne życie, jakąkolwiek postać miałoby ono mieć, powinien to jak najszybciej przerwać - powiedział abp Adrian Galbas do kapłanów. Metropolita katowicki przewodniczył Mszy św. Krzyżma w katedrze Chrystusa Króla w Katowicach. Podczas liturgii błogosławił oleje chorych i katechumenów oraz poświęca krzyżmo.

W homilii metropolita katowicki zatrzymał się nad znaczeniem namaszczenia, szczególnie namaszczenia krzyżmem, „najszlachetniejszym ze wszystkich dziś poświęcanych olejów, mieszaniną oliwy z oliwek i wonnych balsamów.” Jak zauważył, olej od zawsze, aż do naszych czasów wykorzystywany jest jako produkt spożywczy, kosmetyczny i liturgiczny. W starożytności był także zabezpieczeniem walczących. Namaszczali się nim sportowcy, stający do zapaśniczej walki. Śliski olej wtarty w ciało stanowił ochronę przed uchwytem przeciwnika.

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję