W dniach 24-27 lutego w Wyższym Seminarium Duchownym w Częstochowie odbyły się wielkopostne rekolekcje. Poprowadził je w tym roku o. dr Kazimierz Fryzeł - redemptorysta z Gliwic. Rekolekcje miały
wskazać alumnom wszystko to, co jest najważniejsze w drodze za Chrystusem do kapłaństwa. Od początku były przesiąknięte Słowem Bożym oraz wieloletnim doświadczeniem kapłańskim. Na zakończenie rekolekcji
abp Stanisław Nowak udzielił alumnom posługi lektoratu i akolitatu.
Jak zauważył o. Fryzel, rekolekcje to czas wewnętrznego wyciszenia, w którym ma nastąpić poufny dialog z Chrystusem w nas obecnym. Czegoż może dotykać ten dialog, jeśli nie tajemnicy powołania. Ci, którzy
przygotowują się do pracy apostolskiej, muszą nade wszystko uświadomić sobie, że Bóg ich nieustannie powołuje i posyła. Żeby być skutecznym apostołem, trzeba sobie zdać sprawę z konieczności modlitwy
oraz podejmować wysiłek, wchodzenia w jej głębię. Modlitwa powinna być osobista, spontaniczna i niepowtarzalna, musi się rozwijać i dotyczyć naszego „teraz”. Wielki Post przypomina, że nasze
horyzontalne wartości tego życia mają się krzyżować z wolą Boga.
Na zakończenie rekolekcji abp Stanisław Nowak podczas uroczystej Mszy św. udzielił alumnom roku III posługi lektoratu, a roku IV - akolitatu. Ksiądz Arcybiskup zauważył, że nowi lektorzy i akolici
muszą być zafascynowani Biblią i Eucharystią, niejako „wchłonięci” przez te święte rzeczywistości. Przyjmując Księgę Pisma Świętego oraz naczynia z chlebem i winem, wkroczyli na „drabinę,
która wznosi się aż do święceń kapłańskich”.
Następnego dnia w Seminarium miała miejsce Doba Eucharystyczna, która była czasem do adoracji Chrystusa Eucharystycznego, przemyślenia nauk rekolekcyjnych, wypraszania łask i sił potrzebnych w czasie
formacji seminaryjnej oraz modlitwy za Kościół częstochowski, przygotowujący się przez wielkopostną zadumę na triumf Zmartwychwstałego.
LEKTORAT
Lektorzy stają się pomocnikami biskupów, prezbiterów i diakonów w głoszeniu słowa Bożego; mają za zadanie przygotowywać wiernych do przyjęcia sakramentów świętych, budzić wiarę, która „rodzi się
ze słuchania”. Ta posługa musi być związana z umiłowaniem Ewangelii, która ma być nie tylko na ustach, ale przede wszystkim w sercach nowych lektorów, emanować z ich postępowania.
AKOLITAT
Akolici mają pomagać kapłanom i diakonom w rozdzielaniu Chrystusa Eucharystycznego. Dostępują oni wielkiej godności przekazywania Boga Miłosiernego wiernym, którzy tego miłosierdzia bardzo potrzebują.
Od tej chwili są oni zobowiązani do jeszcze większego umiłowania Eucharystii.
22 listopada Kościół obchodzi wspomnienie św. Cecylii. Należy ona do najsłynniejszych męczennic Kościoła rzymskiego. Żyła na przełomie II i III w. Jako młoda dziewczyna, złożyła ślub czystości.
Mimo iż zmuszono ją do małżeństwa z poganinem Walerianem, nie złamała swego przyrzeczenia, lecz pozyskała dla Chrystusa swego męża i jego brata. Wszyscy troje ponieśli śmierć męczeńską.
Jakub de Voragine w Złotej legendzie w taki oto sposób pisze o św. Cecylii: „Gdy muzyka grała, ona w sercu Panu jedynie śpiewała. Przyszła wreszcie
noc, kiedy Cecylia znalazła się ze swym małżonkiem w tajemniczej ciszy sypialni. Wówczas tak przemówiła do niego: Najmilszy, istnieje tajemnica, którą ci wyznam, jeśli mi przyrzekniesz,
że będziesz jej strzegł troskliwie. Jest przy mnie anioł Boży, który mnie kocha i czujnie strzeże mego ciała. Będziesz go mógł zobaczyć, jeśli uwierzysz w prawdziwego Boga i obiecasz,
że się ochrzcisz. Idź więc za miasto drogą, która nazywa się Appijska i powiedz biedakom, których tam spotkasz: Cecylia posyła mnie do was, abyście pokazali mi świętego starca Urbana.
Skoro ujrzysz jego samego, powtórz mu wszystkie moje słowa. A gdy on już oczyści ciebie i wrócisz do mnie, wtedy ujrzysz i ty owego anioła.
Walerian przyjął chrzest z rąk św. Urbana. Wróciwszy do Cecylii znalazł ją w sypialni rozmawiającą z aniołem. Anioł trzymał w ręce dwa wieńce z róż
i lilii i podał jeden z nich Cecylii, a drugi Walerianowi, mówiąc przy tym: Strzeżcie tych wieńców nieskalanym sercem i czystym ciałem, ponieważ
przyniosłem je dla was z raju Bożego. One nigdy nie zwiędną ani nie stracą swego zapachu i nigdy nie ujrzą ich ci, którym czystość nie jest miła”.
Pierwszym miejscem kultu św. Cecylii stał się jej grób w katakumbach Pretekstata, gdzie zachowała się grecka inskrypcja „Oddała duszę Bogu”. Następnie kryptę powiększono, przyozdabiając
jej sklepienie malowidłem przedstawiającym Świętą w postaci orantki.
Pierwsze ślady kultu liturgicznego Świętej męczennicy zawiera Sakramentarz leoniański z V w., gdzie znajduje się 5 formularzy mszalnych z własnymi prefacjami. Z kolei
w aktach synodu papieża Symmacha z 499 r. znajduje się wzmianka o kościele pw. św. Cecylii wzniesionym w połowie IV w. Inną sławną świątynią dedykowaną
Świętej jest bazylika zbudowana przez papieża Paschalisa na rzymskim Zatybrzu w początkach IX w., gdzie złożono pod ołtarzem jej doczesne szczątki.
Za patronkę muzyki kościelnej uznano św. Cecylię dopiero pod koniec średniowiecza. Miało to swoje źródła w błędnym rozumieniu treści jednej z antyfon oficjum brewiarzowego: Cantantibus
organis Coecilia Domino decantabat. Owo sformułowanie antyfony spowodowało powstanie licznych przedstawień ikonograficznych św. Cecylii, która gra na instrumencie przypominającym organy.
W nawiązaniu do tej średniowiecznej tradycji od XVI w. w Kościele zachodnim zaczęły powstawać stowarzyszenia, których celem było pielęgnowanie muzyki kościelnej. Największy jednak rozgłos
zyskało Stowarzyszenie św. Cecylii, które powstało w Bambergu w 1868 r.
Dążyło ono do odnowienia prawdziwej muzyki kościelnej poprzez oczyszczenie liturgii z elementów świeckich i przywrócenia w liturgii chorału gregoriańskiego oraz polifonii
Szkoły Rzymskiej. Rychło ruch cecyliański rozszerzył się na cały Kościół powszechny, a wybitni kompozytorzy dedykowali jej swoje dzieła.
W związku z publicznym przyznaniem się 16 listopada do udzielenia przez emerytowanego arcybiskupa Lusaki, Telesphore’a Mpundu sakry biskupiej bez zgody Ojca Świętego ks. Anthony D. Wardowi prefekt Dykasterii do spraw Nauki Wiary, kard. Víctor Manuel Fernández oficjalnie poinformował o zaciągnięciu przez obydwu kary ekskomuniki mocą samego czynu.
Ks. Anthony D. Ward, założyciel tradycjonalistycznej wspólnoty Servants of the Holy Family (Sług Świętej Rodziny), ujawnił publicznie, że w 2024 r. został potajemnie wyświęcony na biskupa bez mandatu papieskiego, co jest czynnością niezgodną z prawem i skutkuje automatyczną ekskomuniką ze strony Stolicy Apostolskiej.
„Musimy wspólnie kroczyć ku jedności i pojednaniu między wszystkimi chrześcijanami. Credo nicejskie może być podstawą i punktem odniesienia tej wędrówki” - stwierdza Ojciec Święty w opublikowanym dziś Liście apostolskim In unitate fidei z okazji 1700. rocznicy Soboru Nicejskiego.
1. W jedności wiary, głoszonej od początków Kościoła, chrześcijanie są wezwani do zgodnego pielgrzymowania, strzegąc oraz przekazując z miłością i radością otrzymany dar. Wyrażone jest to w słowach Credo: „Wierzymy w Jezusa Chrystusa, Syna Bożego Jednorodzonego, który dla naszego zbawienia zstąpił z nieba”, sformułowanych 1700 lat temu przez Sobór Nicejski, pierwsze ekumeniczne wydarzenie w historii chrześcijaństwa.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
