„Nadeszły dla nas dni pokuty, abyśmy zadośćuczynili za grzechy i zbawiali dusze”. Wielki Post jest czasem pokuty, wezwaniem do nawrócenia, poprzez sakrament spowiedzi. Szczególnej mocy nabierają słowa Chrystusa: „Chcę raczej miłosierdzia niż ofiary. Bo nie przyszedłem powołać sprawiedliwych, ale grzeszników” (Mt 9,13). Musimy więc starać się zrozumieć to, jak bardzo oddala się od nas łaska zbawienia, kiedy trwamy w grzechu. Powinniśmy też zrozumieć istotę pokuty, by ona doprowadziła nas do nawrócenia. Grzeszność to nic innego, jak brak całkowitego, bezwarunkowego zawierzenia siebie Bogu. Oddalanie się od Stwórcy powoduje zanikanie w naszym sumieniu nie tylko poczucia grzechu, ale zapominanie, że Bóg w ogóle istnieje. Konsekwencją naszego oddalania się od Boga i życia w grzechu jest krzywdzenie innych, nie tylko tych z grona najbliższy, ale i tych wobec których spełniamy określona posługę zawodową i społeczną oraz polityczną. W codziennym życiu grzech przybiera często różne formy patologii psychicznych, fizycznych, duchowych. Grzech obrazowo określany jest w Piśmie Świętym jako ślepota. Ona grozi również nam, dzisiaj żyjącym. Często nie widzimy, że świat należy do Boga, że człowiek żyjący obok nas jest naszym bliźnim. Zaprzątnięci własnymi sprawami, kierowani egoizmem nie jesteśmy w stanie usłyszeć głosu Bożego, przemawiającego do nas, poprzez kolejne wydarzenia naszego życia. Bywa też i tak, że może nie czynimy zła, ale z drugiej strony i dobra w naszym życiu jest niewiele. Wynika to z atmosfery, w jakiej żyjemy, a którą w znacznym stopniu kreują media. To one właśnie karmią nas obłudą i cynizmem, propagują niczym nieskrępowaną wolność i odbierają wiarę w podstawowe wartości. Okres Wielkiego Postu jest czasem błogosławionym dla wszystkich, w tym także tych, którzy zapomnieli, że Bóg był, jest i będzie Panem historii świata. Stwórca przypomina nam o naszej grzeszności, ale również o swoim miłosierdziu. Nie tylko uczula nas na nasze ułomności wynikające z grzechu, lecz okazuje nam przebaczenie, aby poprzez pojednanie uzdrowić nasze relacje z Nim i z nami nawzajem. Chrystus Pan pochyla się nad nami i przywraca przyjaźń z sobą, przywraca nam naszą utraconą godność. Sakrament pokuty ma być spotkaniem grzesznika z miłosiernym Bogiem. Moment pojednania winien być poprzedzony egzaminem sumienia. Jako że trudno jest egzaminować samego siebie, należy więc spojrzeć na swoje życie oczyma Pana Jezusa, zanosząc prośbę do Ducha Świętego o dobre rozpoznanie grzechów. Spójrzmy więc na siebie „po bożemu”, bez zakodowanych w człowieku mechanizmów obronnych i samousprawiedliwiających. Egzamin z kondycji naszego sumienia sprowadza się do fundamentalnych pytań: jakiego zła się dopuściłem i w czym przekroczyłem Boskie przykazania, jakiego dobra zaniedbałem. Po egzaminie sumienia kolej na żal za grzechy, który nie jest żalem psychicznym, ale żalem obiektywnym. Żal psychiczny to nic innego jak użalanie się nad samym sobą. Prawdziwy żal za grzechy to świadomość wyrządzonej krzywdy, to świadomość odrzuconej miłości. Żal za grzech nie jest deprecjacją człowieczeństwa i nie powinien prowadzić do znienawidzenia samego siebie. Powinien być postawą dziękczynienia za uświadomioną słabość i nieskończoną dobroć Boga. Autentyczny żal za naszą grzeszność wiedzie ku postanowieniu poprawy i zachęca do powrotu na drogi, jakimi prowadzi nas Boskie Miłosierdzie. Po tym następuje wyznanie grzechu. Pozostaje pokonanie wstydu penitenta towarzyszącego wyznawaniu grzechu. Wstyd jest czymś naturalnym, świadczy o tym, że sumienia jest sprawne. Wstyd może też w przyszłości pomóc nam bronić się przed możliwością popełnienia następnych grzechów. Spowiedź to wielka szansa dla nas na nowe życie. Sami jednak nie ułożymy sobie życia tak, jak pragnie tego Bóg. Ludzkie siły są ułomne. Bez łaski Bożej nie osiągniemy celu, jaki wyznacza nam moment rozgrzeszenia. Musimy zjednoczyć siły: nasze i Boskie. W sakramencie pokuty dotykają nas ręce Cudownego Boskiego Lekarza. On uzdrawia nasze relacje z Nim, ale również z innymi, także z Jego Kościołem, ponieważ swoim grzechem krzywdzimy cały Kościół - wspólnotę wierzących. Gdy odchodzimy od kratek konfesjonału, zwłaszcza w Wielkim Poście, z wyleczonymi ranami, pielęgnujmy to, co otrzymaliśmy od Boga. Niech codzienna, pogłębiona modlitwa, uczestnictwo w Eucharystii i głębokie jej przeżywanie prowadzi nas ku Bogu w życiu codziennym i ku trwałej zażyłości ze Stwórcą.