Wielki Post to czas przygotowania do radosnego przeżywania świąt Zmartwychwstania Pańskiego. Choć Kościół w tym okresie świętuje radośnie uroczystość św. Józefa czy święto Zwiastowania Pańskiego, to jednak
najbardziej oczekujemy Triduum Paschalnego, które jest pełne powagi i majestatu, ale wprowadza w przeżywanie wielkanocnej radości.
Wielki Czwartek naznaczony jest atmosferą świąteczną i niezwykłą. W kościołach tradycyjnie odprawiana jest jedna Msza św. - Msza Wieczerzy Pańskiej. Przed południem w katedrze Ksiądz Biskup
sprawuje Mszę św. krzyżma, w której zwykle uczestniczą wszyscy kapłani diecezji, LSO i schole. Ksiądz Biskup poświęca Oleje święte, które są przynoszone do każdej parafii i używane przy udzielaniu sakramentów
św., przy konsekracji ołtarza i świątyni. Msza Wieczerzy Pańskiej jest bardzo uroczysta, przypomina wieczerzę, jaką spożył Jezus ze swymi uczniami przed męką. Po odśpiewaniu Chwała milkną wszystkie dzwony
aż do Wielkiej Soboty. Po Mszy św. obnażane są ołtarze na znak obnażenia Pana Jezusa. Tak jest do Wielkiej Soboty.
W tradycji ludowej Wielki Czwartek zwany był cierniowym, gromada chłopców przebierała się za żołnierzy, robili ze słomy Judasza ubranego w czarne szaty, trzymającego w ręku kaletę napełnioną szkłem
tłuczonym symbolizującym brzęk monet, po „ciemnej jutrzni” odmawianej w świątyni szli na cmentarz i tam na znak Męki Pańskiej chłostali Judasza, po czym go topiono albo gdy się ściemniło palono
na wzgórzu za wioską.
W niektórych rodzinach z dawien dawna praktykuje się zwyczaj uroczystej wspólnej wieczerzy, którą rozpoczyna się modlitwą, wierząc, że Chrystus w tę noc jest opuszczony przez wszystkich i oczekuje
miłujących serc, które będą Mu towarzyszyć.
Nastrój Wielkiego Czwartku wprowadza w atmosferę Wielkiego Piątku, kiedy to na krzyżu umarł Jezus Chrystus. Choć jest to w Kościele dzień wielkiej żałoby, to jednak ten dzień nabrzmiały jest nadzieją
Wielkanocnego Poranka.
W rodzinach zachowuje się tradycyjnie post ścisły, często post o chlebie i wodzie. W liturgii Wielkiego Piątku nie ma Mszy św. bo sam Jezus Chrystus złożył ofiarę z samego siebie Bogu Ojcu. Punktem
kulminacyjnym liturgii jest adoracja krzyża. Wierni tego dnia do późnych godzin nocnych adorują Pana Jezusa złożonego w grobie. W niektórych parafiach adoracja od Wielkiego Czwartku trwa całe noce do
Wielkiej Niedzieli. Już od najdawniejszych czasów przy grobie trzymają straż strażacy, żołnierze, harcerze, Liturgiczna Służba Ołtarza.
W Wielką Sobotę przeżywamy Wigilię Paschalną, która przypomina nam czas oczekiwania na zmartwychwstanie Pana Jezusa. Liturgia rozpoczyna się od poświęcenia ognia i wody. Od poświęconego ognia kapłan
zapala paschał i z nim wchodzi w procesji do świątyni. Od paschału zapalają świece wierni w kościele. Wielu tę zapaloną świecę niesie do domu. Wielkim przeżyciem liturgii jest również odnowienie przyrzeczeń
chrzcielnych przez wszystkich obecnych w świątyni, co pozwala stać się „nowym stworzeniem” i wreszcie uroczysta Msza św., kiedy to odzywają się dzwony, zwiastując, że Pan zmartwychwstał.
Tradycja ludowa pielęgnuje zwyczaj, przynajmniej w niektórych parafiach, poświęcenia huby, którą zapalano od poświęconego ognia. Ten ogień tak podtrzymywano, by zanieść go do domu i od niego zapalić
nowy ogień. Wodą święconą skrapiano dom, pole i całe obejście, co miało chronić przed złem. Wielkiej Sobocie towarzyszy również zwyczaj święcenia pokarmów. W radosnych przygotowaniach do świąt niech nie
zabraknie myśli o ludziach ubogich, którzy czekają na naszą pomoc.
Pomóż w rozwoju naszego portalu