2014-12-20 12:58

awo / Szczecin / KAI

Ta praca nigdy nie jest dla mnie biurokracją, traktuję ją jako proces rozeznawania – powiedział dziś w Szczecinie nuncjusz apostolski w Polsce o procesie przygotowywania nominacji biskupich. Nowemu biskupowi pomocniczemu archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej, któremu abp Celestino Migliore udzielił sakry biskupiej, życzył, aby był jak biblijny kapłan Heli, który uczy wrażliwości na głos Boga.

Poniżej pełny tekst homilii abp. Celestino Migliore:

Chętnie przyjąłem zaproszenie arcybiskupa Andrzeja Dzięgi do przewodniczenia liturgii święceń biskupich nowego biskupa pomocniczego archidiecezji szczecińsko-kamieńskiej, księdza prałata Henryka Wejmana.

Jak wiadomo, proces poprzedzający nominację biskupią jest koordynowany przez nuncjaturę apostolską. Trzeba wysłuchać wiele osób, trzeba przeczytać wiele opinii. Czasami kandydatów już znam osobiście, ale niekiedy poznaję ich dopiero przez wyrażane o nich opinie. Ta praca nigdy nie jest dla mnie biurokracją. Zawsze traktuję ją jako proces rozeznawania, który sprawia, że kandydaci stają się dla mnie osobami żywymi, realnymi, bliskimi, bratnimi. Słuchanie czy czytanie tych wszystkich rekomendacji, opatrzonych czasami również uwagami krytycznymi czy wątpliwościami, które są częścią naszej ludzkiej kondycji, buduje relację szacunku, życzliwości i braterstwa z kandydatami. Stałym wyznacznikiem tej pracy jest uczucie wdzięczności względem Boga, że nie pozwala, aby Kościołowi w Polsce brakowało bardzo dobrych kapłanów, mających solidne przygotowanie ludzkie i intelektualne, z przekonaniem zakotwiczonych w wierze, nadziei i miłości Chrystusowej.

Podczas pracy nad każdą nominacją biskupią słyszę w sercu i powtarzam w myśli wobec Boga wyznanie radości i nadziei, wypowiedziane głośno przez papieża Benedykta XVI na początku jego pontyfikatu: Kościół jest żywy, Kościół jest młody!

Drogi biskupie Henryku, w tak intensywnej duchowo chwili, jaką jest sakra biskupia, widzi się z większą jasnością i wdzięcznością dzieło wielu osób i środowisk, które pozwoliło Ci na dojrzewanie do pełni kapłaństwa. Wdzięczność rozpościera się na biskupów i prezbiterium, do którego zostałeś włączony oraz na liczne osoby, które towarzyszą Ci na kapłańskiej drodze. W dużej części również na rodzinę, która Cię przyjęła i wśród której wzrastałeś: myślę o Twoich pracowitych i prawych rodzicach; Twój ojciec patrzy na nas dziś już z wysokości nieba; myślę o Twoich krewnych, a szczególnie o Twoim bracie, księdzu Grzegorzu.

Wezwanie Ciebie do posługi biskupiej nastąpiło na początku trzeciego tysiąclecia; św. Jan Paweł II przewidywał, że będzie to czas głodu i poszukiwania Boga oraz wspólnoty kościelnej, jako miejsca, w którym Bóg się objawia.

Sakra biskupia czyni z ciebie dziś straż poranną, która wyczekuje, rozpoznaje i ogłasza Boga. Hałaśliwość kultury i środowiska życia sprawia, że dziś dość trudno rozpoznać obecność Boga i usłyszeć Jego głos z oddali. Coraz więcej jest dziś ludzi, jak Samuel z pierwszego czytania. Za to jest coraz mniej ludzi, jak Heli; ludzi zażyłych w sprawach Bożych, potrafiących być poranną strażą i usłyszeć nawet najbardziej ciche poruszenie Boga; coraz mniej ludzi, którzy jak Heli potrafiliby towarzyszyć dzisiejszym Samuelom w rozpoznawaniu Bożego wołania, uczyliby ich wrażliwości na głos Boga i byli gotowi brać sobie go do serca.

Posługa biskupia jest skarbem, który Bóg Tobie powierza, abyś Ty – z pomnożoną nadzieją i odnowioną pasją – podjął się roli współczesnego Helego; abyś oddał się na służbę tych, co szukają Boga i nadsłuchują jego głosu, i pragną żyć w komunii z Nim i Jego Kościołem.

Sprostanie dziś temu wymaganiu i elementarnej misji Kościoła oznacza pokazywanie uroku osoby Jezusa, atrakcyjności i efektywności Jego słów, Ewangelii. Myślę, że wybór twojego zawołania biskupiego: Servire Deo misericordiae – służyć Bogu miłosierdzia, tak właśnie ukierunkowuje twoją nową posługę w Kościele szczecińsko-kamieńskim.

Żeby użyć obrazu z ojców Kościoła: oznacza to konieczność stania się jak Księżyc, który odbija światło Słońca, którym jest Jezus. Wiele wymiarów współczesnego świata prowadzi nas do mówienia o „zaćmieniu” Boga w historii. Zaćmienie jest wtedy, gdy Księżyc zamiast odbijać światło słoneczne w kierunku Ziemi, wciska się między Słońce i Ziemię. Powoduje wtedy ciemność, brak widoczności, duże zamieszanie. W tej ciemności, która przesłania każde światło, nic już nie widać, ani Słońca, ani Ziemi, ani Księżyca. Człowiek może zaćmić Boga nie tylko przez popełnione zło, ale także z powodu zaniechania działania albo przez dobro źle uczynione.

Papież Franciszek, który powołał Cię do posługi biskupiej, bardzo dziś podkreśla potrzebę solidnej duchowości biskupa i kapłana diecezjalnego. Latem tego roku jasno mówił o tym w Casercie, podczas swojej wizyty w tamtej diecezji.

Na pytanie: „gdzie jest sedno duchowości kapłana diecezjalnego?”, papież odpowiedział tak: „jest nim zdolność otwierania się na rzeczywistość diecezji, czyli zdolność posiadania dobrego kontaktu z biskupem i dobrych relacji z pozostałymi kapłanami”.

Tak więc kapłan diecezjalny realizuje się w relacji do biskupa: jest to rzecz konieczna, która ciągle winna być aktualizowana i pogłębiana.

Na drugim miejscu, rzeczywistość diecezjalna wymaga relacji z innymi kapłanami, z całym prezbiterium diecezji. Nie ma duchowości kapłana diecezjalnego bez tych dwóch relacji: z biskupem i z prezbiterium.

Święty papież Jan Paweł II, mówiąc do świeżo wyświęconych biskupów, podkreślił konieczność duchowej troski, jaką każdy biskup winien mieć wobec wszystkich, a na pierwszym miejscu wobec swoich kapłanów.

W dniu święceń kapłańskich – mówił wówczas – kapłan wkłada swe dłonie w ręce biskupa, przyrzekając mu synowskie oddanie i posłuszeństwo. Na pierwszy rzut oka ten gest wydaje się być jednokierunkowy. W rzeczywistości jednak ten gest zobowiązuje ich obu: kapłana i biskupa. Ze swej strony młody kapłan decyduje się zawierzyć biskupowi, a ten ze swej strony zobowiązuje się strzec tych dłoni. W ten sposób biskup staje się odpowiedzialny za los tych dłoni, które przyjmuje w swoje ręce. Kapłan musi czuć, zwłaszcza w chwilach trudności czy samotności, że jego dłonie są mocno trzymane w rękach biskupa.

Życzymy ci, abyś umiał na nowo odczytywać wrażliwość i umiejętność rozeznawania biblijnego kapłana Helego; abyś jak Księżyc umiał odbijać światło prawdziwego Słońca, którym jest Chrystus; abyś był biskupem, który każdego dnia czuje dłonie kapłanów w swoich rękach i dlatego nie szczędzi ani czasu, ani sił, aby wspierać swoich współbraci tak, aby byli oni zadowolonymi entuzjastami swego kapłaństwa.

2019-09-21 21:58

st, kg (KAI) / Albano

Niech Kościół będzie miejscem, gdzie nigdy nie patrzy się na innych z góry, nie osądzający, ale zawsze traktujący innych jak braci – powiedział Franciszek w kazaniu podczas Mszy św. 21 września w Albano. Wezwał swych słuchaczy, aby nie byli "detektywami życia innych, ale krzewicielami dobra wszystkich". Zaapelował również o otwieranie się na tych, którzy stoją z dala od Kościoła. Nieco ponad dwugodzinna papieska wizyta w tej podrzymskiej diecezji była związana z 300. rocznicą ponownej konsekracji miejscowej katedry św. Polikarpa.

Ojca Świętego przybyłego z Domu św. Marty do Albano – małego miasteczka pod Rzymem, będącego jednym z sześciu tzw. Kościołów podmiejskich kardynałów-biskupów – powitali przed katedrą miejscowy biskup Marcello Semeraro, burmistrz Nicola Marini i proboszcz prał. Adriano Gibellini. Gospodarz miast m.in. przekazał Franciszkowi symboliczne klucze do miasta i pokazał mu mural na jednym z domów, upamiętniający dzisiejsze wydarzenie. Dwoje dzieci wręczyło papieżowi kwiaty. Przed wejściem do świątyni Franciszek skierował kilka słów do licznie zgromadzonych osób.

Następnie wraz z towarzyszącymi mu osobami wszedł do katedry, witany gorący przez zgromadzonych tam duchownych, siostry zakonne i świeckich, po czym krótko pomodlił się przed głównym ołtarzem. Kolejnym punktem programu była modlitwa z kapłanami i osobami konsekrowanymi i o godz. 17.50 rozpoczęła się Msza św. pod jego przewodnictwem z udziałem wielu kilku biskupów i księży.

Swe kazanie Ojciec Święty oparł na ewangelicznym opisie spotkania Jezusa z Zacheuszem. Zwrócił uwagę przede wszystkim na to, że było to zderzenie dwóch światów: znienawidzonego przez wszystkich szefa celników, który dorobił się majątku na wyzysku swych rodaków i na kolaboracji z okupantem rzymskim, z miłosiernym Jezusem. Do tego spotkania doszło w Jerychu – mieście zniszczonym w czasach Jozuego, które nigdy nie powinno być odbudowane. A jednak to tam – na obszarze położonym poniżej poziomu morza, Syn Boży zniża się jeszcze do poziomu Zacheusza i wzywa go po imieniu, bo "w zapomnianym mieście Bóg pamięta o największym grzeszniku".

Ale Pan pamięta przede wszystkim o nas – przypomniał papież – nie traci nas z oczu, mimo przeszkód, które mogą nas od niego oddalać. W przypadku Zacheusza był to jego niski wzrost, ale też braki moralne i jego wstyd, Dlatego próbował on ukryć się w gałęziach drzewa, aby stamtąd spoglądać na Jezusa, a jednak On go tam dostrzegł – zaznaczył kaznodzieja.

Nawiązując następnie do okrągłej rocznicy konsekracji tamtejszej katedry [w tym roku mija 300 lat od tego wydarzenia - KAI], zauważył, że każdy każdy Kościół pisany wielką literą, istnieje po to, "aby podtrzymać w sercach ludzi pamięć, że Bóg ich miłuje, aby powiedzieć wszystkim, nawet najdalszym: «Jesteś umiłowany i wzywany przez Jezusa po imieniu; Bóg nie zapomina o tobie, Jemu na tobie zależy»”. Franciszek wezwał swych słuchaczy, aby tak jak Jezus, nie bali się „przechodzić” przez swoje miasto, aby iść do tych najbardziej zapomnianych, "do tych, którzy ukrywają się za gałęziami wstydu, lęku, samotności, aby im powiedzieć: «Bóg o tobie pamięta»”.

Papież zwrócił następnie uwagę, że Jezus uprzedza myśli Zacheusza i sam pragnie odwiedzić jego dom. "Oto, kim jest Jezus: tym, który widzi nas jako pierwszy, tym, który miłuje nas jako pierwszy, tym, który gości nas jako pierwszy" – podkreślił mówca. Przestrzegł wiernych przed uleganiem „namiastkom miłości”, takim jak bogactwo, kariera, przyjemności, uzależnienia i wskazał, że mają pozwolić, by spojrzał na nich Jezus, gdyż "dopiero z Nim odkryjesz, że zawsze byłeś miłowany i dokonasz odkrycia swego życia oraz poczujesz się dotknięty wewnętrznie niezwyciężoną czułością Boga, która porusza i wstrząsa sercem".

Również jako Kościół mamy zadać sobie pytanie: czy Jezus przychodzi pierwszy: czy najpierw jest On, czy nasz program, najpierw On czy nasze struktury? Jeśli wszystko, co czynimy, nie zaczyna się od miłosiernego spojrzenia Jezusa, to grozi nam "uświatowienie" wiary, jej komplikowanie i wypełnianie jej dodatkami: kwestiami kulturowymi, wizjami skuteczności, opcjami politycznymi, podziałami partyjnymi ... Jeśli nie dochodzi do żywego spotkania z miłosierdziem Boga, jeśli nie jest to początkiem i końcem wszystkich naszych działań, grozi nam, że w Kościele, który jest Jego domem będziemy trzymali Boga „z daleka od domu” – ostrzegł Franciszek.

Nawiązując do wizyty Jezusa w domu Zacheusza zauważył, że "byłoby cudownie, gdyby nasi sąsiedzi i znajomi czuli się w Kościele jak w swoim domu!" Ale niestety zdarza się, że nasze wspólnoty stają się dla wielu obce i niezbyt atrakcyjne. Niech Kościół będzie miejscem, gdzie nigdy nie patrzy się na innych z góry, ale jak Jezus wobec Zacheusza, z dołu ku górze; nigdy nie jako osądzający, ale zawsze traktujący innych jak braci. Odchodząc od przygotowanego wcześniej tekstu Franciszek skrytykował tych, przez których ludzie nieraz odchodzą od Kościoła, w tym księży, którzy potrafią zrazić ich i którzy biorą pieniądze za sprawowanie sakramentów. "Nie bądźmy detektywami życia innych, ale krzewicielami dobra wszystkich" – zaapelował papież.

"Prośmy Jezusa o łaskę, by wychodzić na spotkanie każdego jako na spotkanie brata i niepostrzegania nikogo jako wroga. A jeśli wyrządzono nam zło, odwzajemniajmy dobrem. Uczniowie Jezusa nie są niewolnikami doznanego zła, ale otrzymując przebaczenie Boga postępują jak Zacheusz: myślą tylko o dobru, które mogą uczynić" – powiedział Ojciec Święty.

Na zakończenie życzył swym słuchaczom, aby ich katedra, "podobnie jak każdy kościół, była miejscem, w którym każdy czuje, że Pan o nim pamięta, uprzedzony przez Jego miłosierdzie i ugoszczony w domu. Tak, aby w Kościele wydarzyła się rzecz najpiękniejsza: radość, ponieważ zbawienie weszło w życie".

Po Mszy św. za jej sprawowanie i za całą wizytę podziękował papieżowi bp M. Semeraro. Zaznaczył, że zaprosił Ojca Świętego z trzech powodów: osobistej miłości do niego, 300. rocznicy rekonsekracji katedry i obchodzonej w ub.roku 10. rocznicy poświęcenia w niej głównego ołtarza przez obecnego papieża-seniora Benedykta XVI. Przypomniał też wizytę w tym miasteczku 25 sierpnia 1963 św. Pawła VI, opowiedział pokrótce o duszpasterskiej i dobroczynnej działalności swej diecezji i poprosił papieża o błogosławieństwo.

Po udzieleniu go Ojciec Święty podszedł do chorych, obecnych na liturgii i przez dłuższą chwili rozmawiał z nimi i błogosławił ich, po czym odjechał do Watykanu.

2019-09-21 22:35

W związku z pojawiającymi się w przestrzeni medialnej nieprawdziwymi informacjami na temat zmian personalnych w Biurze Prasowym Archidiecezji Krakowskiej, Kuria Metropolitalna w Krakowie informuje, że podjęte działania dotyczą zakończenia współpracy jedynie z koordynatorem Biura, panią Joanną Adamik, i jej dwiema najbliższymi współpracowniczkami, które są osobami niezamężnymi.

Należy zaznaczyć, że pani Joanna Adamik w dniu 10 sierpnia br. w piśmie skierowanym na ręce Księdza Arcybiskupa stwierdziła, m.in.: „(…) wyrażając szczerą wdzięczność za ostatnie lata i miesiące pracy i służby dla Księdza Arcybiskupa, także za wszystkie gesty i słowa osobistej życzliwości wobec mnie i moich bliskich, proszę o zwolnienie mnie z obowiązków”. Ta prośba została ostatecznie przyjęta w dniu 19 bm., przy zachowaniu umownego (miesięcznego) trybu wypowiedzenia i wynagrodzenia, pomimo rezygnacji ze świadczenia pracy.

Natomiast dwie pozostałe osoby, które w życiu prywatnym jako matki tworzą wraz ze swymi mężami katolickie rodziny, nadal pozostają pracownikami Biura Prasowego Archidiecezji Krakowskiej.