Życie Kościoła powszechnego bogate jest różnorodnością charyzmatów, które pielęgnowane i rozwijane w życiu osobistym, budują, umacniają wiarę Ludu Bożego. Te szczególne dary Ducha Świętego stanowią także fundament życia zakonnego. Dlatego Kościół naucza, że osoby życia konsekrowanego, realizując charyzmat wybranego przez siebie zgromadzenia, stają się szczególnym znakiem prorockim w otaczającym nas świecie.

Realizacja tego szczególnego posłania osób konsekrowanych wobec świata wymaga nieustannej weryfikacji i czujności, aby ów charyzmat stanowiący treść posłania do świata był odczytywany w świetle wyzwań stojących przed współczesnym człowiekiem. Między innymi dlatego każdy zakon, każde zgromadzenie zakonne, każde stowarzyszenie osób życia konsekrowanego co pewien określony konstytucjami czas przeżywa kapitułę.

Pośród wielu zakonów i zgromadzeń zakonnych posługujących na terenie diecezji legnickiej istnieje jedno, którego Dom Generalny od wieków mieści się na dolnośląskiej ziemi. Tą szczególną wspólnotą jest Zgromadzenie Sióstr Świętej Marii Magdaleny od Pokuty. I właśnie to Zgromadzenie w dniach od 28 czerwca do 6 lipca br. przeżywało szczególny czas Kapituły Generalnej. Wspólnota Sióstr Magdalenek gościła w dniach obrad Kapituły gościa z Rzymu, o. Mariana Babulę - pracownika Kongregacji ds. Życia Konsekrowanego.

Na zakończenie obrad Kapituły Generalnej przybył bp legnicki Tadeusz Rybak, aby sprawować dziękczynną Eucharystię za posługę Zgromadzenia Sióstr Świętej Marii Magdaleny od Pokuty w Kościele Legnickim. W homilii skierowanej do uczestników uroczystej liturgii Pasterz Kościoła Legnickiego powiedział m.in.: "Siostry zgromadziły się na Kapitułę, aby coraz głębiej rozpoznawać, jak to dzisiaj często mówimy, charyzmat Zgromadzenia. Albowiem Pan Bóg powołuje także i wspólnotę zakonną w Kościele, aby realizowała poprzez życie osób współtworzących tę wspólnotę szczególny dar dla całego Kościoła, jakim jest właśnie charyzmat. I właśnie do tego realizowania drogi powołania i świadectwa wierności charyzmatowi powołuje Bóg każdą z was, Drogie Siostry. Pan Bóg prowadzi nas wszystkich rozmaitymi drogami, z którymi związane są nierozłączne próby, jakich każdy z nas na podobieństwo Abrahama doświadcza. Jednak my, ludzie powołani, wiążemy z tymi próbami ducha ofiary.

Rozpoznając głębiej charyzmat waszego powołania w czasie tej Kapituły, na pewno, Drogie Siostry, staracie się na pierwszym miejscu postawić w waszych sercach wdzięczność Dobremu Bogu za wybranie i powołanie. I ta właśnie wdzięczność najpiękniej wyraża się poprzez codzienną posługę w Kościele świętym oraz wpisana jest w najpiękniejszy hymn dziękczynienia, czyli maryjny śpiew Magnificat - Wielbi dusza moja Pana. I chociaż, jak każdy człowiek wybrany i powołany, doświadczacie nieraz tego, jak wiele duchowego wysiłku kosztuje w życiu człowieka wierność owemu wybraniu, to w świetle wiary; w świetle wybrania i powołania; w świetle radości, która jest nierozłącznie związana z wybraniem; wszystkie problemy, trudności codziennego życia nie zasługują na większą uwagę. Bóg bowiem jest z tymi, których wybrał i powołał. On strzeże ludzi prostego serca i nawet z niewoli potrafi człowieka wybawić - według słów samej Matki Najświętszej. Razem z tym uczuciem wdzięczności na pewno gości w waszych sercach pragnienie, aby nie zmarnować tego szczególnego daru; co więcej, żeby przyczynić się do jego rozwoju; żeby ten charyzmat, którego jesteście nosicielkami jako Zgromadzenie, a który dotyka serca każdej z was, Drogie Siostry, rozwijał się i ubogacał życie Kościoła. To jest jedno z najgłębszych przesłań powołania waszego Zgromadzenia w Kościele. Nie dla zaspokojenia takiej czy innej ambicji; ale po to, by jak najlepiej służyć Kościołowi i żeby Kościół, w którym żyje Chrystus, niósł światu coraz wyraźniejsze oblicze Chrystusa. Wielowiekowa bogata tradycja życia waszego Zgromadzenia podkreśla przede wszystkim, że wasza wspólnota jest szczególnie powołana, aby ofiarnie służyć Kościołowi i utrwalać jego misję w otaczającym świecie. Stąd tak wielka potrzeba, abyście zgłębiały myśli i naukę Kościoła. Zresztą na pewno wracacie i będziecie wracać - tutaj ukłon w stronę Ojca Mariana z Rzymu - do tego ważnego dokumentu Vita consecrata, w którym ciągle znajdujemy głębokie myśli dla ukazywania i odczytywania charyzmatów życia konsekrowanego w Kościele. Z tej nauki czerpiemy to, co jest bezpośrednio zawarte w Objawieniu oraz to, co jest zawarte w Tradycji Kościoła, aby sam Duch Święty rozpoznawał potrzeby życia zakonnego; życia wszystkich powołanych osób. Dlatego zapoznajemy się szczególnie z tym, co mówi Ojciec Święty. Wskazując na potrzebę naszej jedności z Ojcem Świętym i wsłuchiwania się w jego głos, chcę podkreślić, że zarówno Kościół powszechny jak, i ta konkretna wspólnota życia kościelnego, jaką jest diecezja, mają zadania, które formułują ich miejsce w świecie współczesnym. Dlatego gdziekolwiek Siostry podejmą swą posługę, powinny wsłuchiwać się w to, co pasterze danej wspólnoty Kościoła stawiają jako zadania. I w takim właśnie świetle należy odczytywać charyzmat życia zakonnego.

Jednak w tym czasie powinniśmy się zatrzymywać przy dokumencie, który Ojciec Święty skierował do całego Kościoła jako program na nowe tysiąclecie. A jest nim Novo millennio ineunte. To właśnie tam Ojciec Święty zwraca uwagę na tych, którzy mają we wspólnocie kościelnej szczególne zadania do spełnienia, aby wpatrywali się i przez swoje powołanie ukazywali światu oblicze Chrystusa. Przecież siostry zdają sobie sprawę, że są powołane, aby w obliczu Kościoła w świecie współczesnym ukazywać oblicze Chrystusa ubogiego, czystego, posłusznego woli Ojca aż do końca; Chrystusa oddanego ludziom w jedynej Najświętszej Ofierze. Te właśnie cechy wnoszone są przez osoby życia konsekrowanego w niespokojny współczesny świat. To jest dzisiaj bardzo potrzebne, bo to uzdrawia duchowy, moralny, psychiczny paraliż człowieka. (...)

Wasze Zgromadzenie w różnych miejscach podejmuje swą posługę, by ukazując oblicze Chrystusa człowiekowi, realizować wszędzie tam charyzmat życia zakonnego. Jednak, aby to się mogło dokonywać - wiemy to dobrze - każdy osobiście musi w tej wspólnocie wpatrywać się w oblicze Chrystusa. Cała formacja do tego właśnie ma zmierzać, by pogłębiać w siostrach, we wszystkich kandydatkach tę więź z Chrystusem, której elementem jest wpatrywanie się w oblicze Zbawiciela. Widzenie Chrystusa wzrokiem swojego serca ma nam wszystkim pomóc, aby dochować wierności Zbawicielowi oraz aby właśnie w naszym życiu nasi bracia i siostry mogli odnaleźć oblicze Chrystusa.

Na pewno wśród zadań, które stoją przed waszym Zgromadzeniem, są i takie, które możemy zaliczyć do gospodarczych. Jeszcze nieraz martwić się będziecie, jak dokonać jakiegoś remontu, czy jak przeprowadzić budowę nowego domu, aby rozszerzać działalność Zgromadzenia. Jednak pośród tych wszystkich spraw najważniejszym jest to, co nam Ojciec Święty przypomniał, a co można zawrzeć w pragnieniu dążenia do świętości. Rozbudzenie w naszych sercach tego szczególnego pragnienia stanowi fundament pod budowę życie duchowego, formację oraz wszelkie inne działania, posługi. Wasze Zgromadzenie o tyle będzie się rozwijać i służyć wiernie Kościołowi, o ile głębokie będzie to dążenie do świętości wśród tych różnych warunków życia.

Drogie Siostry, macie przed sobą różne wzorce i na pewno ta troska o życie wewnętrzne będzie wzmożona po kończącej się dziś Kapitule. Ale tak jak dla wszystkich wierzących, naszym natchnieniem i wzorem jest Matka Najświętsza, która była wybrana i powołana przez Boga; która była wierna powołaniu i wyśpiewała Bogu najpiękniejszy hymn chwały - Magnificat. Niech Ona wspomaga was nieustannie w podejmowaniu zadań Kościoła i Zgromadzenia we współczesnym świecie".

Po Mszy św. Ksiądz Biskup spotkał się z Przełożoną Generalną Zgromadzenia, którą ponownie wybrana została m. Bernarda Krzywda oraz wspólnotą Sióstr biorących udział w Kapitule.