Życie Kościoła powszechnego bogate jest różnorodnością charyzmatów,
które pielęgnowane i rozwijane w życiu osobistym, budują, umacniają
wiarę Ludu Bożego. Te szczególne dary Ducha Świętego stanowią także
fundament życia zakonnego. Dlatego Kościół naucza, że osoby życia
konsekrowanego, realizując charyzmat wybranego przez siebie zgromadzenia,
stają się szczególnym znakiem prorockim w otaczającym nas świecie.
Realizacja tego szczególnego posłania osób konsekrowanych
wobec świata wymaga nieustannej weryfikacji i czujności, aby ów charyzmat
stanowiący treść posłania do świata był odczytywany w świetle wyzwań
stojących przed współczesnym człowiekiem. Między innymi dlatego każdy
zakon, każde zgromadzenie zakonne, każde stowarzyszenie osób życia
konsekrowanego co pewien określony konstytucjami czas przeżywa kapitułę.
Pośród wielu zakonów i zgromadzeń zakonnych posługujących
na terenie diecezji legnickiej istnieje jedno, którego Dom Generalny
od wieków mieści się na dolnośląskiej ziemi. Tą szczególną wspólnotą
jest Zgromadzenie Sióstr Świętej Marii Magdaleny od Pokuty. I właśnie
to Zgromadzenie w dniach od 28 czerwca do 6 lipca br. przeżywało
szczególny czas Kapituły Generalnej. Wspólnota Sióstr Magdalenek
gościła w dniach obrad Kapituły gościa z Rzymu, o. Mariana Babulę
- pracownika Kongregacji ds. Życia Konsekrowanego.
Na zakończenie obrad Kapituły Generalnej przybył bp legnicki
Tadeusz Rybak, aby sprawować dziękczynną Eucharystię za posługę Zgromadzenia
Sióstr Świętej Marii Magdaleny od Pokuty w Kościele Legnickim. W
homilii skierowanej do uczestników uroczystej liturgii Pasterz Kościoła
Legnickiego powiedział m.in.: "Siostry zgromadziły się na Kapitułę,
aby coraz głębiej rozpoznawać, jak to dzisiaj często mówimy, charyzmat
Zgromadzenia. Albowiem Pan Bóg powołuje także i wspólnotę zakonną
w Kościele, aby realizowała poprzez życie osób współtworzących tę
wspólnotę szczególny dar dla całego Kościoła, jakim jest właśnie
charyzmat. I właśnie do tego realizowania drogi powołania i świadectwa
wierności charyzmatowi powołuje Bóg każdą z was, Drogie Siostry.
Pan Bóg prowadzi nas wszystkich rozmaitymi drogami, z którymi związane
są nierozłączne próby, jakich każdy z nas na podobieństwo Abrahama
doświadcza. Jednak my, ludzie powołani, wiążemy z tymi próbami ducha
ofiary.
Rozpoznając głębiej charyzmat waszego powołania w czasie
tej Kapituły, na pewno, Drogie Siostry, staracie się na pierwszym
miejscu postawić w waszych sercach wdzięczność Dobremu Bogu za wybranie
i powołanie. I ta właśnie wdzięczność najpiękniej wyraża się poprzez
codzienną posługę w Kościele świętym oraz wpisana jest w najpiękniejszy
hymn dziękczynienia, czyli maryjny śpiew Magnificat - Wielbi dusza
moja Pana. I chociaż, jak każdy człowiek wybrany i powołany, doświadczacie
nieraz tego, jak wiele duchowego wysiłku kosztuje w życiu człowieka
wierność owemu wybraniu, to w świetle wiary; w świetle wybrania i
powołania; w świetle radości, która jest nierozłącznie związana z
wybraniem; wszystkie problemy, trudności codziennego życia nie zasługują
na większą uwagę. Bóg bowiem jest z tymi, których wybrał i powołał.
On strzeże ludzi prostego serca i nawet z niewoli potrafi człowieka
wybawić - według słów samej Matki Najświętszej. Razem z tym uczuciem
wdzięczności na pewno gości w waszych sercach pragnienie, aby nie
zmarnować tego szczególnego daru; co więcej, żeby przyczynić się
do jego rozwoju; żeby ten charyzmat, którego jesteście nosicielkami
jako Zgromadzenie, a który dotyka serca każdej z was, Drogie Siostry,
rozwijał się i ubogacał życie Kościoła. To jest jedno z najgłębszych
przesłań powołania waszego Zgromadzenia w Kościele. Nie dla zaspokojenia
takiej czy innej ambicji; ale po to, by jak najlepiej służyć Kościołowi
i żeby Kościół, w którym żyje Chrystus, niósł światu coraz wyraźniejsze
oblicze Chrystusa. Wielowiekowa bogata tradycja życia waszego Zgromadzenia
podkreśla przede wszystkim, że wasza wspólnota jest szczególnie powołana,
aby ofiarnie służyć Kościołowi i utrwalać jego misję w otaczającym
świecie. Stąd tak wielka potrzeba, abyście zgłębiały myśli i naukę
Kościoła. Zresztą na pewno wracacie i będziecie wracać - tutaj ukłon
w stronę Ojca Mariana z Rzymu - do tego ważnego dokumentu Vita consecrata,
w którym ciągle znajdujemy głębokie myśli dla ukazywania i odczytywania
charyzmatów życia konsekrowanego w Kościele. Z tej nauki czerpiemy
to, co jest bezpośrednio zawarte w Objawieniu oraz to, co jest zawarte
w Tradycji Kościoła, aby sam Duch Święty rozpoznawał potrzeby życia
zakonnego; życia wszystkich powołanych osób. Dlatego zapoznajemy
się szczególnie z tym, co mówi Ojciec Święty. Wskazując na potrzebę
naszej jedności z Ojcem Świętym i wsłuchiwania się w jego głos, chcę
podkreślić, że zarówno Kościół powszechny jak, i ta konkretna wspólnota
życia kościelnego, jaką jest diecezja, mają zadania, które formułują
ich miejsce w świecie współczesnym. Dlatego gdziekolwiek Siostry
podejmą swą posługę, powinny wsłuchiwać się w to, co pasterze danej
wspólnoty Kościoła stawiają jako zadania. I w takim właśnie świetle
należy odczytywać charyzmat życia zakonnego.
Jednak w tym czasie powinniśmy się zatrzymywać przy dokumencie,
który Ojciec Święty skierował do całego Kościoła jako program na
nowe tysiąclecie. A jest nim Novo millennio ineunte. To właśnie tam
Ojciec Święty zwraca uwagę na tych, którzy mają we wspólnocie kościelnej
szczególne zadania do spełnienia, aby wpatrywali się i przez swoje
powołanie ukazywali światu oblicze Chrystusa. Przecież siostry zdają
sobie sprawę, że są powołane, aby w obliczu Kościoła w świecie współczesnym
ukazywać oblicze Chrystusa ubogiego, czystego, posłusznego woli Ojca
aż do końca; Chrystusa oddanego ludziom w jedynej Najświętszej Ofierze.
Te właśnie cechy wnoszone są przez osoby życia konsekrowanego w niespokojny
współczesny świat. To jest dzisiaj bardzo potrzebne, bo to uzdrawia
duchowy, moralny, psychiczny paraliż człowieka. (...)
Wasze Zgromadzenie w różnych miejscach podejmuje swą
posługę, by ukazując oblicze Chrystusa człowiekowi, realizować wszędzie
tam charyzmat życia zakonnego. Jednak, aby to się mogło dokonywać
- wiemy to dobrze - każdy osobiście musi w tej wspólnocie wpatrywać
się w oblicze Chrystusa. Cała formacja do tego właśnie ma zmierzać,
by pogłębiać w siostrach, we wszystkich kandydatkach tę więź z Chrystusem,
której elementem jest wpatrywanie się w oblicze Zbawiciela. Widzenie
Chrystusa wzrokiem swojego serca ma nam wszystkim pomóc, aby dochować
wierności Zbawicielowi oraz aby właśnie w naszym życiu nasi bracia
i siostry mogli odnaleźć oblicze Chrystusa.
Na pewno wśród zadań, które stoją przed waszym Zgromadzeniem,
są i takie, które możemy zaliczyć do gospodarczych. Jeszcze nieraz
martwić się będziecie, jak dokonać jakiegoś remontu, czy jak przeprowadzić
budowę nowego domu, aby rozszerzać działalność Zgromadzenia. Jednak
pośród tych wszystkich spraw najważniejszym jest to, co nam Ojciec
Święty przypomniał, a co można zawrzeć w pragnieniu dążenia do świętości.
Rozbudzenie w naszych sercach tego szczególnego pragnienia stanowi
fundament pod budowę życie duchowego, formację oraz wszelkie inne
działania, posługi. Wasze Zgromadzenie o tyle będzie się rozwijać
i służyć wiernie Kościołowi, o ile głębokie będzie to dążenie do
świętości wśród tych różnych warunków życia.
Drogie Siostry, macie przed sobą różne wzorce i na pewno
ta troska o życie wewnętrzne będzie wzmożona po kończącej się dziś
Kapitule. Ale tak jak dla wszystkich wierzących, naszym natchnieniem
i wzorem jest Matka Najświętsza, która była wybrana i powołana przez
Boga; która była wierna powołaniu i wyśpiewała Bogu najpiękniejszy
hymn chwały - Magnificat. Niech Ona wspomaga was nieustannie w podejmowaniu
zadań Kościoła i Zgromadzenia we współczesnym świecie".
Po Mszy św. Ksiądz Biskup spotkał się z Przełożoną Generalną
Zgromadzenia, którą ponownie wybrana została m. Bernarda Krzywda
oraz wspólnotą Sióstr biorących udział w Kapitule.
Pomóż w rozwoju naszego portalu