1 września to dzień szczególny - każdego roku wspominamy tych, którzy przed laty stanęli w obronie Ojczyzny nie szczędząc ofiary z życia. Jest wiele dat i miejsc upamiętniających bohaterstwo naszych żołnierzy, ale jest też i wiele mniej znanych epizodów świadczących o bohaterstwie i umiłowaniu Ojczyzny. Mamy takich bohaterów i w naszym Kłecku. To właśnie dlatego 8 września br. w kościele pw. św. Jerzego i św. Jadwigi w Kłecku została odprawiona uroczysta Msza św. w intencji pomordowanych obrońców i mieszkańców miasta we wrześniu 1939 r.

Aby uczcić pamięć tych, którzy walczyli z okupantem, do świątyni przybyła młodzież szkolna wraz ze swoimi wychowawcami oraz mieszkańcy miasta. Obecne były także poczty sztandarowe. W homilii proboszcz - ks. Mirosław Kędzierski wskazał na konieczność wzięcia odpowiedzialności za Ojczyznę także dziś, kiedy nie zagraża nam wróg zewnętrzny, gdy żyjemy w wolnym państwie. Nawoływał także do tego, by nie zacierać pamięci o tych, dzięki którym możemy cieszyć się pokojem.

Po Mszy św. młodzież ze szkoły podstawowej przedstawiła krótki program artystyczny, w którym ukazała rys historyczny przypominający bohaterskie czyny młodych ludzi pochodzących z Kłecka i okolic, którzy we wrześniu 1939 r. oddali swoje życie broniąc swego ukochanego miasta.

Jak historia głosi, już w połowie sierpnia 1939 r. w Kłecku dało się odczuć nastroje wojenne. Był to czas nerwowego oczekiwania na rozwinięcie napiętej sytuacji międzynarodowej. Mieszkańcy Kłecka zaczęli przygotowywać się do obrony. Została powołana do życia Straż Obywatelska, która pilnowała porządku w mieście zatłoczonym uciekinierami. Gdy burmistrz miasta Jan Garski został powołany do wojska, obowiązki tymczasowego burmistrza podjął się pełnić proboszcz parafii, ks. Maksymilian Koncewicz. W domu parafialnym przy Rynku umieszczono Komendę Obrony Cywilnej, której komendantem był porucznik rezerwy Jan Lapis, a jego zastepcą Tadeusz Kutzner. W ramach przygotowań do obrony Kłecka podjęto prace przy wykopie rowów przeciwczołgowych. Zorganizowano izbę chorych, w której pacjentami zajmowała się zasłużona dla Kłecka, a już nieżyjąca dr med. Helena Bujarska wraz z ojcem Julianem Domańskim.

W obronie miasta wzięła udział drużyna harcerek z Kłecka imienia Dąbrówki. W walce zginął Sylwester Śliwiński, a Szczepan Wojtkowiak został ciężko raniony. Tak upłynął 8 września. Następnego dnia walki zostały wznowione. Akcją kierował T. Kutzer. Wówczas zginął kolejny mieszkaniec Kłecka, Stanisław Mężydło. Potyczki miały miejsce na cmentarzu oraz na moście od strony Polskiej Wsi. Gdy Kłecko zostało okrążone ze wszystkich stron przez wojska niemieckie, miasto trzeba było poddać. Po wkroczeniu do miasta hitlerowcy zebrali ludność na rynku. Tam wyznaczyli tych, którzy mieli być rozstrzelani. Przez rynek przejechał niemiecki samochód, w którym siedział proboszcz Maksymilian Koncewicz. Następnie wywieziono go do Gniezna na Dalki, gdzie stracił życie 11 września 1939 r. Grupę mężczyzn przeprowadzono nad rzekę Wełniankę i tam ich rozstrzelano. Dziś w odległości 20 m od miejsca kaźni znajduje się obelisk upamiętniający te wrześniowe wydarzenia. Reszta mężczyzn została zaprowadzona do domu parafialnego, gdzie hitlerowcy przeprowadzili sąd nad nimi i skazali ich na śmierć. 10 września Niemcy przeprowadzili stuosobową grupę mieszkańców Kłecka ulicą Kościuszki i dalej przez Majdany na strzelnicę, gdzie dokonali okrutnego mordu. Zwłoki pomordowanych złożono we wspólnym grobie. Osobno jednak pochowano Polaków i Żydów. Dzień ten został nazwany przez społeczność Kłecka "Krwawą niedzielą". Z rzezi ocalał Józef Bojarski z Gołańczy, który też był przeznaczony na rozstrzelanie, zdołał się uratować dzięki życzliwości pilnującego wartownika niemieckiego.

Dziś nie potrzeba nam bronić naszego miasta. Niemniej jednak jesteśmy winni wdzięczność tym ludziom, którzy ponad pół wieku temu oddali swoje życie za naszą wolność. Wyrazem tej wdzięczności była obecność młodzieży szkolnej, wychowawców i mieszkańców Kłecka pod pomnikiem na rynku, gdzie złożono symboliczne wiązanki kwiatów. Przy pomniku wartę trzymali harcerze. Dziś potrzeba, abyśmy zdali sobie sprawę z tego wielkiego daru, jakim jest pokój, który złożyli w nasze ręce ci, którzy ginęli na frontach II wojny światowej. Cześć ich pamięci.