W kościołach, w szkołach, w domach prywatnych oraz urzędach pojawiły się
papieskie wizerunki i flagi przybrane kirem. W Toruniu w sobotę 2 kwietnia o godz. 22.30 w
kościele akademickim Ducha Świętego została odprawiona Msza św. żałobna pod
przewodnictwem bp. Andrzeja Suskiego. Następnego dnia, w niedzielę o godz. 15.00 w
Godzinie Miłosierdzia w Sanktuarium Miłosierdzia Bożego i św. siostry Faustyny w Toruniu
pod krzyżem Drzewa Życia Mszę św. koncelebrowali bp Andrzej Suski i bp Józef Szamocki
wraz z kilkudziesięcioma innymi kapłanami.
Dobry Pasterz
Główna uroczystość żałobna w Toruniu miała miejsce w środę 6 kwietnia. O godz. 20.00 na
Rynku Staromiejskim zgromadziło się około 20 tys. wiernych. Mszy św. dziękczynnej za
pontyfikat Jana Pawła II przewodniczył ks. inf. Tadeusz Nowicki z Grudziądza. Tego
wieczoru nie mogło zabraknąć także dźwięku dzwonu „Tuba Dei” z toruńskiej katedry, który
tak jak przed kilkoma laty wcześniej witał w Toruniu i w całej diecezji papieża, tak teraz
obwieszczał, że odszedł Dobry Pasterz.
Nie zabrakło mieszkańców diecezji na uroczystościach pogrzebowych w Rzymie. Ilu
ich było? Trudno policzyć, jednak na pewno kilkuset. Między nimi był Przewodniczący Rady
Miasta Torunia Józef Jaworski. Tak wspominał on tamte wyjątkowe chwile:
Mieliśmy dużo szczęścia, bo udało nam się dotrzeć do Bramy Spiżowej, skąd
doskonale widzieliśmy ołtarz, a później przy żałobnych dźwiękach watykańskiego dzwonu,
wnoszoną na ramionach pracowników Pałacu Papieskiego prostą trumnę z ciałem Jana
Pawła II. Gdy niesiono trumnę, wstali wszyscy goście, prezydenci państw, królowie,
przedstawiciele wielu Kościołów i religii. W ten sposób cały nieomal świat oddawał hołd
Wielkiemu Papieżowi. Gdy trumna spoczęła przed ołtarzem, położono na niej otwartą księgę
Ewangelii, której karty przerzucał wiatr, by w czasie trwania ceremonii ostatecznie ją
zamknąć. Ten niespodziewany i symboliczny znak zawarł – tak to odczuliśmy – całość
papieskiego życia.
Wyraz pamięci
Wraz z momentem ogłoszenia informacji o śmierci papieża Jana Pawła II pojawiło się wiele
inicjatyw, które w różny sposób świadczyły o wyjątkowości postaci papieża. Dla przykładu
już 7 kwietnia 2005 roku radni miasta Torunia podjęli uchwałę o wzniesieniu w mieście
pomnika papieża. Pomniki i tablice pamiątkowe pojawiły się bardzo szybko w wielu
miejscach naszej diecezji.
Bardziej powszechną rzeczywistością było wystawienie w wielu miejscach ksiąg,
potocznie zwanych kondolencyjnymi, jednak w tej rzeczywistości okazywały się one
zbiorami świadectw o życiu i, co szczególnie warte jest podkreślenia, także o śmierci Ojca
Świętego. Lektura wpisów pokazuje jednoznacznie, że mamy tu do czynienia ze swoistymi
dziennikami duchowymi, w których najważniejszy nie był na pewno smutek i żal, ale jakieś
głębokie doświadczenie, z którego biło życie i nadzieja. Wiele osób stawiało sobie w tym czasie pytanie o sens życia, skoro umierają tacy ludzie, to śmierć dotyka każdego. I co dalej?
Świadectwo papieża, szczególnie tego schorowanego i cierpiącego, pomagało odnaleźć drogę
do Boga.
Księgi takie założono w wielu kościołach i instytucjach. Jedna z nich powstała także w
Areszcie Śledczym w Toruniu. Czytamy w niej między innymi następujące wpisy:
- Moim pragnieniem zawsze było spotkać Cię, dotknąć i ucałować, ale nigdy moje
marzenia nie spełniły się. Większość mojego życia spędziłem w więzieniu i choć zawsze
miałem do wszystkich jakieś pretensje, to jednak do Ciebie Ojcze Święty nigdy. - Janie Pawle II byłeś dla mnie największym autorytetem, wielkim papieżem, moim
rodakiem. Twoje homilie, przesłania, właśnie teraz je zrozumiałem. Zawsze w ciszy i spokoju
Ciebie słuchałem. Ty wcale nie odszedłeś, nadal jesteś w mym sercu. Dopiero teraz
zrozumiałem ile dla mnie znaczyłeś. Ty nigdy nie pozwoliłeś mi w Ciebie zwątpić.
