Najdostojniejszy Księże Arcybiskupie, Dostojny Stróżu Wojciechowego Dziedzictwa!
W pamiętnym dniu 3 czerwca 1997 r. na Błoniach gnieźnieńskich Wasza Ekscelencja mówił do Ojca Świętego Jana Pawła II: „Stajesz u grobu, u stóp relikwii św. Wojciecha - Biskupa i Męczennika, na którym wyrósł Chrystusowy Kościół, a następnie także samodzielna organizacja państwowa na ziemi Piastów, ze swoją pierwszą archidiecezją, metropolią i stolicą w Gnieźnie”. Słowa Waszej Ekscelencji zawierają wielką prawdę historyczną o roli Gniezna w rozwoju Kościoła w Polsce oraz w tworzeniu się naszej państwowości. Katedra gnieźnieńska w tysięcznym roku stała się matką wszystkich kościołów w państwie Polaków jest i dzisiaj trwałym fundamentem naszego Kościoła, któremu patronuje św. Wojciech, Biskup i Męczennik.
Opatrzność Boża sprawiła, że ja, kapłan Kościoła gnieźnieńskiego, stanąłem 22 maja 2004 r. jako drugi biskup w katedrze łowickiej, aby przewodzić młodemu Kościołowi, który z woli umiłowanego Ojca Świętego Jana Pawła II został powołany do życia 25 marca 1992 r. Sam Łowicz, wraz ze znacznym obszarem obecnej diecezji łowickiej, przynależał do archidiecezji gnieźnieńskiej od czasów średniowiecznych aż do 1818 r. Obszar, zwany później Księstwem Łowickim, był własnością arcybiskupów gnieźnieńskich. Można było na nim w poł. XIV wieku zbudować stałą rezydencję arcybiskupią, a następnie powołać do życia instytucje kościelne, niezbędne w sprawnym kierowaniu tą częścią archidiecezji, która rozciągała się na zachodnie Mazowsze i ziemię łęczycką. Były to m.in.: kapituła kolegiacka, konsystorz, oficjalat, archidiakonat, seminarium duchowne, sufragania łowicka czy też dom księży emerytów. Ważnymi dla Kościoła gnieźnieńskiego, jak i dla całego Kościoła w Polsce, były synody prowincjonalne i archidiecezjalne, które odbywały się w Łęczycy i Łowiczu.
Trwałe związki Łowicza z Gnieznem miały swój wyraz przede wszystkim w osobach arcybiskupów, później Prymasów Polski, którzy rezydowali w Pelikanowym Grodzie. Dwunastu z nich znalazło w murach kolegiaty miejsce wiecznego spoczynku. Przyszły jednak czasy zaborów i Łowicz został oddzielony od Gniezna granicą wytyczoną przez zaborców, a pod względem kościelnym wszedł w skład archidiecezji warszawskiej. Po II wojnie światowej znowu „przybliżył się” do Gniezna, a to za sprawą prymasów: Augusta Hlonda, Stefana Wyszyńskiego i Józefa Glempa, którzy byli rządcami jednocześnie archidiecezji gnieźnieńskiej i warszawskiej. Prymas Tysiąclecia, przejeżdżając z Gniezna do Warszawy, wielokrotnie nawiedzał progi łowickiej kolegiaty, dzisiejszej katedry.
Ekscelencjo, Najdostojniejszy Księże Arcybiskupie Metropolito! Ojciec Święty Jan Paweł II podczas Mszy św. na Błoniach gnieźnieńskich w 1997 r. powiedział: „U progu trzeciego tysiąclecia świadectwo św. Wojciecha jest wciąż obecne w Kościele i wciąż wydaje owoce. Winniśmy jego dzieło ewangelizacji podjąć z nową mocą”. Dzisiaj, jako biskup łowicki, pomny wezwania Papieża, proszę Najdostojniejszego Księdza Arcybiskupa - Metropolitę Gnieźnieńskiego o podarowanie Kościołowi łowickiemu części relikwii św. Wojciecha. Prośbę tę składam w imieniu własnym, wszystkich kapłanów, rodzin zakonnych i całego ludu wiernego diecezji łowickiej. Jednocześnie głęboko wierzę, że ten bezcenny dar, ofiarowany z duchowego skarbca Prymasowskiej Stolicy, stanie się źródłem Bożej mocy do podjęcia nowej ewangelizacji w naszej diecezji na początku trzeciego tysiąclecia. Podarowanie relikwii św. Wojciecha do katedry łowickiej będzie powtórnym przybyciem Wielkiego Patrona na ziemie, które odwiedził przed tysiącem lat. Bowiem w tradycji miejscowego ludu to on miał zakładać opactwo benedyktyńskie w miejscu, w którym dzisiaj stoi prastara archikolegiata w Tumie pod Łęczycą. Wojciechowe relikwie, obecne pośród wiernych naszej diecezji, to nie tylko przypomnienie więzów Łowicza i Łęczycy z Gnieznem, nie tylko spięcie klamrą wielkiej przeszłości z teraźniejszością, ale przede wszystkim wezwanie do nowej ewangelizacji, która ma się dokonać również w diecezji łowickiej. Chcemy, aby ten proces bazował na wartościach naszej tradycji i kultury, szedł w parze z miłością do Ojczyzny - również tej małej ojczyzny, która ma tak piękną historię.
Jan Paweł II powiedział 14 czerwca 1999 r. w Łowiczu: „Starajmy się rozwijać i pogłębiać w sercach dzieci i młodzieży uczucia patriotyczne i więź z Ojczyzną. Wyczulać na dobro wspólne narodu i uczyć ich odpowiedzialności za przyszłość”. Św. Wojciechu, który jesteś już od tysiąca lat „wspólnym dobrem” - Patronem wszystkich Polaków, prowadź nas w nowym tysiącleciu po drodze odpowiedzialności za siebie, naszych bliźnich, za Ojczyznę i Kościół Chrystusowy.

Z wyrazami jedności w Chrystusie Panu