W święto Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski przypominamy sobie tę prawdę, że macierzyńska miłość i opieka Maryi rozciąga się nie tylko na każdą i każdego z nas, ale także na naród i kraj jako całość. Królowa Polski jest wciąż obecna w polskim wieczerniku dziejów. To ten wieczernik dziejów wskazuje na miejsce Kościoła w życiu narodu, w życiu naszej Ojczyzny!
Jasna Góra! Ileż treści zawierają te słowa! Jakie drogie wspomnienia powstają w pamięci, ile uczuć gorących budzi się w sercu, ile swoistych obrazów wyłania się z przeszłości naszej na ich dźwięk! Z Woli Bożej wpleciona jako złocisty szlak w kanwę historii naszego narodu Jasna Góra stała się spójnią duchowych sił, ogniwem polskich serc, symbolem wierności Bogu, tronem Królowej Niebios i Królowej Polski, źródłem niezliczonych Jej łask.
Od końca XIV w. aż po schyłek polskiej państwowości w XVIII w. klasztor na Jasnej Górze cieszył się szczególną protekcją królewską. Od Jadwigi i Jagiełły każdy z królów przybywał tu po swej koronacji, by złożyć hołd Królowej Polski wraz z bezcennej wartości wotami. W XVIII w. Jasnogórskie Sanktuarium stało się fortecą Maryi, która przeszła swój pierwszy chrzest bojowy. 21 lipca 1655 r. wojska szwedzkie pod wodzą króla Karola Gustawa Wazy wkroczyły w granice Polski, zajmując Warszawę, Poznań i Kraków. Podzielona szlachta polska nie chciała walczyć i w konsekwencji kraj znalazł się pod panowaniem szwedzkim. 18 listopada 1655 r. licząca ponad trzy tysiące żołnierzy armia gen. Müllera stanęła pod murami Jasnej Góry, żądając natychmiastowego poddania twierdzy. Przeor klasztoru o. Augustyn Kordecki postanowił bronić świętego miejsca, mając zaledwie 170 żołnierzy, 20 szlachciców i 70 zakonników. Wobec odmowy poddania twierdzy Szwedzi rozpoczęli oblężenie. Walka trwała 40 dni i zakończyła się zwycięstwem rycerzy Maryi. Przetrwanie oblężenia przez nieliczną obsadę fortecy jasnogórskiej miało dla Polaków znaczenie religijne i polityczne. Zwycięstwo odniesiono dzięki wstawiennictwu i opiece samej Matki Bożej, osłaniającej wybrane przez siebie miejsce. Na wieść o przerwaniu oblężenia Jasnej Góry cały kraj poderwał się do walki i szala zwycięstwa przechyliła się na stronę polską. Wdzięczny król Jan Kazimierz 1 kwietnia 1656 r. w uroczystym ślubowaniu w katedrze lwowskiej oddał siebie i swój kraj pod opiekę Matki Bożej, obierając Ją za Patronkę i Królową Korony Polskiej. Od tej chwili rządy nad katolicką Polską sprawuje Najświętsza Dziewica Maryja, a Jasna Góra jest symbolem wolności narodowej i uczuć religijnych Polaków.
W 1716 r. papież Klemens XI podpisał breve koronacyjne i 8 września 1717 r. odbyła się uroczysta koronacja Cudownego Obrazu z udziałem 200 tys. wiernych. W 1795 r. Polska zniknęła z mapy Europy na ponad 120 lat. W tym tragicznym dla narodu okresie Jasna Góra spełniała rolę łącznika pomiędzy trzema rozdartymi częściami kraju. Budziła sumienia i przypominała Polakom ze wszystkich zaborów, że są synami jednej Ojczyzny, wlewała w serca nadzieję przetrwania, a wizerunek Jasnogórskiej Bogurodzicy stał się czytelnym znakiem wolnego Polaka.
W odrodzonej Polsce, w okresie dwudziestolecia niepodległości, Sanktuarium Jasnogórskie przeżyło wiele ważnych chwil. 27 lipca 1920 r. w obliczu najazdu bolszewickiego zgromadzony na Jasnej Górze Episkopat ponownie obrał Maryję Królową Polski. W 1932 r. świętowano jubileusz 550-lecia sprowadzenia Cudownego Obrazu na Jasną Górę z udziałem 750 tys. pielgrzymów. W okresie okupacji hitlerowskiej, w latach 1939-45, pomimo zakazów i represji pod osłoną nocy pielgrzymi przybywali do Częstochowy. Z murów jasnogórskich płynęły słowa otuchy i nadziei w zwycięstwo.
Po wojnie Jasna Góra umocniła swoją pozycję duchowej stolicy Polski. 8 września 1946 r., w obecności półmilionowej rzeszy wiernych prymas August Hlond poświęcił Polskę Niepokalanemu Sercu Maryi, dziękując za uratowanie narodu od zagłady hitlerowskiej. W 1948 r., w okresie komunistycznego totalitaryzmu, umierający prymas August Hlond wypowiedział prorocze słowa: „Zwycięstwo, gdy przyjdzie, będzie to zwycięstwo Matki Najświętszej. Ten duchowy testament podjął całym sercem nowy prymas Stefan Wyszyński. Podczas internowania w Komańczy zredagował tekst nowych Ślubów Narodu, które zostały złożone na Jasnej Górze 26 sierpnia 1956 r. w 300-setną rocznicę lwowskich ślubów króla Jana Kazimierza. Uroczystość ta zgromadziła ok. miliona ludzi, którzy w modlitwie przed Jasnogórską Królową błagali o uwolnienie Prymasa. Ich prośba została szybko wysłuchana, gdyż odzyskał wolność 28 października tegoż roku.
W 1957 r. poświęcona przez papieża Piusa XII kopia Jasnogórskiego Obrazu rozpoczęła peregrynację po całym kraju. Pierwsza wędrówka Jasnogórskiej Ikony po wszystkich parafiach polskich trwała 23 lata, przynosząc wspaniałe owoce duchowej przemiany wiernych. 3 maja 1966 r. podczas uroczystości Tysiąclecia Chrztu Polski cały Episkopat złożył Akt Oddania Narodu w Macierzyńską Niewolę Maryi, Matki Kościoła, za Wolność Kościoła Chrystusowego.
Historycznego 4 czerwca 1979 r. pierwszy w historii Kościoła Papież Polak Jan Paweł II przybył na Jasną Górę, którą nazwał Sanktuarium Wielkiej Nadziei, ukazując dziejowe znaczenie Jasnej Góry - duchowej stolicy narodu. Jan Paweł II w Akcie Zawierzenia oddał Jasnogórskiej Matce Kościół powszechny, całą Ojczyznę, wszystkich ludzi i siebie samego, powtarzając słowa oddania: „Matko! Jestem cały Twój i wszystko, co moje, jest Twoim”. Ofiarował także złotą różę, stanowiącą rodzaj najwyższego papieskiego odznaczenia. Umieszczono ją w ołtarzu Matki Bożej. W czerwcu 1983 r. na uroczystości jubileuszowe 600-lecia Jasnej Góry ponownie przybył Ojciec Święty. Obecność Papieża umocniła serca Polaków w ich walce o wolną Polską, stając się źródłem Bożej mocy dla wierzącego narodu. W 1987 r. Jasna Góra gościła Papieża z okazji Ogólnopolskiego Kongresu Eucharystycznego. Ojciec Święty powierzył Jasnogórskiej Królowej los swoich rodaków, a ufając w Jej opiekę, wypowiedział pamiętne zdanie: „Maryjo, Królowo Polski, jestem przy Tobie, pamiętam, czuwam!”. Żal w sercu pozostaje, że więcej już tu nie przybędzie, ale wierzymy, że z Domu Ojca nadal wypraszał będzie łaski dla narodu, którego jest Synem.
Milionowe rzesze wiernych - wybitni mężowie, sławni ze swej wiedzy, urzędu i mądrości, jak i ludzie prości - przemierzają pielgrzymie szlaki, do Matki, do Królowej. Pamięć Jej dobrodziejstw zamienia się u nas w czyn, a czyn pozwala przetrwać. Jej zawierzamy naszą Ojczyznę i sprawy naszego Narodu. Do Niej wołamy: Królowo Polski, broń tożsamości polskiego Narodu!