Ks. Robert Gołębiowski: - Jakie są uwarunkowania teologiczne, prawne i pastoralne ustanowienia nadzwyczajnych szafarzy?

Ks. Arkadiusz Wieczorek: - Właściwym odniesieniem prawnym jest treść kanonu 230 § 2 Kodeksu Prawa Kanonicznego: „Tam, gdzie to doradza konieczność Kościoła, z braku szafarzy, także świeccy, chociażby nie byli lektorami lub akolitami, mogą wykonywać pewne obowiązki, a także rozdzielać Komunię św., zgodnie z przepisami prawa”. Jak wiemy, nasza archidiecezja jest jedną z najuboższych w Polsce, jeśli chodzi o liczbę pracujących tutaj kapłanów. Choć z pozoru wydaje się, że wszystkie potrzeby duchowe wiernych są zabezpieczone, to jednak w wielu parafiach potrzebnych byłoby jeszcze kilku kolejnych księży, by móc owocniej prowadzić duszpasterstwo. Dotyczy to szczególnie ludzi chorych, do których np. w niedzielę nie mogą docierać kapłani, którzy przez cały dzień zajęci są posługą eucharystyczną w swych świątyniach. Oczywiście, w pierwsze piątki miesiąca do tych chorych docierają kapłani, gdyż potrzebna jest spowiedź czy obrzęd namaszczenia, ale już w każdą niedzielę i w święta nakazane taka pomoc szafarza jest wręcz nieoceniona. Wychodząc więc naprzeciw ich duchowym potrzebom, abp Zygmunt Kamiński 25 lutego 2003 r. wydał dekret, na mocy którego ustanowił funkcję szafarza nadzwyczajnego Komunii św. i zatwierdził instrukcję dotyczącą ich formacji z uwzględnieniem wszystkich wymagań stawianych takim kandydatom. Warto dodać, że instrukcja ta została wydana przez Episkopat Polski już 22 czerwca 1991 r. i przyniosła do tej pory w kilku diecezjach ustanowienie dość dużej grupy takich właśnie szafarzy.

- Wymieńmy więc przymioty, jakimi powinni odznaczać się nadzwyczajni szafarze Komunii św.

- Instrukcja wymienia kilka istotnych warunków, które muszą spełniać szafarze. Podstawowym jest wiek - mogą to być mężczyźni w wieku 35-65 lat. Kolejne przymioty dotyczą następujących kwestii: muszą wyróżniać się dojrzałością w wierze, odznaczać wzorowym życiem moralnym, posiadać odpowiednie kwalifikacje intelektualne i wykształcenie średnie, aktywnie uczestniczyć w życiu parafialnym, odznaczać się pozytywnymi cechami charakteru, uzyskać aprobatę swojego proboszcza i wspólnoty parafialnej oraz mieć ukończony kurs przygotowawczy.

- Jak wyglądał proces naboru i kształcenia obecnych szafarzy?

- Kandydatów typowali księża proboszczowie wśród osób bardzo zaangażowanych w życie parafii, spełniających ww. kryteria i cieszących się olbrzymim zaufaniem społecznym. W ubiegłym roku osoby te uczestniczyły w kursie przygotowawczym. Czterokrotnie spotykano się na 8-godzinnych zajęciach, w czasie których kandydaci przechodzili formację, zapoznając się z niektórymi dziedzinami teologii, tj.: liturgika, biblistyka, historia Kościoła, sakramentologia, teologia pastoralna. Kurs zakończył egzamin, a w międzyczasie przyszli szafarze uczestniczyli w rekolekcjach i w dniu skupienia. Ukoronowaniem była promocja w Pyrzycach oraz w późniejszym terminie wręczenie dekretów Księdza Arcybiskupa mianujących poszczególne osoby nadzwyczajnymi szafarzami.

- Na jak długo zostali ustanowieni szafarze i jakie są ich pierwsze wrażenia z pełnionej posługi?

- Każdy szafarz otrzymał dekret na 1 rok. Po tym czasie nastąpi pewna ocena pracy i dekrety zostaną przedłużone, jeśli taka będzie wola szafarza, i w przypadku, kiedy dalsza pomoc będzie w konkretnej parafii nadal potrzebna. Muszę przyznać, że pierwsze doświadczenia są budujące. Docierają do nas głosy, że z tej sakramentalnej pomocy zadowoleni są zarówno kapłani, jak i sami chorzy, którzy obdarzyli szafarzy zaufaniem i życzliwością. W dniach 22-24 kwietnia spotkaliśmy się ponownie na dniach skupienia w Trzęsaczu, gdzie mieliśmy okazję wymiany podobnych doświadczeń.

- Dziękuję serdecznie za przybliżenie Czytelnikom istoty tej tak ważnej posługi.