Drogą wyrzeczeń

Czym są śluby zakonne dla młodej dziewczyny, która je składa? Jedni są pewnie pełni podziwu, inni milczą, a może nawet kpią, bo droga wyrzeczeń nie jest dzisiaj modna. Tymczasem, czy aby na pewno? Po spotkaniu z Ojcem Świętym Benedyktem XVI w Kolonii 2 tys. młodych ludzi zgłosiło chęć do życia poświęconego Bogu.
Wydaje się, że nieprzypadkowo s. Faustyna Maria swoje śluby składała właśnie w maryjne święto. Matka Boża jest szczególnie bliska wszystkim dziewczętom obierającym drogę życia zakonnego, gdyż jako pierwsza w chwili zwiastowania wypowiedziała swoje „Fiat” - „niech mi się stanie”. Można by nawet powiedzieć, że był to wzór późniejszych ślubów zakonnych. Śluby zakonne, to w istocie prawdziwe wcielenie zasady: niech się tak stanie, jak Pan Bóg chce. Matka Boża to pierwsza i najdoskonalsza zakonnica, dlatego to właśnie Jej przyglądają się zakonnice jako Pierwowzorowi pełnego oddania się Bogu.

Norbertańska duchowość

Imbramowice, to pięknie położona miejscowość nad Dłubią, na skraju Wyżyny Krakowsko-Częstochowskiej. Jej metryka sięga XII wieku, kiedy pod nazwą Dłubnia przynależała do kompleksu dóbr ziemskich klasztoru bożogrobców w Miechowie. Później stała się własnością prywatną. W tym niegdyś odludnym miejscu biskup krakowski Iwo Odrowąż i jego wuj komes Imbram ufundowali w latach 1223-26 klasztor dla Panien Norbertanek. Norbertanie i norbertanki, to zakony założone ok. 1121 r. przez św. Norberta z Xanten. Zgromadzenia odgrywały bardzo ważną rolę w życiu społecznym i religijnym, grupując zwłaszcza kobiety ze sfer możnowładczych.
Obecność Sióstr Norbertanek w Imbramowicach koło Olkusza trwa nieprzerwanie od XIII wieku S. Faustyna nie jest tam jedyną przedstawicielką naszej diecezji. Od 12 lat w klasztorze jest także jej rodzona siostra Ewa.
Siostry norbertanki należą do zakonów kontemplacyjnych o ścisłej klauzurze i wymagającej regule. Za przykładem Założyciela żywią szczególną miłość do Najświętszego Sakramentu oraz cześć do Maryi Niepokalanie Poczętej. Zewnętrznym znakiem przypominającym uwielbianie Maryi w Jej tajemnicy niepokalanego poczęcia, są ich białe habity. W życiu zakonnym kierują się miłością siostrzaną, norbertańską duchowością oraz troską o powiększenie duchowego skarbca Kościoła. Wypełnianie powołania z dala od głośnego świata, a blisko Jezusa i Maryi, daje ich sercom prawdziwe szczęście.

Dla szukających Boga

Już dla św. Benedykta, ojca monastycyzmu zachodniego, pierwszą i rozstrzygającą oznaką czy ktoś nadaje się do klasztoru, było „czy prawdziwie szuka Boga”. Owo szukanie Boga leży u podstaw każdego powołania do życia konsekrowanego w różnych jego formach. Dla szukających swojej życiowej drogi przypominamy, że imbramowicki zakon i klasztor zaprasza wszystkie dziewczęta odczuwające powołanie do kontemplacji, aby właśnie tutaj odnalazły to, czego szukają, czyli sens swojego życia.
Któż z nas nie spotkał w życiu jakiejś zakonnicy czy zakonnika, w habicie czy bez habitu? Być może nie zawsze uświadamialiśmy sobie, że należą oni do tych, którzy na wzór Apostołów porzucili wszystko i oddali się na wyłączną służbę Bogu i Kościołowi „naśladując Chrystusa na drodze rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa”.
Ewa Przybysz urodziła się 8 listopada 1968 r. W roku 1992 ukończyła Uniwersytet Śląski, wydział pedagogiki i psychologii. Do Zakonu Sióstr Norbertanek wstąpiła 2 lutego 1993 r. Śluby wieczyste złożyła 2 sierpnia 1998 r. przyjmując imię zakonne Angelika.
Maria Przybysz urodziła się 12 lutego 1977 r. W roku 2001 ukończyła wydział germanistyki na Uniwersytecie Śląskim. Przez kolejny rok szkolny pracowała jako nauczyciel języka niemieckiego. 2 lutego 2003 r. podjęła decyzję o wstąpieniu do Zakonu w Imbramowicach.

Dla zainteresowanych podajemy adres: Klasztor Sióstr Norbertanek w Imbramowicach, 32-042 Imbramowice 105 k. Olkusza, tel. (0-12) 389-48-06.