W dniu 1 kwietnia 1906 r., z okazji 250. rocznicy ślubów Jana Kazimierza, abp Józef Bilczewski, metropolita lwowski, wystosował do swych diecezjan odezwę, w której wspominał o Kongresie Mariańskim i akcie odnowienia ślubów królewskich we Lwowie w 1904 r. oraz o zasługach „Bractwa Królowej Korony Polskiej” w dziele krzewienia czci Matki Bożej Łaskawej. W kościołach archidiecezji odbywały się wówczas uroczyste modlitwy i procesje dziękczynne ku czci Maryi oraz wiece parafialne z wykładami na temat pamiętnych ślubów królewskich (250-letnia rocznica ślubów Jana Kazimierza, Kurenda Konsystorza Metropolitalnego Lwowskiego obrz. łac., 1906, nr 5, s. 51-52).
Na prośbę abp. Bilczewskiego i „Bractwa Królowej Korony Polskiej”, papież Pius X, dekretem z dnia 25 listopada 1908 r., pozwolił obchodzić w archidiecezji, w pierwszą niedzielę maja, święto Matki Bożej Królowej Korony Polskiej (od 1914 r. - 2 maja; Kurenda, 1909, nr 3, s. 3; 1910, nr 12, s. 101-103; Stanisław Wyrwas, Dzieje kultu Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski. Studium historyczno-liturgiczne, w: Studia z dziejów liturgii w Polsce, t. 2, red. M. Rechowicz, W. Schenk, Lublin 1976, s. 436). To święto, na prośbę biskupów polskich w 20-leciu międzywojennym, Stolica Apostolska ustanowiła głównym świętem maryjnym Kościoła w Polsce, wyznaczając jego obchody na dzień 3 maja, tj. w rocznicę Konstytucji z 1791 r. (Kurenda, 1924, nr 12, s. 53; 1930, nr 8, s. 44; S. Wyrwas, Dzieje kultu... s. 437, 440-441). „W ten sposób Episkopat Polski wypełnił śluby narodu z roku 1656, a doroczny obchód konstytucji majowej uzyskał religijny podkład, pogłębienie, złączył się ze świętem kościelnym, wyłącznie polskim, w pełną uroczystość narodową” (M. Skrudlik, Królowa Korony Polskiej. Szkice z historii malarstwa i kultu Bogarodzicy w Polsce, Lwów 1930, s. 140-141).
Podobnie wezwanie: „Królowo Korony Polskiej” (lub „Królowo Polski”), módl się za nami”, wypowiadane w Litanii Loretańskiej w archidiecezji lwowskiej, zaczęto używać od 1920 r. w całym kraju (Kurenda, 1920, nr 3, s. 7-8; S. Wyrwas, Dzieje kultu, s. 420).
Kościół w Polsce wiele razy przypominał i odnawiał śluby Jana Kazimierza. Czynił to zwykle w narodowym sanktuarium maryjnym na Jasnej Górze. Taki uroczysty akt miał miejsce np. 26 sierpnia 1956 r., w 300-lecie ślubów królewskich. Jubileusz ten przypadł na trudny czas zniewolenia Kościoła i narodu przez system komunistyczny. Prymas Polski Stefan kard. Wyszyński, więziony wówczas w Komańczy, przygotował słynną akcję duszpasterską, zwaną Wielką Nowenną Narodu przed Tysiącleciem Chrztu Polski. Ułożył też akt ślubowania, który został złożony na Jasnej Górze, w obecności prawie całego Episkopatu Polski i wielkiej rzeszy wiernych. Naród polski ponownie wybrał Maryję na swoją Patronkę i Królową i Jej opiece zawierzył siebie, Ojczyznę i Kościół. Oto fragmenty tamtych ślubowań:
„Wielka Boga-Człowieka Matko!
Bogurodzico Dziewico, Bogiem sławiona Maryjo!
Królowo świata i Polski Królowo!
Przynosimy do stóp Twoich niepokalanych całe wieki naszej wierności Bogu i Kościołowi Chrystusowemu - wieki wierności szczytnemu posłannictwu Narodu, omytego w wodach chrztu świętego...
Stajemy przed Tobą pełni wdzięczności, żeś była nam Dziewicą Wspomożycielką wśród chwały i wśród straszliwych klęsk tylu potopów.
Stajemy przed Tobą pełni skruchy, w poczuciu winy, że dotąd nie wykonaliśmy ślubów i przyrzeczeń ojców naszych...
Królowo Polski! Odnawiamy dziś śluby przodków naszych i Ciebie za Patronkę naszą i za Królową Narodu polskiego uznajemy.
Zarówno siebie samych, jak i wszystkie ziemie polskie i wszystek lud polecamy Twojej szczególnej opiece i obronie.
Wzywamy pokornie Twojej pomocy i miłosierdzia w walce o dochowanie wierności Bogu, Krzyżowi i Ewangelii, Kościołowi świętemu i jego pasterzom, Ojczyźnie naszej świętej (...). Pomnij, Matko-Dziewico, przed obliczem Boga na oddany Tobie Naród, który pragnie nadal pozostać królestwem Twoim, pod opieką najlepszego Ojca wszystkich narodów ziemi.
Przyrzekamy uczynić wszystko, co leży w naszej mocy, aby Polska była rzeczywistym królestwem Twoim i Twojego Syna, poddanym całkowicie pod Twoje panowanie, w życiu naszym osobistym, rodzinnym, narodowym i społecznym...
Święta Boża Rodzicielko i Matko Dobrej Rady! Przyrzekamy Ci z oczyma utkwionymi w żłóbek betlejemski, że odtąd wszyscy staniemy na straży budzącego się życia...
Matko Chrystusowa i Domie Złoty! Przyrzekamy Ci stać na straży nierozerwalności małżeństwa, bronić godności kobiety, czuwać na progu ogniska domowego, aby przy nim życie Polaków było bezpieczne...
Przyrzekamy Ci wychować młode pokolenie w wierności Chrystusowi, bronić je przed bezbożnictwem i zepsuciem i otoczyć czujną opieką rodzicielską.
Zwierciadło Sprawiedliwości! Wsłuchując się w odwieczne tęsknoty Narodu, przyrzekamy Ci kroczyć za Słońcem Sprawiedliwości, Chrystusem, Bogiem naszym...
Zwycięska Pani Jasnogórska! Przyrzekamy stoczyć pod Twoim sztandarem najświętszy i najcięższy bój z naszymi wadami narodowymi...
Królowo Polski. Ponawiamy śluby ojców naszych i przyrzekamy, że z wszelką usilnością umacniać i szerzyć będziemy w sercach naszych i w polskiej ziemi cześć Twoją i nabożeństwo do Ciebie, Bogurodzico Dziewico, wsławiona w tylu świątyniach naszych, a szczególnie w Twej Jasnogórskiej Stolicy...
Przyjmij nasze przyrzeczenia, umocnij je w sercach naszych i złóż przed oblicze Boga w Trójcy Świętej Jedynego. W Twoje dłonie składamy naszą przeszłość i przyszłość, całe nasze życie narodowe i społeczne, Kościół Syna Twego i wszystko, co miłujemy w Bogu.
Prowadź nas poprzez poddaną Ci ziemię polską do bram ojczyzny niebieskiej. A na progu nowego życia sama okaż nam Jezusa, błogosławiony Owoc żywota Twojego. Amen” (Jasnogórskie śluby narodu polskiego złożone uroczyście 26 sierpnia 1956 roku, w: Listy pasterskie Episkopatu Polski 1945-1974, Paryż 1975, s. 166-168; Sługa Boży Stefan kardynał Wyszyński (1901-1981), Warszawa 2000, s. 26-27; S. Wyrwas, Dzieje kultu... s. 449).
Odnowione „przymierze narodu z Królową” obejmowało swą treścią najistotniejsze sprawy życia religijnego i społecznego Polaków. Obudziło w ich sercach nadzieję na przełom polityczny w kraju i ulgę w cierpieniach oraz wiarę, że Polska stanie się „rzeczywistym Królestwem Maryi i Jej Syna” (S. Wyrwas, Dzieje kultu... s. 450).

cdn.