Do Polski klaryski zostały sprowadzone w 1245 r. przez Bolesława Wstydliwego. Pierwsze opactwa zostały założone przez członkinie dynastii piastowskiej w Zawichoście (bł. Salomea), Starym Sączu (św. Kinga), Gnieźnie (bł. Jolenta).
Historia istnienia klarysek na naszym terenie jest dość długa i bogata. Rozpoczyna się w roku 1667, kiedy to, chcąc uchronić się przed ewentualnymi szwedzkimi represjami, s. Katarzyna Zielińska opuszcza klasztor w Starym Sączu i przybywa do Zamościa, który ma wtedy sławę silnie ufortyfikowanej twierdzy. Przy kościele franciszkanów spotyka kilka tercjarek, które proszą s. Zielińską o utworzenie konwentu klarysek. Za miejsce swojego pobytu obrały dzisiejsze stare miasto (obecna Szkoła Muzyczna im. Karola Szymanowskiego). Niestety, kres istnienia klasztoru klarysek w Zamościu nastąpił w 1782 r. W roku tym cesarz Austro-Węgier Józef II nakazał kasatę placówek zakonnych w Zamościu, w tym klarysek. Odrodzenie życia kontemplacyjnego nastąpiło, gdy do życia została powołana diecezja zamojsko-lubaczowska. I tak po przeszło 200 latach klaryski powróciły na ziemię zamojską. Stało się to dzięki wydatnej pomocy pierwszego ordynariusza, który gorąco pragnął przywrócić tradycję franciszkańską na Zamojszczyźnie. 25 marca 1995 r. bp Jan Śrutwa dekretem zatwierdził powstanie Klasztoru Sióstr Klarysek w Sitańcu.
Jak wspomina siostra przełożona - początki były trudne.
18 maja 1995 r. przybyłe do Sitańca siostry zamieszkały w tzw. starej plebanii, nie miały własnej kaplicy, nie mogły w pełni prowadzić życia klauzurowego. W ciągu następnego roku wybudowany został parkan okalający byłą plebanię. Od sierpnia do listopada 1997 r. zostały zalane fundamenty i wymurowano podpiwniczenie kaplicy i klasztoru. W następnych latach były prowadzone kolejne prace budowlane; coraz bardziej klasztor klarysek wrastał w sitaniecki krajobraz. Zwieńczeniem tego procesu było wybudowanie i zajęcie przez siostry obecnego budynku klasztornego (2003 r.).
Obecnie w sitanieckim klasztorze życie klauzurowe prowadzi 6 sióstr. Szczególną czcią otaczają Niepokalane Serce Maryi. Jak mówi siostra przełożona: „Jako spadkobierczynie nauk św. Franciszka, radośnie służymy Jezusowi. Pragniemy ukazywać, że jedynie Bóg jest ostoją, szczęściem, radością, spokojem, oazą na pustyni. Swoją milczącą obecnością «krzyczymy» o Bogu”. Poświęcają się modlitwie kontemplacyjnej, praktykują posty, pracują, przestrzegają ścisłej klauzury, podtrzymują kult Męki Pańskiej i Eucharystii, czego wyrazem jest całodzienna adoracja Najświętszego Sakramentu w każdą pierwszą sobotę miesiąca. Siostra przełożona zaznacza: „Powołaniem klaryski jest modlitwa. Siostry modlą się przede wszystkim dlatego, by uwielbić Boga, ale ich modlitwa jest również wołaniem o miłosierdzie dla świata, jest błaganiem we wszystkich intencjach Kościoła i konkretnych ludzi, którzy o tę modlitwę proszą”. Siostry przyjmują prośby o modlitwy. Można je składać listownie: Klasztor Sióstr Klarysek pw. Niepokalanego Serca Maryi, Skwer św. Kingi - Sitaniec 170, telefonicznie: 084-616-67-59, klaryskizamosc@wp.pl, albo bezpośrednio przy furcie klasztoru, która jest codziennie otwarta od 7.00 do 19.00. Prócz tego kaplica klasztorna jest otwarta codziennie i dostępna dla wszystkich. Codziennie o 7.00 jest w niej odprawiana Msza św.
Najważniejsze święta w sitanieckim Klasztorze Sióstr Klarysek to: święto Matki Bożej Gromnicznej (odpust, 2 luty), Wspomnienie Niepokalanego Serca Maryi (święto ruchome, sobota po uroczystości Najświętszego Serca Pana Jezusa), uroczystość św. Klary (11 sierpnia), uroczystość św. Franciszka (4 października).