Siostry Betanki, powołane do pomocy kapłanom w pracach parafialnych i do szczególnej modlitwy za nich, na co dzień „kształtują w sercach i wspólnotach ducha modlitwy i kontemplacji na wzór Marii i ofiarnej posługi na wzór Marty”. Poświęcone Chrystusowi Królowi, podążają ku Niemu śladami Matki Łaski Bożej, a wpatrując się w pełnię życia Niepokalanej, uczą się od Niej czystości, posłuszeństwa, ubóstwa, pokory i służby drugiemu człowiekowi. W naszej diecezji służą już od 1935 r., a obecnie dom generalny Zgromadzenia znajduje się przy parafii Świętej Rodziny w Lublinie.
Założyciel Zgromadzenia Sióstr Rodziny Betańskiej, sługa Boży ks. Józef Małysiak, urodził się w 1884 r. w Żywcu. Wzrastał w religijnej rodzinie, a rodzice byli dla niego wzorem dobroci, pobożności i wytrwałości w pracy. Po maturze poszedł w ślady starszego brata i rozpoczął studia w seminarium duchownym w Krakowie. Święcenia kapłańskie przyjął w 1907 r. Jako wikary pracował w Myślenicach, Jordanowie i Trzebini, gdzie poznał duchowość i charyzmat księży salwatorianów. Po długim namyśle i modlitwie postanowił wstąpić do Salwatorianów w 1918 r. Otrzymując zgodę kard. Sapiehy, rozpoczął nowicjat w Austrii i przyjął imię Czesław. Po pierwszych ślubach powrócił do Polski, poświęcając się pracy rekolekcjonisty i misjonarza. O jego wielkim zaangażowaniu świadczy ponad 1300 serii wygłoszonych rekolekcji. W odpowiedzi na encyklikę Piusa XI o znaczeniu rekolekcji zamkniętych, szerzył ich ideę jako skutecznej drogi do zjednoczenia z Bogiem. W 1928 r. w Trzebini założył pierwszy dom rekolekcyjny dla ludzi ze wszystkich stanów. Propagował nabożeństwo do Najświętszego Sakramentu, podkreślał wartość Mszy św. i adoracji Najświętszego Sakramentu. Odznaczał się ogromną wiarą i zawierzeniem Bogu wszystkiego, co go spotykało w życiu. Ćwiczył się w cnocie pokory, a dobro, które czynił, przypisywał działaniu łaski Bożej i Duchowi Świętemu. Cenił życie wspólnotowe. Do każdego człowieka zwracał się z uśmiechem i łagodnością, zawsze starał się być blisko potrzebującego. Dostrzegając wielką potrzebę niesienia pomocy kapłanom w pracach parafialnych, założył żeńskie Zgromadzenie Sióstr Rodziny Betańskiej. Jesień swego życia spędził w domu rekolekcyjnym w Trzebini, gdzie zmarł 10 listopada 1966 r. Opinią świętości cieszył się już za życia, czego dowodem jest pochowanie go w podwójnej trumnie, szczególna pamięć wśród Sióstr Rodziny Betańskiej oraz ludzi, którzy go znali. Wielu z tych, którzy polecają się jego wstawiennictwu, otrzymuje pomoc w trudnych sprawach. Proces beatyfikacyjny ks. Józefa Małysiaka rozpoczął się w 1995 r. w archidiecezji lubelskiej.

Powstałe w 1930 r. Zgromadzenie postawiło sobie za cel niesienie pomocy duchowieństwu diecezjalnemu. Siostry oprócz takich prac, jak katechizacja dzieci, prowadzenie stowarzyszeń religijnych, przedszkoli, kursów kroju i szycia dla dziewcząt, odwiedzanie chorych, praca w kościele w charakterze zakrystianek i organistek, miały także dbać o plebanię i przygotowywać posiłki dla księży. Wzorem dla nich stała się rodzina z Betanii, u której częstym gościem bywał sam Jezus. Wierne wskazaniom Założyciela, Betanki już od ponad 70 lat służą Kościołowi. Oddają swoje serce, ręce i siły Chrystusowi, pracując jako katechetki, organistki, zakrystianki, kancelistki, pielęgniarki oraz wykonują prace domowe w parafiach. Można je spotkać na placówkach w Polsce, a także poza granicami, np. w Irkucku na Syberii, gdzie wspomagają odradzający się Kościół. Codzienna Msza św., lektura Pisma Świętego i częste korzystanie z sakramentu pokuty i pojednania pomagają siostrom w naśladowaniu Chrystusa.

W tekście wykorzystałam informacje zawarte na stronie www.betanki.pl.