Kochani Diecezjanie, święto Matki Bożej Gromnicznej, od wieków zrośnięte z naszymi zwyczajami, przypomina ofiarowanie Pana Jezusa w świątyni jerozolimskiej. Jest też tym wydarzeniem, które ponownie ukazuje głębię zawierzenia Panu Bogu przez Maryję.

1. Ani Najświętsza Maryja Panna, ani św. Józef nie mieli wątpliwości, że trzeba udać się do Jerozolimy. Mówi o tym Ewangelia: "Gdy upłynęły dni oczyszczenia Maryi według Prawa Mojżeszowego, rodzice przynieśli Jezusa do Jerozolimy, aby Go przedstawić Panu. Tak bowiem jest napisane w Prawie Pańskim: Każde pierworodne dziecko płci męskiej będzie poświęcone Panu. Mieli również złożyć w ofierze parę synogarlic albo dwa młode gołębie, zgodnie z Przepisem Prawa Pańskiego" (Mk 2, 2-24). Po spełnieniu tego wszystkiego, co było Im nakazane przez Prawo Pańskie, "wrócili do Galilei, do swego miasta Nazaret. Dziecię zaś rosło i nabierało mocy, napełniając się mądrością, a łaska Boża spoczywała na Nim" (Łk 2, 39-40).

To zawierzenie Maryi woli Bożej jest bardzo konsekwentne, jakby wypływało z całej Jej osobowości, jakby nie było w Niej ani chwili wahania. Tę wolę Bożą odkrywała Ona w Prawie Pańskim, czyli Piśmie Świętym. I dzięki tej wyjątkowej wierności zachowywała zawsze spokój wewnętrzny, zapewniając miejsce dla mądrości i łaski Bożej we własnym domu i rodzinie. Co więcej, to dało wreszcie podstawy dla rozwoju i duchowej mocy Jezusa Chrystusa, Jej Syna.

2. Rozważając ten krótki opis zawarty w Ewangelii trudno nie zastanowić się choćby przez chwilę nad tym, z czym tak często spotykamy się w naszym życiu i w naszych rodzinach, we współczesnych systemach wychowawczych. Ile tam jest zamieszania, a jak mało bierze się pod uwagę Przykazania Pańskie! A potem dziwimy się, że nie widać osobowego rozwoju dziewczyny czy chłopca, że brak w nich wewnętrznej mocy, solidnego charakteru i różnie bywa ze wzrostem w mądrości.

W nawiązaniu do tych niepokojów, dotyczących sporej części naszych rodzin, dobrze będzie przypomnieć w tym miejscu słowa Ojca Świętego, wskazujące na Maryję jako wspaniałą wychowawczynię, którą staje się dzięki coraz to pełniejszemu poznawaniu swego Syna Jezusa Chrystusa.

"Kontemplując Najświętszą Maryję Pannę, widzimy Ją jako Matkę zatroskaną, która patrzy na Syna, dorastającego w Nazarecie ( por. Łk 2, 40; 52), idzie za Nim po drogach Palestyny i towarzyszy Mu podczas godów w Kanie (por. J 2, 5), a u stóp krzyża staje się Matką współuczestniczącą w Jego ofierze i darem dla wszystkich ludzi, gdy Jezus powierza Ją swemu umiłowanemu uczniowi (por. J 19, 20). Jako Matka Kościoła Najświętsza Maryja Panna jednoczy się z uczniami w ustawicznej modlitwie (por. Dz 1, 14), a jako nowa Niewiasta, która wyprzedza to, co się kiedyś dokona dla nas wszystkich w pełni trynitarnego życia, została wzięta do Nieba, skąd osłania płaszczem swego miłosierdzia synów i córki pielgrzymujących ku świętej górze chwały" (List Ojca Świętego Jana Pawła II z okazji 750-lecia Szkaplerza Świętego, 3) . Tak to zwięźle, w oparciu o Pismo Święte, razem z Ojcem Świętym odkrywamy w Matce Bożej przykład i wzór godny do naśladowania.

3. O tym, kim jest Matka Boża dla nas i co zawdzięczamy Jej Synowi, najpełniej dowiadujemy się dzięki Pismu Świętego, które jest Księgą Życia. W czasach, kiedy cywilizacja śmierci daje o sobie znać i zaczyna uderzać w życie ludzkie, zmierza do osłabienia rodziny, zniechęca do Bożych przykazań, nie ma innego sposobu na przeciwstawienie się temu wszystkiemu, jak tylko powrót do źródła, ponowne pochylenie się nad Objawieniem Bożym, gdzie zamysł Stwórcy w stosunku do natury i celu człowieka jest wyraźnie przedstawiony. Pismo Święte, ucząc nas Prawa Pańskiego, wskazuje drogę postępowania. Nasze zaś własne doświadczenia mówią, że na tej drodze nikt nie został oszukany.

To dzięki Chrystusowi droga utożsamia się z prawdą i życiem. Sam to jasno wyraził, odpowiadając na obawy uczniów: "Ja jestem drogą i prawdą, i życiem" (J 14, 6). Nie można o tym zapomnieć, inaczej bowiem pojawią się podziały, rozbicia, zamieszania, a często całkowite zagubienie się człowieka. Św. Paweł przeczuwając tego rodzaju sytuacje pisał do Tesaloniczan: "Przeto, bracia, stójcie niewzruszenie i trzymajcie się tradycji, o których zostaliście pouczeni bądź żywym słowem, bądź za pośrednictwem naszego listu. Sam zaś Pan nasz Jezus Chrystus i Bóg, Ojciec nasz, który nas umiłował i przez łaskę udzielił nam niekończącego się pocieszenia i dobrej nadziei, niech pocieszy serca wasze i niech utwierdzi we wszelkim czynie i dobrej mowie!" ( 2 Tes 2, 15-17).

4. Drodzy Bracia i Siostry, wsłuchując się w powyższe słowa, jak i mając na uwadze całe Pismo Święte, czyż nie powinniśmy częściej do niego sięgać? Otwierać jego stronice? Zastanawiać się nad tym, co Bóg mówi do człowieka? Ignacy Józef Paderewski, znany pianista i zasłużony dla Polski, bezinteresowny działacz polityczny, we Wspomnieniach wyznaje: "Pismo Święte poznałem dokładnie, prawie na pamięć (...). Najbardziej zachwycające, pełne wspaniałego natchnienia i lirycznego piękna są - i zawsze pozostaną - Ewangelie (Mateusza, Marka, Łukasza, Jana). Ich piękno jest jak muzyka - wprost niezrównane; z tej też racji muszą tak bardzo oddziaływać na każdy wrażliwy umysł. Już od wczesnej młodości zachwycały mnie, podtrzymywały mnie na duchu, do końca życia odczuwać będę ich wzniosłe piękno" (Pamiętniki, s. 325-326). W tym miejscu chce się aż westchnąć: Gdyby współcześni politycy z takiego źródła czerpali swe postawy i tak postępowali, nie byłoby tylu afer i nadużyć!

5. O roli Pisma Świętego mówi także to doświadczenie Kościoła, które wiąże się z obecnością zakonów w jego życiu i działalności. Ojciec Święty Jan Paweł II zaprasza nas dzisiaj do refleksji nad misją i powołaniem osób życia konsekrowanego, mając na myśli zakonnice i zakonników, którzy składając śluby zakonne, zobowiązują się do zachowywania rad ewangelicznych. W Regule św. Franciszka z Asyżu zostało to zapisane niesłychanie przejrzyście: "W imię Pańskie! Zaczyna się sposób życia braci mniejszych. Reguła i życie braci mniejszych polega na zachowywaniu świętej Ewangelii Pana naszego Jezusa Chrystusa przez życie w posłuszeństwie, bez własności i w czystości" (Pisma św. Franciszka z Asyżu, Warszawa 1982, s. 95).

Nie sposób dzisiaj wyliczyć wszystkich świętych i błogosławionych, którzy dzięki wierności takim zasadom osiągnęli szczyty ludzkiej doskonałości. Oni nam ukazują znaczenie Pisma Świętego dla życia człowieka. A widać to we wszystkich życiorysach tych naszych braci i sióstr, których czcimy na ołtarzach. Nie ma bowiem świętości bez Pisma Świętego!

6. Kochani Diecezjanie, jutro będziemy mieli okazję, aby dać świadectwo naszego zrozumienia dla miejsca i roli Biblii w życiu każdego z nas. U progu nowego tysiąclecia weźmiemy udział w uroczystości intronizacji Pisma Świętego w całej diecezji, w poszczególnych parafiach i w każdej rodzinie. Starajmy się przeżyć to wydarzenie w każdym sercu i w każdej duszy. Wierzę, że jesteśmy należycie przygotowani i nikomu nie zabraknie dobrej woli; że wszystkich nas zjednoczy wdzięczność, wdzięczność Panu Bogu za to, że chce być z nami poprzez swoje Objawienie, poprzez święte Księgi.

Matka Najświętsza jest najpełniejszym wzorem owocnego korzystania z Pisma Świętego. Ona jest też przykładem zawierzenia tym treściom i temu prawu, jakie w nim są zawarte. Jest przecież Bożą Rodzicielką! Uczy nas, jak mamy żyć z godnością, i jak mamy otwierać się na każde życie, aby było dlań miejsce i żeby było w stanie napełniać się mądrością i łaską Bożą.

Przyszliśmy dzisiaj do kościoła z niezapalonymi świecami. Tu, w świątyniach zapłonie ich światło. Tutaj staną się one znakiem Tego, który dwadzieścia wieków temu został ofiarowany w Jerozolimie. Będą nam przypominać Jezusa Chrystusa, Odkupiciela świata! Niech światło tych świec pozwoli nam jeszcze lepiej odczytać ze stronic Pisma Świętego to, co mówi Pan do każdej i każdego z nas.

Niech światło gromnic i mądrość Pisma Świętego zagoszczą na stałe w naszych duszach, niech odświeżą ogniska domowe, niech sprawią, aby w naszej Ojczyźnie było więcej sprawiedliwości, miłości i prawdy!

O to módlmy się w to piękne święto, o tym pamiętajmy zawsze. W tej modlitwie i pamięci pragnę towarzyszyć Wam moim pasterskim błogosławieństwem, którego udzielam - w imię Ojca i Syna i Ducha Świętego!

Antoni Dydycz - Biskup Drohiczyński