Ks. Ireneusz Skubiś
Edycja częstochowska 30/2012

Rokrocznie w Kościele polskim w czasie letnim następują zmiany na stanowiskach proboszczów i wikariuszy. Księża biskupi odwołują księży z jednych placówek, powołując ich na nowe miejsca pracy duszpasterskiej. Wiąże się to z jakimś poważnym ruchem w każdej diecezji, który ma służyć lepszemu funkcjonowaniu placówek kościelnych, a tym samym owocniejszej pracy duszpasterskiej.
Oprócz czynnika czysto administracyjnego działa tu jednak także czynnik ludzki: przywiązanie, kultura bycia i trud związany z przeprowadzkami. Jeśli ksiądz proboszcz pracował w parafii 5, 10 czy 15 lat i przechodzi do innej parafii albo czasami na emeryturę, to z pewnością nie jest mu łatwo, choć tzw. nowe wpisane jest w los każdego kapłana. Bardzo dużo zależy tu od parafian, zarówno tych, od których kapłan odchodzi, jak i tych, do których przychodzi. W każdej parafii trzeba docenić pracę księdza, dostrzec jego starania i troskę o dobro wspólnoty. Czasami ksiądz oprócz pracy duszpasterskiej musiał zajmować się także sprawami budowlanymi czy remontowymi, czasem przypadła mu w udziale troska o wyposażenie wnętrza kościoła lub o sprawy porządkowe na terenie kościelnym czy na cmentarzu - jest bardzo dużo elementów, które wiążą się z pracą duszpasterza w parafii i które w takich momentach powinno się zauważyć. Podobnie gdy chodzi o pracę księdza wikariusza, który jest zwykle o wiele krócej w parafii, jednak pracuje dla jej dobra. Trzeba zauważyć przede wszystkim prowadzoną przez niego katechezę dzieci i młodzieży, przygotowanie do I Komunii św., do bierzmowania, organizowanie pielgrzymek, prowadzenie ruchów katolickich i zespołów młodzieżowych. To także jego bliskość jako kapłana - wikariusz przez swoją młodość i zaangażowanie jest często łatwiej dostępny duszpastersko niż ksiądz proboszcz. To ważne, by kapłan miał kontakt zwłaszcza z młodymi ludźmi, którzy mogą do niego przyjść, porozmawiać, uzyskać pomoc duchową i dobrą radę. Po wieloletniej służbie kapłańskiej księża wspominają tę wspaniałą młodzież, z którą rozmowy bardzo ich ubogacały.
Zwrócę więc dziś uwagę na bardzo ważny aspekt życia parafii - podziękowanie swoim duszpasterzom. Wiadomo, że każdy ksiądz musi wykazać się posłuszeństwem wobec własnego biskupa - ujmuje to przysięga składana podczas jego święceń kapłańskich. Niech więc w parafiach zabrzmi głos wdzięczności za dobro, jakie przez kapłana w parafii zaistniało. Zawsze będzie za co dziękować, choć jednemu księdzu udaje się być dobrym w jednym, drugiemu w czymś innym, zawsze jednak jego obecność w parafii była wielkim ubogaceniem.
Dlatego okażmy naszym duszpasterzom wdzięczność, wyraźmy ją słowem i modlitwą. To najpiękniejsze prezenty dla kapłana, umacniające go i doceniające wkładany wysiłek. Myślę, że choć o tym nie mówią, wszyscy księża tego oczekują i będą nam za to wdzięczni.
Podobnie gdy do parafii przychodzi nowy kapłan, należy go serdecznie przywitać, wskazać, co jest w tej parafii ważne, na co należy zwrócić uwagę w posłudze duszpasterskiej, jaka jest specyfika terenu, ewentualnie - co rozpoczął poprzednik nowego proboszcza i dobrze byłoby to kontynuować.
Żegnajmy więc naszych duszpasterzy z wielką miłością i wdzięcznością, szacunkiem i kulturą, i przyjmujemy nowych w duchu otwarcia na Chrystusa i Jego Ewangelię.