Wielką osobowością, która miała duży wpływ na życie religijne całych pokoleń wrocławskiej inteligencji w latach 1953-95, był duszpasterz akademicki Centralnego Ośrodka Duszpasterstwa Akademickiego przy ul. Katedralnej 4 we Wrocławiu ("pod Czwórką"), ks. prał. Aleksander Zienkiewicz - "Wujek". Ten pseudonim przylgnął do niego w latach represjonowania pracy księży z młodzieżą i został już na zawsze. Urodził się 12 sierpnia 1910 r. we wsi Lembówka w powiecie postawskim na Wileńszczyźnie. Po ukończeniu szkoły podstawowej kontynuował naukę w Niższym Seminarium Duchownym Diecezji Pińskiej w Nowogródku. W 1931 r. wstąpił do Wyższego Seminarium Duchownego w Pińsku. Zetknął się wówczas z bp. Zygmuntem Łozińskim, którego osobowość wywarła duży wpływ na młodego kleryka i na jego decyzję o wyborze stanu duchownego. Święcenia kapłańskie otrzymał 3 kwietnia 1938 r. z rąk bp. Kazimierza Bukraby. Mszę prymicyjną odprawił przy grobie św. Andrzeja Boboli w Rzymie w dniu kanonizowania tego świętego - 17 kwietnia 1938 r. W latach 1938-39 pełnił funkcję kapelana bp. Bukraby i asystenta Katolickiego Stowarzyszenia Młodzieży. W kwietniu 1939 r. podjął funkcję kapelana Sióstr Nazaretanek w Nowogródku, a także prefekta tamtejszego gimnazjum. Lata terroru II wojny światowej przeżył w Nowogródku. 1 sierpnia 1943 r. jedenaście sióstr, które ofiarowały za ok. 100 aresztowanych rodaków oraz za ks. Zienkiewicza swoje życie słowami: Boże, Ksiądz Kapelan jest o wiele potrzebniejszy na tym świecie niż my, toteż modlimy się teraz o to, aby Bóg raczej nas zabrał niż Księdza, jeżeli jest potrzebna nasza ofiara, zostało zamordowanych przez gestapo. Ksiądz Aleksander, choć był wówczas na liście gestapo, przeżył. Ks. Zienkiewicz ukrywał się w okolicach Wilna, by jesienią 1944 r. wrócić do Nowogródka, dokonać ekshumacji ciał Sióstr i procesyjnego przeniesienia ich z lasku pod farę nowogródzką. W końcu lipca 1946 r., ostatnim transportem, przybył na Dolny Śląsk, a jego pierwszą placówką był kościół i parafia w Sycowie. Pełnił również funkcję prefekta w tamtejszych szkołach. Ówczesny administrator, ks. Karol Milik, w 1947 r. przeniósł ks. Zienkiewicza do Wrocławia. Wówczas po raz pierwszy zetknął się on z młodzieżą wrocławską (prefektura w Liceum Pedagogicznym, w I LO, a później w III LO). I tutaj, we Wrocławiu, został kapelanem Sióstr Nazaretanek. Przez rok pełnił funkcję wicerektora Wrocławskiego Seminarium Duchownego, następnie przez rok był rektorem Niższego Seminarium Duchownego w Żaganiu, po czym wrócił do Wrocławia jako rektor Wyższego Seminarium Duchownego (do 1958 r.). Decyzją władz oświatowych w 1958 r. religia została usunięta ze szkół, ale spotkania ks. Zienkiewicza z młodzieżą nie ustały, a ich miejscem stał się wówczas kościół św. Józefa przy ul. Ołbińskiej. Mimo wielu trudności, od 1953 r. "Wujek" organizował spotkania dla młodzieży akademickiej w małym kościółku św. Idziego (Idziaki). Kontynuacją tych spotkań był ośrodek akademicki przy ul. Katedralnej 4, który ks. Zienkiewicz, decyzją kard. Bolesława Kominka, w 1958 r. przejął po rezygnacji z funkcji rektora. W tym samym roku kard. Kominek mianował go rektorem Katolickiego Instytutu Naukowego, a po jego likwidacji - kierownikiem Ośrodka Duszpastersko-Katechetycznego oraz diecezjalnym duszpasterzem akademickim. Również w 1958 r. został powołany do Komisji ds. Filmu, Radia, Telewizji i Teatru. Prorocze stały się życzenia kard. Kominka, by dom "pod Czwórką" zaroił się od młodzieży, albowiem wkrótce dom pękał w szwach. Działalność DA po pewnym czasie osiągnęła szczyty. W 1959 r. Ojciec Święty Jan XXIII mianował ks. Zienkiewicza "ad cubicularius honoris" - szambelanem honorowym Ojca Świętego. Na początku lat 60. nastąpiła decentralizacja, tj. parafializacja duszpasterstw akademickich, powstało ich z czasem ponad 15. Bp Andrzej Wronka ustanowił ks. prał. Zienkiewicza archidiecezjalnym duszpasterzem młodzieży akademickiej. Dekretem z dnia 27 maja 1972 r. ks. Zienkiewicz został wprowadzony do kapituły wrocławskiej jako kanonik, zaś 26 września 1981 r., dekretem Ojca Świętego Jana Pawła II, został włączony w poczet papieskich prałatów honorowych. Ks. Zienkiewicz jest autorem szeroko pomyślanego programu ośrodka akademickiego jako uczelni kultury religijnej dla studentów i tzw. seniorów - absolwentów wyższych uczelni. Zyskiwano tutaj szeroką wiedzę w formie konwersatoriów, m.in. z dogmatyki, filozofii chrześcijańskiej, etyki, biblistyki. Można było poszerzać swoje wiadomości z zakresu psychologii, pedagogiki (ceniona przez "Wujka" charakterologia), a także z teologii życia wewnętrznego, a zatem świadomej i rozumnej modlitwy, uczestnictwa w Eucharystii. Wszystkim przyświecało hasło: Mniej dyskutować o Chrystusie, więcej żyć Chrystusem. W ramach tego programu znajdowały się cykliczne ekolekcje, wyjazdy wakacyjne, a także coniedzielne wieczory przy kominku. Wiele uwagi poświęcano wdrożeniu młodzieży do działalności charytatywnej, misyjnej ("Oriens"), ekumenicznej i apostolskiej. W czasach trudnych dla Kościoła ks. Zienkiewicz głośno i zdecydowanie przeciwstawiał się ateizmowi, otwarcie nazywał zło złem, a dobro dobrem, kształtując wówczas w młodzieży ducha prawdy i patriotyzmu, czego nie dała jej ani szkoła, ani uczelnia, ani, niestety często, dom rodzinny. Cała praca była zorientowana na model chrześcijanina o głębokim życiu wewnętrznym, otwartego, zaangażowanego apostoła i obywatela Kościoła, Ojczyzny i świata. Dużo serca wkładał w przygotowanie młodych inteligentów do życia rodzinnego. Przez wiele lat odbywały się "pod Czwórką" kursy Miłość - Małżeństwo - Rodzina, których treść została później sformułowana przez ks. Zienkiewicza w artykułach drukowanych na łamach Niedzieli. Artykuły te zostały następnie wydane (do dnia dzisiejszego 4 wydania) w książce zatytułowanej Miłości trzeba się uczyć. Znamienne jest, co Autor napisał we Wstępie: Prawie całe życie kapłańskie pracowałem z młodzieżą i służyłem młodzieży - przed wojną w szkole, w harcerstwie, w Katolickim Stowarzyszeniu Młodzieży, a po przyjeździe z Nowogródka do Wrocławia - znów w szkole, w Seminarium Duchownym i najbardziej w DA... I właśnie na tym obszarze życia i pracy zdobyłem doświadczenie duszpasterskie. Tutaj, w zwariowanym nurcie życia, sprawdzałem zasady Ewangelii, tutaj nauczyłem się psychologii i pedagogiki bardziej aniżeli w podręcznikach i doktorskich rozprawach. Tutaj poznałem poglądy, trudności,potrzeby i zagrożenia polskiej młodzieży. Służył nieustannie studentom swoją wiedzą, swoim czasem, a często i pomocą materialną, sam żyjąc niezwykle skromnie. Troską otaczał również tych absolwentów, którzy wstąpili w związki małżeńskie, organizując spotkania niedzielne, zwane popularnie Rodzinami Rodzin.
Ks. prał. Zienkiewicz był inicjatorem Tygodni Kultury Chrześcijańskiej we Wrocławiu, które odbywały się początkowo w katedrze i kościele św. Elżbiety, a później w wielu innych kościołach, wpisując się na stałe w kanon życia religijno-kulturalnego miasta, a nawet kraju. Odszedł do Pana 21 listopada 1995 r., a jego doczesne szczątki zostały złożone na cmentarzu św. Wawrzyńca przy ul. Bujwida we Wrocławiu. Na trumnę została rzucona grudka ziemi wileńskiej i nowogródzkiej, a zebrani usłyszeli już jakby zza grobu płynące słowa "Wujka", odczytane przez ks. inf. Stanisława Turkowskiego: Zawierzcie i zaufajcie Zbawicielowi! Trzymajcie Jego zbawczą dłoń w swojej dłoni, nie wypuszczajcie jej nigdy! Wszyscy z Nim i w Nim!
Zawierzcie Jezusowi, który przyjął z miłości ku nam okrutną mękę za nasze grzechy i otworzył nam bramy zbawienia- nieskończonego szczęścia...