Nasze myśli i pragnienia wyrażamy czasem zdaniem, zaczynającym się od spójnika "gdyby". Np.: Jak potoczyłaby się historia Europy, zwłaszcza Wschodniej, gdyby Lenin w 1917 r. nie powrócił ze Szwajcarii do Rosji?... Co byłoby, gdyby św. Maksymilian Kolbe, zamiast umierając w bunkrze głodowym dla ocalenia ojca rodziny, umarł z głodu w wagonie kolejowym, wieziony do Dachau?... Nawiązując do dzisiejszego czytania z Dziejów Apostolskich, także możemy zapytać, co byłoby, gdyby Piotr, pierwszy papież, nie spotkał się z poganinem Korneliuszem?... Bo trzeba nam pamiętać, że człowiek wkracza w historię tak, a nie inaczej z dobrej woli, gdyż zawsze może wybierać inaczej.
Tych, którzy wybrali Chrystusa, nazywano najpierw "zwolennikami tej drogi" (Dz 9, 2). Była to droga Ewangelii. Dopiero w Antiochii po raz pierwszy wyznawcy Chrystusa otrzymują nazwę "chrześcijanie" (Dz 11, 26). Chrześcijanie pochodzący z żydów uważali, że do włączenia przez chrzest do wspólnoty chrześcijańskiej są konieczne trzy kroki: 1) nawrócenie do Boga prawdziwego, 2) przyjęcie i zachowanie prawa Mojżeszowego i 3) chrzest w Imię Jezusa Chrystusa. Gdyby tak się stało, owi zwolennicy "nowej drogi" byliby raczej nową sektą żydowską. Takie to były ówczesne problemy pierwszego papieża Piotra i rodzącego się Kościoła. Dziś wśród aktualnych problemów jest chyba na pierwszym miejscu Nowa Ewangelizacja. Jesienią 1993 r. przedstawiciele Kościoła - duchowni i świeccy obradowali w Pradze na temat, czym jest ta Nowa Ewangelizacja Europy i jak ją prowadzić. Sytuacja środkowej i wschodniej Europy po bezkrwawym, dzięki Bogu, upadku komunizmu znalazła się nagle w nowych warunkach. Stwierdzono, że właśnie w tej wschodniej, postkomunistycznej Europie wiara chrześcijańska mocno żyje. My tu, w Polsce, wspominamy ten radosny wybuch religijnych manifestacji, na które nie były już potrzebne pozwolenia władz prawie całkowicie zdominowanych przez komunistyczną ideologię. Natomiast Zachód budził podziw i nieświętą zazdrość z powodu swojego materialnego dobrobytu. Tę sytuację tak odmienną scharakteryzował arcybiskup Pragi - M. Vlk: " Bardziej wertykalna linia krzyża na Wschodzie i bardziej horyzontalna linia tego krzyża na Zachodzie tworzą jednak razem jeden Krzyż. A tylko w całym Krzyżu jest nasze zbawienie". Jeżeli Europa będzie tak wzrastać, to znaczy - jeżeli w naszym rejonie kontynentu będziemy bronić tej wysokości Krzyża sięgającej nieba, to horyzontalizm Zachodu znajdzie w tym naszym szukaniu nieba swoje natchnienie. I jeżeli Europa tak będzie wspólnie wzrastać, będzie mogła mieć zapewnioną bezpieczną egzystencję. Chrześcijańska wiarygodność w tym naszym pluralistycznym świecie może odzyskać pełnię swojej mocy, ale niezupełnie przez konferencje, sympozja, analizy. Ta wiarygodność wobec całego świata to przede wszystkim życie z wiary w małych wspólnotach, które usiłują żyć Bogiem w duchu wolności i w solidarności z drugim człowiekiem. Jest to raczej teologia przeżywana na klęczkach, w modlitwie i w duchu radykalizmu ewangelicznego, jak to było w czasach Dziejów Apostolskich. " Jak Mnie umiłował Ojciec - mówi dziś w Ewangelii Pan Jezus - tak i Ja was umiłowałem. Wytrwajcie w miłości mojej". Im więcej będzie tego trwania, tym mocniej ta wertykalna linia Krzyża będzie sięgać nieba i równie mocno tkwić w naszej ziemi.