Po raz pierwszy spotkał go, gdy jako kleryk seminarium poznańskiego został delegowany na rekolekcje w Koniakowie propagujące Krucjatę Wstrzemięźliwości, które dla kleryków z całej Polski prowadził ks. Blachnicki. – „Co mnie u niego uderzyło? Przede wszystkim, że inaczej głosił Ewangelię, niż byłem przyzwyczajony. W seminarium Pismo św. było tak oficjalnie głoszone, ładnie, mądrze, a on zawsze mówił tak od serca. I to, co mnie zawsze ujmowało w jego przepowiadaniu, to to, że mówił do życia. Wszystko to, co mówił, można było w życiu stosować” – mówi ks. Weiss. „Czego nie lubiłem u ks. Blachnickiego, to niepunktualności. Zawsze miał takie tendencje do przedłużania wykładów i zajęć, ale to był taki drobiazg, każdy ma jakieś tam słabości” - uzupełnia.

Drugie spotkanie miało miejsce na KUL. – „Na KUL przyszedłem studiować w 1966 roku i wtedy tu się z nim spotkałem, on był już po doktoracie i miał piękne prelekcje mówiące o reformach liturgicznych, i potem był tym pionierem, który te reformy liturgiczne wprowadzał w życie, m.in. tu w kościele akademickim. Jak wiemy, ponieważ nie zatwierdzono mu habilitacji, odszedł z KUL-u”.

Do trzeciego, zupełnie niespodziewanego spotkania, doszło w czasie, gdy ks. Blachnicki przebywał na przymusowej emigracji. – „Byłem sekretarzem naukowym Encyklopedii Katolickiej i w tych trudnych czasach udało mi się zorganizować pielgrzymkę całej redakcji do Rzymu i tam na audiencji generalnej spotkaliśmy ks. Blachnickiego. Wszyscyśmy od razu go otoczyli i pytaliśmy się o sytuację na świecie. I ja do dziś pamiętam jego prorocze słowa - mówił: zbliża się koniec komuny. A my mówimy: księże, ale przecież to wszystko jest tak trwałe, że się nie da. – Zobaczycie, już niedługo, niedługo. A to był 84 lub 85 rok, tak że było to takie profetyczne. On był przekonany, że komuna musi runąć i tak się też stało”.

Ks. Franciszek Blachnicki (1921-1987) – uczestnik wojny obronnej we wrześniu 1939 r., za działalność konspiracyjną aresztowany i do końca wojny więziony w obozach koncentracyjnych. W 1950 r. ukończył Śląskie Seminarium Duchowne. Za działalność duszpasterską wśród młodzieży oraz propagowanie Krucjaty Wstrzemięźliwości w 1961 r. aresztowany i skazany na 9 miesięcy więzienia w zawieszeniu na trzy lata.

W tym samym roku rozpoczął studia z zakresu teologii pastoralnej na KUL. W 1963 r. po raz pierwszy poprowadził rekolekcje zamknięte „Oazy Dzieci Bożych”, które uznawane są za początek Ruchu Światło-Życie. Do 1976 r. prowadził zajęcia na KUL. Do jego głównych zainteresowań naukowych należały: personalistyczno-eklezjologiczna koncepcja teologii pastoralnej w oparciu o naukę Soboru Watykańskiego II, katechetyka fundamentalna i teologia pastoralna ogólna. W 1965 r. uzyskał doktorat, ukończona w 1973 r. habilitacja z teologii pastoralnej nie została zatwierdzona przez władze komunistyczne.

Od grudnia 1981 r. przebywał na emigracji, początkowo w Rzymie, a od 1982 r. w polskim ośrodku „Marianum” w Carlsbergu, gdzie zorganizował Międzynarodowe Centrum Ewangelizacji Światło-Życie. Zmarł w 1987 r. Od 2005 jest prowadzony jego proces beatyfikacyjny, w 2015 papież Franciszek podpisał dekret potwierdzający heroiczność cnót ks. Blachnickiego.