"Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Jest rzeczą zdumiewającą, że przeszło 55 lat po zakończeniu II wojny światowej w podręcznikach historii nie ma śladu o wielkiej hekatombie mieszkańców Warszawy, o ofierze, jaką ponieśli, o blisko 200 tys. zabitych, zamordowanych warszawiaków w KL Warschau.
Panie Marszałku! Jesteśmy oto właśnie w dniu rocznicy likwidacji obozu koncentracyjnego w Warszawie, obozu, którego historia nie jest znana Polakom. Obozu, którego istnienie w jakiś przedziwny sposób nie przedostało się do świadomości publicznej i o którym nie mówi się w podręcznikach historii młodych Polaków.
Obóz koncentracyjny KL Warschau powstał w roku 1942 i był czynny przez dwa lata, aż do dnia wybuchu Powstania Warszawskiego. Władze hitlerowskie, obawiając się odbicia obozu koncentracyjnego, ewakuowały więźniów i w ten sposób zakończony został pewien etap zbrodniczej działalności tego obozu.
Obóz ten był umieszczony w trzech miejscach Warszawy: na Kole koło fortu Bema, wokół Dworca Zachodniego oraz na terenie Getta (tzw. Gęsiówka). Jest pewne usprawiedliwienie faktu, że obóz ten nie był tak bardzo wyraźnie postrzegany. Był to bowiem obóz, w którym Niemcy nie prowadzili ewidencji, nie było tam pasiaków, był to obóz, w którym ludzie byli zatrzymywani, zagazowywani bądź rozstrzeliwani, a następnie masowo paleni. Liczba ofiar była tak wielka, że nie wystarczały przygotowane krematoria i zwłoki palono na stosach specjalnie przygotowywanych na wolnym powietrzu.
Obóz ten powstał w ramach planu zagłady miasta Warszawy. Była wyraźna decyzja Himmlera o zredukowaniu liczby ludności i utworzeniu nowego miasta Warschau, miasta niemieckiego. Nie miało tu być miejsca dla Polaków, dla obywateli Rzeczypospolitej.
Panie Marszałku! Wysoka Izbo! Dzień dzisiejszy, który jest rocznicą zamknięcia tego obozu, nie jest dniem wykładu historycznego. Jest to dzień, w którym powinniśmy uczcić pamięć pomordowanych Polaków. Jest to dzień, w którym powinniśmy zostawić trwały ślad tego, że pamięć narodu jest pełna i dotyczy wszystkich faktów, tych tragicznych w szczególności. Ten dzień ma być przestrogą dla tych, którym często jeszcze w głowie konflikty, wojny i zbrojne rozwiązania; przestrogą dla tych, którzy nie widzą problemu w łamaniu praw człowieka, w poniżaniu człowieka przez człowieka.
Śledztwo w sprawie obozu KL Warschau było prowadzone w roku 1945 i w roku 1946. Zostało zamknięte z dość oczywistego powodu - tereny tego obozu były wykorzystywane przez NKWD do likwidacji i więzienia polskich patriotów, zwłaszcza z Armii Krajowej. W roku 1973 śledztwo zostało wznowione z powodu zwrócenia się w tej sprawie prokuratury niemieckiej, w Niemczech bowiem było prowadzone śledztwo w sprawie KL Warschau. I, dziwnie, już w 1976 r. śledztwo to zostało ponownie zamknięte, wstrzymane. W 1982 r., prowadząc sprawę dotyczącą rozstrzeliwań ulicznych, pani sędzia Maria Trzcińska natrafiła na ślad KL Warschau. Prowadziła następnie śledztwo w tej sprawie, z uporem, aż do roku 1996, kiedy zamknięto to postępowanie. Zebrano ponad 40 tomów akt. Jest to bardzo obfita dokumentacja.
Niestety, z tego, co mi wiadomo, wynika, że jeszcze nie wszystkie dokumenty, nie wszystkie zeznania są w posiadaniu Instytutu Pamięci Narodowej. Myślę, że dzisiejsza uchwała, którą, mam nadzieję, Wysoki Sejm przyjmie, powinna być również inspiracją dla Instytutu Pamięci Narodowej, aby tę kwestię zbadać do końca, przesłuchać wszystkich świadków, zebrać pełną dokumentację i przedstawić historii trwały ślad tej straszliwej ofiary, jaką ponieśli mieszkańcy Warszawy.
Dlatego też, Panie Marszałku, Wysoka Izbo, pozwolę sobie odczytać treść proponowanej Uchwały.
Panie Marszałku! Wydaje mi się, że jest to miejsce, w którym należy podziękować pani sędzi Marii Trzcińskiej za ogromną wytrwałość w budowaniu prawdziwego obrazu naszej historii, jak również wszystkim posłom, którzy włączyli się w przygotowanie tej uchwały, a także panu marszałkowi Stanisławowi Zającowi, który te prace koordynował. Dziękuję bardzo".
W przyjętej Uchwale Sejm Rzeczypospolitej Polskiej nie podzielił stanowiska Instytutu Pamięci Narodowej, że obóz koncentracyjny w Warszawie istniał dopiero od lipca 1943 r. i działał jedynie na terenie zlikwidowanego Getta, jak to podano w internecie.
Sejm oparł Uchwałę na bezspornej dokumentacji śledztwa, m.in. na rozkazie Himmlera z 9 października 1942 r. dotyczącym KL Warschau oraz protokole IV Procesu Norymberskiego, stwierdzającego działanie tego obozu od października 1942 r. Od jesieni 1942 r., co potwierdzili świadkowie, działał już w Warszawie lager na Kole - przekształcony w obóz koncentracyjny z dawnego obozu jenieckiego oraz nowo wybudowane lagry - dwa w Warszawie Zachodniej w okolicach Dworca PKP, między którymi w tunelu przy ul. Bema Niemcy zaadaptowali dwie komory gazowe, w których mordowali więźniów z całego kompleksu KL Warschau. Jako ostatni w lipcu 1943 r. oddany został do użytku lager w b. Getcie.
Wielkość strat ludzkich - ok. 200 tys. mieszkańców Warszawy określona została na podstawie znajdującego się w aktach Delegatury Rządu: raportu Wydziału Bezp. Oddz. Polit. - Inf. z 22 listopada 1943 r., który przekazany został do Rządu Polskiego w Londynie, oraz na podstawie zeznania głównego sprawcy decydującego o przeprowadzanych mordach - dowódcy SS i Policji w Warszawie Otto Paula Geibla, złożonego przed Sądem Wojewódzkim w Warszawie 25 maja 1954 r.
Wymienione dokumenty wraz z innymi przekazane zostały w 1995 r. przez ówczesną Główną Komisję Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu do niemieckiej Prokuratury w Monachium.
Instytut Pamięci Narodowej, podając obecnie, że działalność KL Warschau rozpoczęła się dopiero w lipcu 1943 r. i odbywała się tylko na terenie zlikwidowanego Getta i przez to zmniejszając także ilość zamordowanych ofiar, pozostaje w rozbieżności z dokumentacją dowodową przesłaną za granicę i znajdującą się w aktach śledztwa.
Dlatego Sejm, podejmując Uchwałę w sprawie Upamiętnienia Ofiar KL Warschau, wezwał jednocześnie Instytut Pamięci Narodowej do ponownego przeanalizowania i przebadania dowodów sprawy do końca, co umożliwiłoby Instytutowi Pamięci Narodowej skorygowanie zajmowanego stanowiska.
W związku z tym Komitet ds. Upamiętnienia Ofiar KL Warschau żąda od Instytutu Pamięci Narodowej usunięcia zamieszczonych przezeń w internecie niezgodnych ze stanem faktycznym informacji na temat KL Warschau.