Trudne i zagadkowe. Powiadają, że zawsze było czerwone, i że takim długo jeszcze pozostanie, aż nie zniknie bieda. Ta piszczy od powstania miasta w XIX wieku. I choć było zawsze "ziemią obiecaną", na marzeniach się kończyło, komuniści w PRL również obiecywali tu " raj na ziemi", pozostały po nich odpadające tynki z secesyjnych kamienic.
Bieda, brud, wódka pita po bramach od rana do wieczora. A przy tym miasto tętni życiem, które przybysza orzeźwia. Dodaje wigoru, jest twórcze. Kiedyś skupiało się przy Szkole Filmowej, która wydała tylu wybitnych, że można by nimi obdzielić niejedną europejską metropolię. Kiedyś był Dejmek w teatrze i Czyż w filharmonii, a iluż się tu urodziło wielkich, z Arturem Rubinsteinem na czele. Dziś też niemało jasnych punktów. W sposób zagadkowy - chce się powiedzieć - jaśnieją tam, gdzie kościół. Sławę zdobył obecny od lat w mediach ks. kan. Waldemar Sondka ze swoim Teatrem "Logos". Podobnie jak ks. prał. z kościoła Mariackiego - bierze z kieszeni sponsorów; a to na położenie nowej posadzki, a to na kolejną premierę teatru, który wcale tych pieniędzy nie przejada, lecz w zamian jeździ po europejskich scenach i reklamuje firmy, których znaki widnieją na kościelno-teatralnym samochodzie.
Ale jest tu jeszcze inny fenomen przywiązania do Kościoła. Nie tak dawno zawitałem na Widzew ("Widzew i Chojny to naród spokojny"). Na Mszę św. transmitowaną w TV przyjechał specjalnie z Niemiec wybitny tenor Dariusz Stachura. Razem ze swoim znakomitym kolegą Tomaszem Fitasem zapragnęli wesprzeć charytatywnie swoimi głosami rodzimą parafię. Śpiewali Panu Bogu bardzo pięknie, a najbardziej wzruszony był proboszcz - ks. kan. Zygmunt Łukomski. - Jak się ma takich parafian, znaczy, że robota duszpasterska właściwa - powiedział przy obiedzie.
Nie ma jednej odpowiedzi na pytania dotyczące trudnego, dziwnego trochę miasta. Piotrkowska błyszczy jak Paryż rankiem. Wystarczy wejść w pierwszą lepszą poprzeczną ulicę, może być Tuwima, może być Główna (czyli dawna Stalina) albo w Rewolucji 1905, aby znaleźć się w trzecioświatowym slumsie. A jednak nie łodzianin też ciągnie do Łodzi...
Już dziś więc zachęcam do podróży. Osobiście wybieram się do świątyni jedynej w swoim rodzaju, którą łodzianie wybudowali zbrodniarzom sowieckim na pohybel, a Bogu w podzięce za zwycięską wojnę z bolszewikami w 1920 r. Kościół Matki Bożej Zwycięskiej w Łodzi - to świątynia, której należy się nie felieton, lecz oddzielna opowieść.