Człowiek jest stworzony do życia w społeczności. To prawda, i chociaż chwilami pragniemy pobyć sami, jednak nikt z nas na pewno nie chciałby być samotny. Potrzeba kontaktu z innymi jest zupełnie naturalna, a spotkania z przyjaciółmi to prawdziwa przyjemność. No właśnie... z przyjaciółmi. O PRAWDZIWEGO przyjaciela w ówczesnym świecie wcale nie jest tak łatwo, można by to przyrównać do szukania igły w stogu siana. Wokół mnóstwo jest układów i układzików, kształtują się grupy, kliki i koterie. Pełna akceptacja to coś, czego pragnie każdy nastolatek... każde dziecko... każdy człowiek. Ludzie, którzy należą do takiej "elitarnej" grupy, są najczęściej osobami niezwykle popularnymi pośród danej społeczności. Nierzadko wzbudzają zazdrość u swoich zwykłych, przeciętnych kolegów. Wstąpienie do określonej grupy, która utworzyła się np. w szkole, klasie czy na placu przed blokiem, jest często celem wielu szarych nastolatków, którzy chcą wreszcie zaistnieć w otoczeniu. Mają oni nadzieję, że nagle staną się osobami powszechnie znanymi i rozchwytywanymi. Mają nadzieję na lepsze życie. Taka klika stawia jednak wymagania. Narzucając swój styl gry, zabiera indywidualność. "Chcesz należeć do naszej grupy - bądź taki jak my! Jesteś inny? Do widzenia" - tak mógłby powiedzieć przywódca jakiejś wysoko ustawionej społeczności. Grupa wywiera ogromny wpływ na swoich, mniej popularnych członków, zwłaszcza ta tzw. lepsza. Są przywódcy, gwiazdy, które jednego dnia wydają ci się bardzo koleżeńskie i miłe, następnego traktują cię jak powietrze lub jeszcze gorzej: plotkują na twój temat, poniżają cię i wyśmiewają. Każdy, kto chociaż raz trafił do takiej kliki, wie, że na tych pozornych przyjaciołach można bardzo łatwo się zawieść, a naturalność czy szczery uśmiech może stać się tylko obiektem kpin i żartów. Jeśli obdarzysz tych ludzi zaufaniem, jesteś na spalonej pozycji. Mogą wykorzystać twoje słabości, wyśmiać zainteresowania i skłócić z dawnymi kolegami. Rówieśnikom z tzw. wyższych sfer nierzadko chodzi właśnie o to, aby znaleźć sobie kozła ofiarnego, zabawić się czyimś kosztem. Zazwyczaj przejście do lepszej grupy oznacza izolację od starych, dobrych przyjaciół. Jesteśmy wtedy między młotem a kowadłem. Z jednej strony pociąga nas myśl, że warto byłoby trochę poświęcić się, aby mimo wszystko obracać się w towarzystwie elity, a z drugiej czujemy się nie w porządku wobec dawnych znajomych, którym tak wiele w końcu zawdzięczamy. Niejednokrotnie żałujemy potem tej decyzji i chcemy wrócić tam, gdzie czujemy się akceptowani i lubiani, bo uświadamiamy sobie, że przyjaciel, to nie ktoś, kto jest piękny, mądry i bogaty; ktoś, którego znajomością możemy się pochwalić przed innymi. Nie tędy droga. PRAWDZIWY przyjaciel to ten, który zawsze nas wysłucha, służy pomocą i radą. U niego w domu czujemy się jak u siebie, bo przecież zjedliśmy z nim przysłowiową beczkę soli. Przy nim nie musimy niczego udawać, zawsze jesteśmy sobą, nie boimy się wyrażać swoich poglądów, bo wiemy, że przyjaciel nigdy, przenigdy nas złośliwie nie wyśmieje. Taka osoba lubi nas, zarówno kiedy mamy chandrę, jak i kiedy wygramy szkolny konkurs matematyczny. On po prostu jest! Wiemy, że nigdy się na nim nie zawiedziemy. To prawdziwy skarb. Pielęgnowana przyjaźń trwa latami, a jeśli podjąłbyś się napisania własnej autobiografii, to w co drugim zdaniu występowałoby imię twojego przyjaciela. W końcu to on dzielił twój smutek i radość, był z tobą na dobre i na złe. Bez niego taka książka nie zawierałaby co najmniej połowy wątków. Bez niego nie byłbyś taki, jaki jesteś teraz...

Jeśli spotkasz takiego człowieka, wiedz, że miałeś w życiu wiele szczęścia.