21. Walka z Goliatem - jest symbolem nierównej walki z przemocą, która jednak ma szansę zwycięstwa. Powiedzenie to wywodzi się z pięknej historii walki młodego Dawida z uzbrojonym po zęby wojownikiem filistyńskim. Jest ona opisana w Pierwszej Księdze Samuela.
Filistyni byli głównymi wrogami Izraelitów. Wojsko króla Saula stanęło do rozstrzygającej z nimi bitwy w dolinie Terebintu. Wówczas wystąpił z obozu filistyńskiego pewien bojownik imieniem Goliat i krzyknął w kierunku wojsk izraelskich: "Po co się ustawiacie w szyku bojowym? Wybierzcie spośród siebie człowieka, który by przeciw mnie wystąpił. Niech mnie pokona, a staniemy się waszymi niewolnikami". Gdy król Saul i wszyscy Izraelici usłyszeli te słowa, przelękli się bardzo. Wtedy odezwał się Dawid: "Któż to jest ten nieobrzezany Filistyn, który urąga wojsku Boga żywego?". Doniesiono o tym Saulowi i kazał go przywołać. I rzekł Dawid do króla: "Niech pan mój się nie trapi, twój sługa pójdzie stoczyć walkę z tym Filistynem. Sługa twój kładł trupem lwy i niedźwiedzie, nieobrzezany Filistyn będzie jak jeden z nich, gdyż urągał wojsku Boga żywego". I rzekł Saul: "Idź, niech Pan będzie z tobą".
Dawid wziął w ręce swój kij, wybrał sobie pięć gładkich kamieni i z procą w ręce skierował się ku Filistynowi, mówiąc: "Ty idziesz na mnie z mieczem, ja zaś idę na ciebie w imię Pana Zastępów". Potem sięgnął Dawid do torby pasterskiej i wyjąwszy z niej kamień, wypuścił go z procy, trafiając Filistyna w czoło, tak że kamień utkwił w czole. Filistyn upadł twarzą na ziemię (por. 1 Sm, rozdział 17).
Wynika z tego wniosek, że rozumem można nieraz więcej osiągnąć niż siłą, zwłaszcza gdy walczy się w słusznej sprawie.

22. Chodzić w worku i w popiele - znaczy czynić pokutę.
Tę formę pokuty stosowano dosłownie w czasach starożytnych, aby zadośćuczynić za grzechy i uprosić miłosierdzie Boże. Był to też wyraz głębokiego smutku lub żałoby (por. 2 Sm 13, 19).
W Kościele współczesnym stosuje się ten rodzaj pokuty w łagodniejszej formie w Środę Popielcową przez posypanie popiołem głów wiernych i wypowiedzenie słów: "Pamiętaj człowiecze, że prochem jesteś i w proch się obrócisz" (por. Rdz 3, 19) lub: "Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!" (Mk 1, 15).

23. Rozstrzygnięcie Salomonowe - tak określa się mądre rozwiązanie problemu.
Tu trzeba przytoczyć wydarzenie z Pierwszej Księgi Królewskiej (por. 1 Krl 3, 16-28), kiedy to przyprowadzono przed króla Salomona dwie kobiety, z których każda twierdziła, że jest matką przyniesionego dziecka. Król kazał dziecko rozciąć i każdej dać po połowie dziecka. Liczył bowiem na to, że prawdziwa matka nie pozwoli dziecka zabić. Tak się też stało. W ten sposób poznano prawdziwą matkę i oddano jej dziecko.

24. Wieści Hiobowe - to wiadomości o nieszczęściach i kataklizmach.
Powiedzenie to ma związek z Księgą Hioba w Starym Testamencie. Jest ona zaliczana do ksiąg dydaktycznych i przedstawia problem cierpienia i sprawiedliwości Bożej. Główną postacią jest sprawiedliwy Hiob, którego Bóg doświadcza ogromnymi nieszczęściami i cierpieniami. On się jednak nie buntuje: "Hiob upadł na ziemię, oddał pokłon i rzekł: «Nagi wyszedłem z łona matki i nagi tam powrócę. Pan dał i Pan zabrał. Niech będzie imię Pańskie błogosławione!»" (por. Hi 1, 20-21). W końcu jednak Bóg wynagradza jego cierpliwość i ufność i przywraca mu dobrobyt i szczęście.
Specjalną cechą tej Księgi jest jej uniwersalny charakter. Problem cierpienia będzie zawsze interesować ludzkość. Bóg ostatecznie chce szczęścia człowieka.

25. Przejść przez Jordan - znaczy w przenośni wejść do chwały Nieba.
Rzeka Jordan odgrywała w dziejach Narodu Wybranego bardzo ważną rolę. Była nie tylko żywicielką, ale symbolem życia. Izraelici przeszli przez rzekę Jordan do Ziemi Obiecanej (por. Joz 3, 17).
Nam, chrześcijanom, rzeka Jordan kojarzy się z Janem Chrzcicielem, który przygotował swój naród na przyjście Mesjasza, udzielając chrztu i wzywając do pokuty i nawrócenia. Tam też rozpoznał Jezusa jako Mesjasza, a zarazem Syna Bożego i wskazał na Niego, mówiąc: "Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata" (J 1, 29).

26. Kto pod kim dołki kopie, sam w nie wpada - przysłowie to pochodzi z Księgi Psalmów.
Psalmy są to pieśni poetyckie pisane pod natchnieniem Boga. Jest ich 150. Tradycja Kościoła mówi, że są to psalmy króla Dawida. Są one perłą literatury religijnej. Wyrażają całą gamę ludzkich uczuć skierowanych do Boga: od uwielbienia i radości do głębokiego smutku i żalu za grzechy. Odzwierciedlają też podziw człowieka wobec swego Stwórcy i Pana i wielbią Jego sprawiedliwość i miłosierdzie, jak w cytowanym Psalmie 7: "Zły wykopał dół i pogłębił go, lecz wpadł do jamy, którą przygotował" (por. Ps 7, 16). Psalmy stały się oficjalną modlitwą Kościoła w liturgii i brewiarzu. Wierni czerpią z nich mądrość, którą kierują się w życiu codziennym, oraz modlą się nimi do Boga.

27. Zbadać coś aż do serca i nerek - to znaczy dokładnie i sumiennie.
Psalmista ucieka się do Boga, powołując się na Jego wszechwiedzę i sprawiedliwość: "Boże, który przenikasz serce i nerki" - czyli znasz każdego i nic nie jest przed Tobą ukryte (por. Ps 7, 10). Serce uchodziło w Starym Testamencie za siedlisko uczuć, a nerki były symbolem sumienia. Przed Bogiem mamy być "otwartą księgą".