Kolejne tygodnie 1966 r. upływały kard. Stefanowi Wyszyńskiemu na dzielenie czasu na bieżące sprawy Kościoła polskiego i dwóch diecezji: gnieźnieńskiej i warszawskiej a udział w diecezjalnych uroczystościach milenijnych. W październiku szczególnego znaczenia nabrały obchody Tysiąclecia Chrztu Polski we Wrocławiu w dniach 15 i 16 października. Przede wszystkim stało się tak, bo, jak powiedział Ksiądz Prymas, podczas Mszy św. inaugurującej uroczystości: Stoimy w mieście, które obok Kołobrzegu i Krakowa należy do najstarszych stolic biskupich, powstałych w pamiętnym roku 1000, na Wzgórzu Lecha w Gnieźnie, przy grobie św. Wojciecha.

Jesteśmy w tej chwili powiązani przedziwną symboliką czasów, która zamienia się w rzeczywistość, jak gdyby współczesne zwierciadło odbijało dawną przeszłość z roku 1000, gdy przy grobie św. Wojciecha w Gnieźnie modlił się Bolesław Chrobry z Ottonem III. Wrocławskie obchody zwróciły na siebie uwagę również z powodu zabiegów organizacyjnych kard. Bolesława Kominka. Wystosował on pismo do przewodniczącego Wojewódzkiej Rady Narodowej, by Milicja Obywatelska nie zatrzymywała przyjeżdżających do Wrocławia biskupów. Wojewoda poczuł się urażony, ale zaprosił wrocławskiego Ordynariusza na rozmowę, która przebiegała w nerwowej atmosferze. Była jednak owocna. Po raz pierwszy w czasie uroczystości diecezjalnych (a były to już dwudzieste) nie było utrudnień ze strony patroli milicyjnych. Kard. Kominek poradził sobie też z akcją odciągnięcia młodzieży od obchodów Tysiąclecia. Władze szkolne zorganizowały w niedzielę 16 października dla uczniów i studentów obowiązkowe zajęcia. By młodzi ludzie mogli mimo wszystko obchodzić Milenium, Ordynariusz Wrocławski w ostatniej chwili dołożył nowy punkt programu: Mszę św. o godz. 6.30 - dla tej młodzieży, która w czasie dnia miała mieć zajęcia. Kuratoria nie zdążyły zareagować, młodzież tak. Katedra była przepełniona. Co ciekawe, niektóre nawet bardzo poważne opracowania i publikacje o obchodach milenijnych o tej Eucharystii nie wspominają. I jeszcze jedna ciekawostka. Mimo starań władz, by młodych ludzi nie było na uroczystościach, na głównej Mszy św. - czytamy w zapiskach Prymasa Tysiąclecia - większość młodzieży akademickiej (...). Było jej daleko więcej niż o godz. 6.30. Po uroczystościach we Wrocławiu odbyła się kolejna Konferencja Plenarna Episkopatu Polski, której obrady skoncentrowały się na obchodach milenijnych. Postanowiono, że abp Karol Wojtyła przygotuje projekt listu Episkopatu do Rządu w sprawie znieważania obrazu Matki Bożej Częstochowskiej. Konferencja wydała także trzy dokumenty: Zarządzenie biskupów polskich dotyczące dalszego rozszerzenia języka polskiego w liturgii Mszy świętej, list pasterski W sprawie zmian w przepisach dotyczących postu i orędzie do duchowieństwa diecezjalnego i zakonnego O zadaniach posoborowych Kościoła i jego położeniu w Polsce.

W tym ostatnim dokumencie, po przedstawieniu doświadczeń roku jubileuszowego i przypomnieniu potrzeby jedności kapłanów, biskupi odpowiedzieli na pytanie: Co mamy do zrobienia? Wśród najważniejszych zadań wymienili: wprowadzenie w życie uchwał Soboru Watykańskiego II, szczególnie zaś reformy i liturgii oraz duszpasterstwa opartego na dialogu z wiernymi.

Sięgnijmy od fragmentu z części mówiącej o dialogu, ponieważ była to niemalże rewolucyjna nowość dla wielu duszpasterzy:

Pragniemy Was zachęcić do tego wielkiego dobrodziejstwa. Stosujcie w Waszych parafiach dialog. Dowiecie się wtedy łatwiej, jak nasi chrześcijanie żyją na co dzień. (...) Wyczujecie łatwiej wielki, nienasycony głód Boga i rzeczywistości nadprzyrodzonej. Usłyszycie wołanie o te dary, które przez Kościół zstępują od Ojca niebieskiego. Dzięki temu wyjściu naprzeciw będziecie w stanie oceniać idące przemiany jako dar Boży. Dostrzeżecie w nich nowe wezwanie dla duszpasterzy, dzięki któremu Pan Bóg pragnie pogłębić naszą pracę. (...) Z tym otwartym nastawieniem łatwiej Wam też będzie, Wam, duszpasterzom młodego pokolenia, zrozumieć młodzież, która dzisiaj w Polsce milenijnej zbiera wiedzę i doświadczenia, by w nowym tysiącleciu prowadzić dalej dzieło swych ojców. Przez dzieci i młodzież łatwo traficie do rodziców, którzy często czekają na Wasze duszpasterskie wskazania. Ileż entuzjazmu możecie przywrócić zachwianej młodzieży, wie chyba tylko sam Bóg!

Biskupi apelowali także o wzniesienie się ponad wszelkimi konfliktami, pisząc m.in.: Zarówno powaga niniejszego dokumentu, jak również podniosła chwila milenijna i posoborowa, którą przeżywamy, każą nam cierpliwie powstrzymać się od wyliczania krzywd i niesprawiedliwości, jakich przez dwudziestolecie doznały kościelne instytucje i poszczególne dzieci Boże. (...) Owszem, wszelkie krzywdy, poczynając od najwcześniejszych w przykrym tak zwanym minionym okresie, aż do tych ostatnich - wszystkie jesteśmy gotowi przebaczyć, gdy tylko pokaże się rzetelny, niekłamany gest dobrej woli. Dalej jako zadanie dla duszpasterzy przedstawiono: cierpliwość, jedność i czujność, obrona praw ludzi wierzących i otwartość na każdego człowieka.