Szczęść Boże! Pora deszczowa dobiega końca, właściwie to już rozpoczęliśmy porę suchą (ok. 15 maja), choć jeszcze przechodzą ostatnie burze, czasami bardzo gwałtowne, ale w nocy jest już chłodno, tzn. temperatura spada do 15-20oC. Osobiście odpowiada mi to, ale miejscowi narzekają, że jest im zimno i zakładają cieplejsze ubranie.

Ostatnim razem obiecałem napisać coś o mojej pracy w parafii. Są to początki, więc nie mam jeszcze zbyt wielkiego kontaktu z wszystkimi ludźmi, głównie przez niewystarczającą jeszcze znajomość miejscowego języka. Obecnie odprawiam w niedzielę Mszę św. w języku francuskim, którą mamy o godz. 10.00. Jest to Msza celebrowana głównie dla ludzi, którzy wolą liturgię rzymską, ponieważ przybyli z innych regionów Konga i nie znają lingala. Uczestniczy w niej również grupa młodzieży ucząca się języka francuskiego, a także grupa miejscowej inteligencji i siostry zakonne. W sumie jest nas ok. 500-1000 osób. Na szczęście znam wystarczająco francuski, by odprawić Mszę św. i wygłosić homilię. Zarówno po Mszy św., jak i przed nią rozmawiam z ludźmi na różne tematy, głównie po francusku, ale po prawie trzech miesiącach próbuję wypowiedzieć kilka wyrazów, czasami zdań w lingala, który dla nas Europejczyków nie jest językiem łatwym. Pierwsza trudność polega na braku wspólnej "bazy", każdego słowa trzeba uczyć się na pamięć. W przypadku francuskiego mamy wiele wspólnych słów pochodzenia łacińskiego czy greckiego, tu - niestety nie. Następna trudność polega na składni, np. przeczenie "nie" (te) znajduje się na końcu zdania, no i, oczywiście, wymowa, ale za to gramatyka jest bardzo prosta. Wiele osób chętnie mi pomaga w nauce i są dość wyrozumiali, gdy popełniam błędy. W sobotę koncelebruję w lingala, od dwóch tygodni czytam także Ewangelię, jest to także dobra okazja do przyzwyczajania się do odprawiania Mszy w tym języku. Poza tym w ciągu tygodnia, rano i po południu, chodzę jeszcze do szkoły, przyglądam się pracy biura parafialnego i poznaję rady i grupy działające przy parafii. Jest ich kilkanaście, począwszy od dziecięcych aż do różnych profesjonalnych; trzeba zaznaczyć, że Kościół kongijski jest bardzo dynamiczny i świeccy są bardzo silnie zaangażowani w jego życie, mogę śmiało powiedzieć, że o wiele bardziej niż w Polsce. Są dwie główne tego przyczyny: pierwsza - to niewystarczająca liczba kapłanów (to już przeszłość, dzisiaj jest już liczna grupa miejscowych księży i bardzo wielu kandydatów do kapłaństwa, tak w seminarium diecezjalnym jak i w instytutach zakonnych). Po drugie - to zasługa byłego kardynała Kinszasy Józefa Maluli, który w latach 60. i 70. stworzył tzw. Kościół baz. Powierzył życie parafii w ręce laikatu, którzy są odpowiedzialni za organizację i działalność wspólnoty parafialnej. Rola pasterzy ogranicza się do sprawowania Eucharystii, sakramentów świętych, kierownictwa duchowego, formacji świeckich i ogólnego kierowania i czuwania nad parafią, ewentualnie do kierowania pomocą materialną. My, jako zakonnicy, jesteśmy bardziej zaangażowani w szkolnictwo i pomoc materialną najuboższym parafianom, jak również wszystkim, którzy o nią proszą.

Szkolnictwo zawsze było jednym z głównych celów ewangelizacji. Obok pierwszych kościołów budowano szkoły i szpitale. Można powiedzieć, że zdecydowana większość miejscowej inteligencji skończyła szkoły katolickie lub protestanckie, innych jeszcze 20 lat temu nie było. Były dyktator Zairu Mobutu znacjolalizował je wszystkie, czyli po prostu odebrał Kościołowi, między innymi jedną szkołę podstawową wybudowaną przez o. Jana Smalucha SSCC, obecnego proboszcza w Mielniku n. Bugiem, który przepracował w Kongo i Kinszasie ponad 20 lat. Obecnie istnieje umowa między rządem a Kościołem, że w szkołach będących własnością diecezji lub zgromadzeń zakonnych wymagany jest program zatwierdzony przez ministerstwo szkolnictwa, ale każda szkoła może prowadzić także dodatkowe kursy katechetyczne, jak również różne zajęcia pozalekcyjne, do których należy m.in. cotygodniowa Msza św. czy wspólna modlitwa różańcowa. W szkołach państwowych nie ma katechezy.

Nasze Zgromadzenie posiada kilka szkół, jednej z nich dyrektorem jest nasz współbrat o. Ryszard Kościcki, który przed wyjazdem na misje był rok czasu wikarym w Mielniku. Jest to centrum szkolnictwa zawodowego Tondisa Ebale, w którym młodzież z jednej z najuboższych dzielnic Kinszasy ma możliwość zdobycia zawodu mechanika, stolarza, czy krawcowej, a po ukończeniu szkoły - znalezienia pracy. Niestety, w Kongo szkolnictwo jest płatne i wiele osób korzysta z pomocy Kościoła, szczególnie ci najbiedniejsi. Przy szkołach organizowane są także stołówki, gdzie dzieci maja okazję przynajmniej raz dziennie zjeść przysłowiową miskę ryżu. W naszej parafii pomagamy także opłacić różnego rodzaju szkoły ponad 200 dzieciom i młodzieży, nie licząc stołówek przyszkolnych. Fundusze zbieramy od osób prywatnych, jak i instytucji z całej Europy, także z Polski. Niestety, sytuacja w Kongo, jak ją opisałem ostatnim razem, jest tragiczna i w najbliższym czasie nie zanosi się na szybką poprawę, choć jest nadzieja, szczególnie po ostatnich postanowieniach dialogu interkongijskiego, który miał miejsce w San City. Ale o tym napiszę następnym razem, jak również o zaangażowaniu miejscowego Kościoła w życie społeczne, polityczne i gospodarcze kraju.

Pozdrawiam, prosząc o modlitwę, jak również dołączając swoją misyjną modlitwę, bo każdy z nas na wzór św. Tereski od Dzieciątka Jezus, pomimo że nie jest w kraju misyjnym może także poprzez modlitwę być misjonarzem!

Ps. Jeżeli ktoś chciałby do mnie napisać, czym sprawi mi radość, to istnieją dwie możliwości, albo pocztą elektroniczną pod adresem: zalzbi&poczta.fm lub pocztą tradycyjną:

O. Zbigniew Zalewski SSCC

Peres des Sacres Coeurs

B. P. 724 Limete

Kinshasa

RD Congo