Podczas międzynarodowej konferencji w Sztokholmie minister w rządzie premiera Belki Magdalena Środa puściła w świat kłamstwo i oszczerstwo zarazem, szkalujące Kościół katolicki. Środa powiedziała: „Korzenie przemocy wobec kobiet tkwią w silnym wpływie Kościoła katolickiego na życie publiczne”. Środa odniosła swą wypowiedź do sytuacji w Polsce - „w przeważającej mierze katolickiej”, jak powiedziała. Ale fałszywa i oszczercza wypowiedź Środy odnosi się do całego Kościoła katolickiego: zdaniem min. Środy - „korzenie przemocy tkwią w silnym wpływie Kościoła katolickiego na życie publiczne”, więc tam, gdzie te wpływy są słabe, przemocy jest mniej, tam gdzie silne, w Polsce, przemocy jest więcej... Ale - jej źródłem jest Kościół katolicki...
Gdyby ten fałsz i oszczerstwo min. Środa wypowiadała na własny rachunek, na rachunek swego „tytułu naukowego” i wiedzy - można by potraktować jej wypowiedź jako jeszcze jeden nonsens, wynikający z braku wiedzy, czy z politycznej sprzedajności. Kiedy jednak M. Środa jest ministrem w polskim rządzie - sprawa nabiera zupełnie innego charakteru. Przekroczona została pewna granica, przebrana pewna najistotniejsza miara: oto jawny antykatolicyzm, antykatolickie uprzedzenie i fobia min. Środy i jej środowiska partyjnego, zaprzęgnięte zostały do polityki państwowej! Każdy uczciwy człowiek, już nawet nie tylko katolik, tak właśnie odebrać musi tę sytuację, w której - mimo licznych protestów - premier Belka nie zdymisjonował min. Środy.
W obronie min. Środy stanęła jej partyjna koleżanka, wicepremier Jaruga-Nowacka. Rzeczpospolita z 13 grudnia 2004 r. informuje, że wicepremier Jaruga-Nowacka w audycji radiowej (10 grudnia na falach Programu III PR) postulowała, by księża... łamali tajemnicę spowiedzi. Powraca komunistyczna polityka - tym razem w linii wicepremier Jarugi-Nowackiej?
Kłamstwo kłamstwem się broni, toteż broniąc min. Środy, niektórzy politycy lewicy próbowali najpierw przeinaczyć jej wypowiedź, okłamać opinię publiczną: że niby „wyrwana z kontekstu”, „przekręcona” itd. Nieprawda: Środa powiedziała to, co przytoczyliśmy na wstępie. Takiej linii politycznej w rządzie p. Belki katolikom zaakceptować nie wolno. Jeśli premier Belka nie dymisjonuje min. Środy - podpisuje się pod tą linią, akceptuje ją i bierze za nią odpowiedzialność. Ale wiemy już przynajmniej, z jakim rządem mamy do czynienia i w jaki sposób rządząca dziś lewica chce się jednoczyć: wypowiadając ideologiczną i polityczną walkę katolikom w Polsce.
Uwikłana w brudy, w złodziejstwo, w przestępczość kryminalną i korupcję lewica poszukuje jakiegokolwiek, nawet najbardziej podłego „motywu zjednoczeniowego”: tym motywem dla rządu Belki staje się antykatolicyzm. Ale podłe motywy jednoczyć mogą tylko podłych ludzi, podobnie jak brudne motywy propagandowe i brudne metody polityczne jednoczą tylko utytłanych w błocie działaczy i polityków.
Gdy Unia Wolności rozpadła się w rękach Geremkowi - upadła i koncepcja współrządzenia z SLD, współrządów „różowej” i „czerwonej” lewicy. Gdy SLD rozpada się z powodu afer, korupcji i złodziejstwa - wymyślono w okolicach Pałacu Prezydenckiego Socjaldemokrację Marka Borowskiego, wokół której miała ponownie zjednoczyć się lewica. Rychło jednak okazało się, że brak jest chętnych „w terenie” do angażowania się w tę nową mistyfikację polityczną. Jednocześnie okazało się, że ta Socjaldemokracja Borowskiego w niczym nie różni się od SLD: sam Borowski był jednym z najbardziej wpływowych postkomunistycznych polityków SLD, w dodatku w Sejmie Socjaldemokracja gra ręka w rękę z SLD... W tej ponurej sytuacji ostatnią deską ratunku, ostatnim pomysłem na „jednoczenie” skompromitowanej lewicy stała się Unia Pracy, ugrupowanie całkowicie satelickie wobec SLD, które im mniej znaczyło dotąd, tym głośniej wykrzykiwało - m.in. przeciw Kościołowi. (Najwyraźniej rozczarowany jego obsuwaniem się w czystą demagogię opuścił je niedawno jego założyciel Ryszard Bugaj). Unia Pracy powołała ostatnio Unię Lewicy - najwyraźniej jest to już ostatnia próba zjednoczenia lewicy wokół tej kolejnej formacji, w której uczestniczą „organizacje homoseksualne” obok b. esbeckich środowisk, takich jak pisemko Fakty i Mity (promujące zabójcę ks. Jerzego Popiełuszki!) czy jawnie antykatolicka partyjka pod nazwą Antyklerykalna Partia Postępu Racja; już sama nazwa przywodzi na pamięć czasy stalinowskie...
Unia Lewicy, powołana przez Unię Pracy, ma zatem być teraz nowym ośrodkiem „jednoczenia całej lewicy”... Chyba to już ostatnia możliwość zjednoczenia lewicy - jak ona nie wypali, pozostanie tylko powrót do... gen. Kiszczaka?
Tym, co cementować ma tę nową formację polityczną, nie będzie ani przekonywająca wizja uczciwego państwa, ani naprawa jego instytucji, ani moralna polityka, ani dbałość o praworządność, ani troska o byt najbiedniejszych. Takim spoiwem - jak widać - staje się walka z katolicyzmem i „jego wpływem na przemoc w rodzinie”... Akceptując obecność orędowników tego podszczuwania na katolicyzm w swym rządzie - premier Belka akceptuje i toleruje antykatolicką politykę, boć przecież minister Środa czy to w Polsce, czy w Sztokholmie, czy w Genewie, czy gdziekolwiek indziej - robi politykę, uprawia politykę, nie występuje jako osoba prywatna.
Do tej pory premier Belka dał się poznać jako polityczne narzędzie w rękach Kwaśniewskiego - do gruntowania uzależnienia Polski od Unii Europejskiej, i jako ten, który w sprawach polsko-niemieckich zlekceważył jednogłośną uchwałę własnego parlamentu. Teraz poznajemy Belkę jako mecenasa polityki antykatolickiej, uprawianej przez wicepremiera i ministra jego rządu. Bo to jest tak: „jeśli korzenie przemocy wobec kobiet tkwią we wpływie katolicyzmu na życie publiczne”, to „walka z przemocą w rodzinie” staje się zarazem „walką z wpływami katolicyzmu na życie publiczne”. I taką właśnie politykę walki z katolicyzmem zaaprobował premier Belka, pozostawiając w rządzie minister Środę, pod protektoratem wicepremier Jarugi-Nowackiej.