Na wszystkich portalach informacyjnych Krakowa ukazały się informacje na temat o śmierci Jacka Smagowicza – Człowieka, który wierzył w Boga, kochał Ojczyznę i nie bał się mówić prawdy. W ostatnich latach szczególnie utożsamiał się z krakowską Chorągwią Zakonu Rycerzy Jana Pawła II. W tym stroju występował na wielu uroczystościach w Krakowie i Małopolsce. Latem 2020 r. Jacek Smagowicz udzielił Niedzieli obszernego wywiadu. ( tu link: https://www.niedziela.pl/artykul/149618/nd/Wspolnota-serc-i%C2%A0umyslow)

    Pogrzeb śp. Jacka Smagowicza odbędzie się w środę 2 lutego. Msza św. żałobna w intencji zmarłego zostanie odprawiona o godz. 12. 00 w bazylice Mariackiej. Z kolei o 13. 45 spod bramy głównej Cmentarza Rakowickiego wyruszy kondukt pogrzebowy, który odprowadzi zmarłego do grobu rodzinnego na miejsce wiecznego spoczynku.

    Jak przypominają media, Jacek Smagowicz urodził się w lipcu 1943 r. w Warszawie, ale swoje życie zwiazał z Krakowem, gdzie ukończył III LO (1963). W latach 1963-1965 studiował historię w Wyższej Szkole Pedagogicznej. Działalność opozycyjną rozpoczął w 1968 r. Został zatrzymany po akcji ulotkowej potępiającej interwencję Układu Warszawskiego w Czechosłowacji. W 1977 r. uczestniczył w czarnym marszu po śmierci Stanisława Pyjasa. Od 1976 r. był współpracownikiem KOR/KSS KOR, a od 1979 r. KPN. Brał udział w manifestacjach niepodległościowych, kolportował niezależne wydawnictwa, m.in. „Głos”, „Opinia”, „Robotnik”, „Jedność Stoczniowa”.

    Od września 1980 r. należał do Solidarności, był członkiem a następnie przewodniczącem komisji zakładowej w Polmozbycie. Po 13 grudnia 1981 r. organizował strajk okupacyjny w zakładzie, do 16 grudnia uczestniczył w strajku w Nowohuckim Przedsiębiorstwie Instalacji Przemysłowych Montin. 17 grudnia został zwolniony z pracy za zorganizowanie strajku.

    W latach 1981-1989 współorganizował pomoc dla represjonowanych, był członkiem i animatorem Konfraterni Robotniczej w kościołach Arka Pana w Nowej Hucie, św. Maksymiliana Marii Kolbego w Mistrzejowicach, Matki Bożej Pocieszenia w Juszczynie koło Makowa Podhalańskiego.

    14 czerwca 1982 r. został internowany i zamknięty w ośrodku odosobnienia w Załężu koło Rzeszowa i Uhercach. Zwolniono go 1 października 1982 r. 23 lutego 1983 r. został skazany w trybie doraźnym na rok pozbawienia wolności w zawieszeniu.

    Od 1983 r. współorganizował Msze sw. w intencji ojczyzny, w 1984 r. był jednym z liderów Ruchu Odwaga i Prawda im. ks. Jerzego Popiełuszki. W latach 1984-1995 uczestniczył w rocznicowych Marszach Szlakiem I Kompanii Kadrowej. Współorganizował manifestacje i akcje protestacyjne w Krakowie. Był wielokrotnie zatrzymywany i karany grzywnami przez kolegia ds. wykroczeń.

    W latach 1988-1990 brał udział w reaktywowaniu struktur Solidarności, od 12 września 1988 r. należał do jawnego Regionalnego Komitetu Solidarności Małopolska. Był też członkiem Społecznego Komitetu Budowy Pomnika ku Czci Górników KWK Wujek w Katowicach, a od 1 lutego 1990 r. przewodniczącym Małopolskiego Oddziału Społecznego Komitetu Budowy Pomnika ku Czci Górników KWK Wujek.

    W lipcu 1989 r. wrócił do pracy w Polmozbycie. W latach 1989-1995 był przewodniczącym komisji zakładowej Solidarności, od 1990 r. członkiem Zarządu Regionu Małopolska (do 1995 r. w prezydium ZR), w latach 1992–2010 współautorem programu Solidarności.

    Od 1990 r. wchodził w skład Wojewódzkiej komisji kwalifikacyjnej ds. weryfikacji b. funkcjonariuszy SB w Krakowie. W latach 1990-1992 był członkiem Wojewódzkiej Rady Zatrudnienia w Krakowie. W 1990 r. współorganizowal postawienia krzyża katyńskiego przy kościele św. Idziego w Krakowie. Od 1992 r. działał w Fundacji Solidarni Solidarnym (w latach 1994-1995 jako przewodniczący Rady Fundacji). Od 1992 r. był członkiem Naczelnej Rady Zatrudnienia, a w latach 1994-2002 Rady Funduszu Gwarantowanych Świadczeń Pracowniczych.

    Koordynował pomoc Zarządu Regionu Małopolska Solidarności dla Czeczenii, a od 1995 r. był członkiem Rady Programowej Czeczeńskiego Ośrodka Informacji w Krakowie. W 1995 r. należał do grona inicjatorów postawienia pomnika Ofiar Komunizmu na cmentarzu Rakowickim. W kwietniu 2011 r. przeszedł na emeryturę.

    Od 2016 r. należał do Stowarzyszenia im. Prezydenta Lecha Kaczyńskiego oraz stowarzyszenia Wolność i Niezawisłość. W 2016 r. założył krakowską Chorągiew Zakonu Rycerzy Jana Pawła II. Wchodził w skład Komitetu Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa przy oddziale IPN w Krakowie, a także Wojewódzkiej rady konsultacyjnej ds. działaczy opozycji antykomunistycznej oraz osób represjonowanych z powodów politycznych w Krakowie.

    Był autorem publikacji w czasopismach: „Tygodniku Małopolskim” (1990-1995), „Tygodniku Solidarność” (1990-1997), „Biuletynie Informacyjnym KK NSZZ Solidarność” (od 1992), „Rynek Pracy” (od 1998).

    Został odznaczony m.in. Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2006), Krzyżem Wolności i Solidarności (2016), medalem Zasłużony dla NSZZ Solidarność Regionu Małopolska (2002). W 2020 r. IPN przyznał mu tytuł Świadka Historii.