Marta i Zbigniew byli w zasadzie zgodnym małżeństwem. Mieli w dużym mieście mieszkanie składające się z jednego pokoju dużego, jednego małego oraz malutkiej kuchni i łazienki. Przy dwójce dzieci było ciasnawo, ale jakoś żyli na poziomie gierkowskiej średniej krajowej. Gdy Marta stwierdziła, że jest w ciąży, wpadła w panikę. Nie udzielał się jej stoicki spokój Zbigniewa. Postanowiła ciążę usunąć, ale dręczyły ją wątpliwości. Zwierzała się więc matce, siostrom i najbliższym przyjaciołom ze swojej udręki. Wydaje mi się, że szukała jakiejś zdecydowanej rady, a może wsparcia przeciwko wyrzutom sumienia (?). W końcu podjęła decyzję: „tego dziecka mieć nie będę”. Były to ostatnie lata, gdy z przyczyn ekonomicznych można było otrzymać skierowanie od rejonowego ginekologa na „zabieg”.
Marta udała się do ginekologa w swojej przychodni rejonowej i przedstawiła lekarzowi cel swojej wizyty. Lekarz Martę zbadał, orzekł, że płód jest prawidłowo rozwinięty, a po oświadczeniu Marty, że będzie to jej pierwszy „zabieg”, wyznaczył jej drugą wizytę za dwa dni. Drugim razem Marta była ostatnią pacjentką, a wizyta trwała prawie godzinę. Lekarz przedstawił jej wielostronne skutki „zabiegu”: zdrowotne i psychologiczne. W szczególności rozwinął te ostatnie, zapewniając Martę, że po usunięciu ciąży nie będzie już tym samym człowiekiem, bo nigdy nie pozbędzie się obrazu dorastającego, nieżyjącego dziecka. Nie pozbędzie się snów, w których pojawia się ten chłopczyk czy ta dziewczynka. 12% kobiet nie wytrzymuje psychicznie tej wewnętrznej walki o zapomnienie zabicia dziecka i musi być leczona przez psychiatrę. Sposób przedstawienia problemu przez lekarza był nie tylko rzeczowy, ale jakby przyjacielski, bez dystansu. Marta poddała się. Jeszcze w domu martwiła się, gdzie postawią to łóżeczko, jeszcze popłakiwała, ale w tych trudnych dla niej dniach miała oparcie w Zbigniewie.
Mikołaj przyszedł na świat zdrowy i w terminie. Miejsce na łóżeczko znalazło się, a starsze rodzeństwo zaakceptowało malucha, bo był cichutki, jakby przepraszał, że się tu pojawił. Mikołajek miał nieprzeciętną urodę i nieprzeciętne usposobienie. Był blondynem, z ciemnymi brwiami, rzęsami i oczami. Słuchał zawsze uważnie, co się do niego mówiło, patrzył w oczy długo, jakby chciał coś w nich wyczytać. Nie był dzieckiem wesołym, rozbawionym, raczej zamkniętym w sobie, odnoszącym się z dużą rezerwą do obcych. Gdy miał ok. 4 lat, Marta wykonywała badania okresowe. Z wynikami dotyczącymi spraw kobiecych udała się do „swojego” ginekologa, a że nie było z kim zostawić Mikołajka, wzięła go ze sobą. Mikołajek nie został w poczekalni, gdyż Marta już była badana, lekarz miał tylko obejrzeć wyniki dodatkowych badań. Weszli więc razem do gabinetu. Lekarz wziął od Marty wyniki i nie zdążył cofnąć się za biurko, gdy Mikołajek rzucił się mu na szyję, objął go, mocno się do niego przytulił i tak nic nie mówiąc, dobrą chwilę trzymał lekarza w objęciach. Marta, nieprzygotowana na takie wydarzenie, próbowała zwrócić uwagę Mikołajka na niewłaściwość takiego zachowania, ale lekarz popatrzył na nią i powiedział: on czuje, albo nawet wie, więcej niż przypuszczamy, chociaż nie potrafi tego opowiedzieć. Po wizycie Mikołajek pytany przez matkę, dlaczego tak postąpił u lekarza, dawał wymijające odpowiedzi.
Opisane wydarzenie nasuwa wiele pytań: w związku z usposobieniem Mikołajka, jest wykluczona jednorazowa eksplozja uczucia do obcego człowieka. I dalej, skoro Mikołajek nigdy przedtem nie widział na własne oczy owego lekarza, jak mógł poznać swojego wybawcę, czy widział go oczyma matki, będąc jeszcze w jej łonie, czy poznał go po głosie? To całe wydarzenie jest nie tylko trudne do autorytatywnego wyjaśnienia, ale zmusza do głębokiej refleksji, a jego tajemniczość zawiera też ładunek piękna.
Drogi Czytelniku, daję Ci słowo honoru, że artykuł ten nie jest pisany „na fali” ani na żadne zamówienie polityczne, a opisane tu wydarzenia naprawdę miały miejsce. Zmieniłem tylko imiona bohaterów.