Wtorek, 14 listopada

• Mdr 2, 23 – 3, 9 • Ps 34, 2-3.16-17.18-19 • Łk 17, 7-10

Jezus powiedział do swoich apostołów: «Kto z was, mając sługę, który orze lub pasie, powie mu, gdy on wróci z pola: Pójdź i siądź do stołu? Czy nie powie mu raczej: Przygotuj mi wieczerzę, przepasz się i usługuj mi, aż zjem i napiję się, a potem ty będziesz jadł i pił? Czy dziękuje słudze za to, że wykonał to, co mu polecono? Tak mówcie i wy, gdy uczynicie wszystko, co wam polecono: Słudzy nieużyteczni jesteśmy; wykonaliśmy to, co powinniśmy wykonać».

Pycha jest naczelnym ze wszystkich innych grzechów. Ma to swój początek w niebie, kiedy Lucyfer odmówił służby Bogu i chciał się ponad Niego wywyższyć. Nie chcąc samemu ponieść konsekwencji tego grzechu, chciał je rozdzielić między innych i tak doprowadził Adama i Ewę do grzechu. W tenże sposób pycha wdarła się do świata. Jest ona kultem samego siebie. Człowiek w myślach stawia wtedy siebie wyżej niż powinien. Uczniowie są sługami Jezusa Chrystusa. Nie ma tu miejsca na pychę. Jeśli chcę służyć Chrystusowi, moja wewnętrzna duma musi obumrzeć, aby niebo mogło zamieszkać w moim sercu. Posłuszeństwo i pokora są cechami prawdziwego sługi, bo z nimi nigdy nie będzie narzekał ani złorzeczył. Sługa nie oczekuje wdzięczności i kiedy zrobi, co konieczne, nie będzie oskarżać swojego pana za egoizm. Każdy, kto służy, powinien być świadomy, że jest sługą bezużytecznym i przyznać, że nie zrobił nic ponad to, co było jego obowiązkiem. Trzeba zawsze mieć w świadomości słowa wypowiedziane przez Jezusa: beze Mnie nic nie możecie uczynić (J 5, 15).

D.L.

ROZWAŻANIA NA ROK 2024 JUŻ DOSTĘPNE W KSIĄŻCE "ŻYĆ EWANGELIĄ". DO KUPIENIA W NASZEJ KSIĘGARNI!