Reklama

Święci i błogosławieni

Święty do zadań specjalnych

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Gdy komuniści wystawili ciało Andrzej Boboli jako eksponat muzealny w Moskwie, szybko przekonali się o skuteczności Świętego. Ludzie zaczęli modlić się przed relikwiami tuż obok Kremla

Kremlowskie władze chciały ośmieszyć „religijne zabobony”. Wystawiły więc w 1922 r. nagie ciało ówczesnego błogosławionego Andrzeja Boboli na wystawie higienicznej. Myślano, że relikwie jezuickiego męczennika zaczną się rozkładać. - Nic takiego się jednak nie stało. Ludzie zaczęli spontanicznie klękać i modlić się nawet w muzeum - opowiada o. Aleksander Jacyniak, twórca i kustosz muzeum św. Andrzeja Boboli przy sanktuarium na Rakowieckiej.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Wieść o tym, że na wystawie w Moskwie znajdują się relikwie prawdziwego świętego, rozniosła się wśród ludności, która nie zapomniała swoich prawosławnych korzeni. „Eksponat” stawał się coraz bardziej niewygodny dla bolszewików. O relikwie upominał się także Watykan. W maju 1924 r. ciało św. Boboli - jako rodzaj „zapłaty” za pomoc w czasie głodu - przekazano Stolicy Apostolskiej. Jednak wówczas komuniści zażądali, aby ciało ominęło terytorium Polski.

Znany po śmierci

Św. Andrzej Bobola od 2002 r. jest jednym z patronów Polski. Jednak za jego życia nic nie zapowiadało, że Kościół będzie go wymieniać w Litanii do Wszystkich Świętych.

Reklama

Urodził się w 1591 r. na ziemi sanockiej w Strachocinie, pośród pięknych wzgórz. Przyszły Święty był porywczy, niecierpliwy, gwałtowny. Prepozyt Nowacki w 1628 r. uznał nawet brata Andrzeja „za niezdatnego do nauczania w szkołach i piastowania urzędu przełożonego”.

Doceniono go za odwagę i zaangażowanie dopiero podczas groźnych fal epidemii w latach 1625-29. Później rozpoczął prace misyjne w bagnistych okolicach Pińska. I to właśnie misyjna działalność na styku dwóch wyznań katolickiego i prawosławnego doprowadziła go do męczeństwa.

W 1657 r. został bestialsko zamordowany przez Kozaków. Pomimo bardzo wymyślnych tortur (m.in. obdzierania ze skóry, skalpowania, dziurawienia policzków i uciętego języka) nie wyrzekł się wiary. „Zapytany, czy jest łacińskim księdzem, odparł Andrzej: Jestem katolickim kapłanem. W tej wierze się urodziłem i w niej też chcę umrzeć. Wiara moja jest prawdziwa i do zbawienia prowadzi” - tak o św. Andrzeju pisał Papież Pius XII.

Jednak Jego śmierć - choć bardzo okrutna - nie była czymś nadzwyczajnym w czasach kozackiej zawieruchy. Sami jezuici stracili w tym czasie ok. 50 zakonników, a po śmierci św. Andrzeja zamordowano kolejnych 12. Dlaczego więc to o. Bobola jest dziś jednym z najważniejszych polskich świętych?

- Paradoksalnie za życia nie był on jakąś szczególnie znaną postacią. Źródeł jego kultu trzeba szukać po jego śmierci. On, po prostu, nie dał zapomnieć o sobie. Dawał czytelne znaki, czynił cuda i nakłaniał do modlitwy. Taki jest również dziś - tłumaczy o. Jacyniak.

Niezwykłe relikwie

Reklama

Św. Andrzej podzieliłby pewnie los innych męczenników tego okresu ze wschodnich rubieży Rzeczpospolitej. - Ci jezuici, którzy przeżyli, nie mogli zajmować się zbieraniem pozostałych po nim pamiątek, czy rozwojem jego kultu. Musieli przede wszystkim zatroszczyć się o własne przetrwanie. Św. Andrzej musiał więc sam o sobie przypomnieć - mówi o. Jacyniak.

Zrobił to dopiero 45 lat po śmierci. Wówczas ukazał się przełożonemu Kolegium Jezuitów w Pińsku, który zamartwiał się o przyszłość zakonu. - Andrzej Bobola bardzo bezpośrednio poinformował go, że nie szuka pomocy tam, gdzie trzeba. Wytłumaczył mu, że jest jednym z jezuitów zamordowanych przez kozaków i że sam otoczy placówkę jezuitów opieką, jeśli jej przełożony odszuka jego ciało - podkreśla kustosz muzeum.

Gdy odnaleziono zbutwiałą trumnę, okazało się, że ciało męczennika nie ma żadnych oznak rozkładu. Odkrycie spowodowało, że natychmiast zaczął się rozwijać kult o. Boboli. Co ciekawe, relikwie przyszłego Świętego stały się obiektem pielgrzymek nie tylko katolików, ale również prawosławnych. Święty, którego zabito w imię walki z katolicyzmem, zaczął jednoczyć zwaśnione Kościoły.

Drugi raz Męczennik przypomniał o sobie w 1819 r., gdy o pomoc zwrócił się do niego prześladowany przez carat dominikanin o. Alojzy Korzeniewski. Właśnie miał kłaść się spać, gdy ujrzał przed sobą jezuitę i wizję wielkiej wojny, podczas której wiele narodów walczyło przeciw sobie z niespotykaną zawziętością. „Gdy wojna, której masz obraz przed sobą, zakończy się pokojem, Polska zostanie odbudowana i ja zostanę uznany jej patronem” - wyjaśniła postać Świętego. Dopiero po 100 latach przypomniano sobie o proroctwie, które okazało się prawdą.

Skuteczny orędownik

Reklama

Relikwie męczennika na początku XIX wieku zostały umieszczone w Połocku. Tak było do czasu, gdy w 1922 r. uzbrojeni bolszewicy, porwali je, bijąc, raniąc i mordując broniących go katolików. Sprofanowane relikwie przewieźli do Moskwy. Od tego czasu zarówno władze II RP, jak i Stolica Apostolska, podejmowały dyplomatyczne starania o odzyskanie ważnych dla Kościoła relikwii. Watykan odzyskał ciało w 1924 r., a w 1938 r. Pius XI Męczennika ogłosił świętym, a jego relikwie ofiarował Polsce. - Trumna z ciałem nowego świętego gromadziła tłumy. Na stacje kolejowe, na place i do kościołów przychodziły setki tysięcy wiernych - mówi o. Jacyniak.

Historycy wskazują, że były to największe uroczystości religijne okresu międzywojennego. Podkreślają też często, że powrót św. Andrzeja były religijnym wydarzeniem, które przygotowało Polaków do trudnego egzaminu i masowego męczeństwa II wojny światowej.

Pomimo upływu lat jezuicki święty wciąż potrafi zaskakiwać i upominać się o siebie. Lista wyproszonych łask i cudów za jego wstawiennictwem jest bardzo długa. - To bardzo skuteczny święty - z przekonaniem mówi o. Jacyniak. Ten święty sam inicjuje swój kult, aby pomagać ludziom. W tym sensie kontynuuje duszpasterską misję, której podjął się za ziemskiego życia. - Ma szczególną łaskę szybkiego wypraszania u Boga spraw, o które zwracamy się za jego wstawiennictwem. Jednak żeby mógł działać, niezbędna jest modlitewna więź z nim. Musi być proszony, to nie jest automat. Jeśli może interweniować, dzieje się to zwykle natychmiast - podkreśla jezuita.

Reklama

Bywa, że jest zadziorny i przekorny - podobnie jak za życia. O. Jacyniak doświadczył tego, gdy kiedyś musiał pilnie zeskanować tekst o św. Andrzeju, a urządzenie odmówiło posłuszeństwa. - Wyskoczył komunikat o jakiejś poważnej awarii. Nie potrafiłem sobie z nią poradzić, więc zacząłem się modlić o pomoc do św. Andrzeja. Reakcja była natychmiastowa, skaner zaczął działać. Gdy ucieszony zapomniałem już o modlitwie, on się upomniał, bo urządzenie znów stanęło. Znów modlitwa pomogła. - wspomina o. Jacyniak. - Takie sytuacje ze św. Andrzejem zdarzają się bardzo często.

O skuteczności św. Andrzeja Boboli przekonany jest również proboszcz sanktuarium przy ul. Rakowieckiej, o. Waldemar Borzyszkowski. - Widać, że nasz współbrat nadal przyciąga ludzi do Kościoła. Mamy tu pielgrzymki z całej Polski - mówi „Niedzieli” o. Borzyszkowski. - Sam też korzystam z jego pomocy w trudnych sprawach.

Aktualne przesłanie

Zdaniem proboszcza sanktuarium, jezuicki męczennik jest doskonałym przykładem na Roku Wiary. - On przecież świadomie oddał za nią życie. Pokazuje więc nam, że wiara nie jest jakimś dodatkiem do codzienności, ale jej najważniejszym wymiarem - podkreśla o. Borzyszkowski.

O tym, że św. Andrzej Bobola nadal jest aktualny można się przekonać sięgając do encykliki Piusa XII wydanej w 1957 r., czyli dokładnie w 300. rocznicę śmierci jezuickiego męczennika. Papież kieruje specjalne przesłanie do Polaków, którzy wówczas byli sterroryzowani przez komunizm.

Reklama

Papież nazywa wprost św. Andrzeja żołnierzem Chrystusa, który do końca walczył o Bożą chwałę. „Niechże więc Polacy idąc za jego świetlanym przykładem nadal bronią ojczystej wiary przeciw wszystkim niebezpieczeństwom, niech usiłują obyczaje do norm chrześcijańskich dostosować, niech to sobie mają mocnym przekonaniem za największą chwałę swojej Ojczyzny, jeżeli przez nieugięte naśladowanie niezachwianej cnoty przodków to osiągną, żeby Polska zawsze wierna była dalej przedmurzem chrześcijaństwa. Zdaje się bowiem wskazywać historia, jako świadek czasów, światło prawdy i nauczycielka życia, że Bóg tę właśnie rolę narodowi polskiemu przeznaczył” - pisał do Polaków Pius XII.

Współcześnie, gdy podstawowe wartości chrześcijańskie są podważane i atakowane, te archaiczne w formie słowa Papieża, nadal pozostają aktualne. Polska wciąż musi walczyć o swoją religijną tożsamość i wierność nauczaniu Kościoła. I właśnie takie jest przesłanie św. Andrzeja Boboli dla Polaków żyjących zarówno w XVII, XX, czy XXI wieku.

* * *

Zapraszamy na odpust św. Andrzeja Boboli

16. maja o godz. 18: 00 zostanie odprawiona Msza św. odpustowa pod przewodnictwem metropolity warszawskiego kard. Kazimierza Nycza. natomiast homilię wygłosi abp Henryk Hoser SAC, ordynariusz warszawsko-praski. Sanktuarium św. Andrzeja Boboli, Patrona Polski, ul. Rakowiecka 61
(as)

* * *

Trasa dziękczynnej procesji z relikwiami św. Andrzeja Boboli
2 czerwca: pl. Piłsudskiego - Świątynia Opatrzności Bożej

Przystanki:
1. Wymarsz o godz. 8. z pl. Piłsudskiego
2. Parafia św. Aleksandra
3. Belweder
4. Ul. Gagarina
5. Ul. Sobieskiego
6. Kościół św. Antoniego M. Zaccarii
7. Świątynia Opatrzności Bożej - zakończenie procesji 11.45
(as)

2013-05-09 14:52

Oceń: +1 -2

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Relikwie Krzyża św. Andrzeja Apostoła nawiedzają Rosję, Ukrainę i Białoruś

[ TEMATY ]

relikwie

peregrynacja

św. Andrzej

Arkadiusz Bednarczyk

Ludowa figura św. Andrzeja (XIX wiek) w przydrożnej kapliczce w Soninie

Ludowa figura św. Andrzeja (XIX wiek) w przydrożnej kapliczce w Soninie
Do Sankt-Petersburga dotarły 11 lipca relikwie Krzyża św. Andrzeja Apostoła, nazywanego w tradycji prawosławnej Pierwszym Powołanym. Peregrynację zorganizowała rosyjska Fundacja nosząca jego imię z okazji przypadającej w tym roku 1025. rocznicy Chrztu Rusi. Z Północnej Stolicy Rosji relikwie trafią do podmoskiewskich miejscowości Odincowo i Dmitrow, a następnie do samej stolicy, po czym przejadą do Kijowa i Mińska. Tam też, w stolicy Białorusi zakończy się 2 sierpnia ta niezwykła pielgrzymka. Uroczyste powitanie relikwii nastąpiło podczas całonocnego czuwania w petersburskiej katedrze pw. Matki Bożej Kazańskiej pod przewodnictwem patriarchy moskiewskiego i całej Rusi Cyryla. Wraz z nim nabożeństwo sprawowali metropolita miasta Patras na Peloponezie, w którym na co dzień znajduje się Krzyż – Chryzostom oraz liczni duchowni rosyjscy i greccy.
CZYTAJ DALEJ

Realizm duchowy św. Teresy od Dzieciątka Jezus

Niedziela Ogólnopolska 28/2005

[ TEMATY ]

święta

pl.wikipedia.org

Wielką zasługą św. Teresy jest powrót do ewangelicznego rozumienia miłości do Boga. Niewłaściwe rozumienie świętości popycha nas w stronę dwóch pokus. Pierwsza - sprowadza się do tego, iż kojarzymy świętość z nadzwyczajnymi przeżyciami. Druga - polega na tym, że pragniemy naśladować jakiegoś świętego, zapominając o tym, kim sami jesteśmy. Można do tego dołączyć jeszcze jedną pokusę - czekanie na szczególną okazję do kochania Boga. Ulegając tym pokusom, często usprawiedliwiamy swój brak dążenia do świętości szczególnie trudnymi okolicznościami, w których przyszło nam żyć, lub zbyt wielkimi - w naszym rozumieniu - normami, jakie należałoby spełnić, sądząc, iż świętość jest czymś innym aniżeli nauką wyrażoną w Ewangelii. Teresa nie znajdowała w sobie dość siły, aby iść drogą wielkich pokutników czy też drogą świętych pełniących wielkie czyny. Teresa odkrywa własną, w pełni ewangeliczną drogę do świętości. Jej pierwsze odkrycie dotyczy czasu: nie powinniśmy odsuwać naszego kochania Boga na jakąś nawet najbliższą przyszłość. Któraś z sióstr w klasztorze w Lisieux „oszczędzała” siły na męczeństwo, które notabene nigdy się nie spełniło. Dla Teresy moment kochania Boga jest tylko teraz. Ona nie zastanawia się nad przyszłością, gdyż może się czasami wydawać zbyt odległa lub zbyt trudna. Teraz jest jej ofiarowane i tylko w tym momencie ma możliwość kochania Boga. Przyszłość może nie nadejść. „Dobry Bóg chce, bym zdała się na Niego jak maleńkie dziecko, które martwi się o to, co z nim będzie jutro”. Czasami myśl o wielu podobnych zmaganiach w przyszłości nie pozwala nam teraz dać całego siebie. Zatem właśnie chwila obecna i tylko ta chwila się liczy. Łaska ofiarowania czegoś Bogu lub przezwyciężenia jakiejś pokusy jest mi dana teraz, na tę chwilę. W chwili wielkiego duchowego cierpienia Teresa pisze: „Cierpię tylko chwilę. Jedynie myśląc o przeszłości i o przyszłości, dochodzi się do zniechęcenia i rozpaczy”. Rozważanie, czy w przyszłości podołam podobnym wyzwaniom, jest brakiem zdania się na Boga, który mnie teraz wspomaga. „By kochać Cię, Panie, tę chwilę mam tylko, ten dzień dzisiejszy jedynie” - pisze Teresa. Jest to pierwsza cecha realizmu jej ducha - realizmu ewangelicznego, gdyż Chrystus mówi nieustannie o gotowości i czuwaniu. Ten, kto zaniedbuje teraźniejszość, nie czuwa, bo nie jest gotowy. Wkłada natomiast energię w marzenia, a nie w to, co teraz jest możliwe do spełnienia. Chrystus przychodzi z miłością teraz. To skoncentrowanie się na teraźniejszości pozwala Teresie dostrzec wszystkie możliwe okazje do kochania oraz wykorzystać je. Do tego jednak potrzebne jest spojrzenie nacechowane wiarą, iż ten moment jest darowany mi przez Boga, aby Go teraz, w tej sytuacji kochać. Nawet gdy sytuacja obecna jawi się w bardzo ciemnych barwach, Teresa nie traci nadziei. „Słowa Hioba: Nawet gdybyś mnie zabił, będę ufał Tobie, zachwycały mnie od dzieciństwa. Trzeba mi jednak było wiele czasu, aby dojść do takiego stopnia zawierzenia. Teraz do niego doszłam” - napisze dopiero pod koniec życia. Teresa poznaje, że wielkość czynu nie zależy od tego, co robimy, ale zależy od tego, ile w nim kochamy. „Nie mając wprawy w praktykowaniu wielkich cnót, przykładałam się w sposób szczególny do tych małych; lubiłam więc składać płaszcze pozostawione przez siostry i oddawać im przeróżne małe usługi, na jakie mnie było stać”. Jeśli spojrzeć na komentarz Chrystusa odnośnie do tych, którzy wrzucali pieniądze do skarbony w świątyni, to właśnie w tym kontekście możemy uchwycić zamysł Teresy. Nie jest ważne, ile wrzucimy do tej skarbony, bo uczynek na zewnątrz może wydawać się wielki, ale cała wartość uczynku zależy od tego, ile on nas kosztuje. Zatem należy przełamywać swoją wolę, gdyż to jest największą ofiarą. Przezwyciężając miłość własną, w całości oddajemy się Bogu. Były chwile, gdy Teresa chciała ofiarować Bogu jakieś fizyczne umartwienia. Taki rodzaj praktyk był w czasach Teresy dość powszechny. Jednak szybko się przekonała, że nie pozwala jej na to zdrowie. Było to dla niej bardzo ważne odkrycie, gdyż utwierdziło ją w przekonaniu, że nie trzeba wiele, aby się Bogu podobać. „Dane mi było również umiłowanie pokuty; nic jednak nie było mi dozwolone, by je zaspokoić. Jedyne umartwienia, na jakie się zgadzano, polegały na umartwianiu mojej miłości własnej, co zresztą było dla mnie bardziej pożyteczne niż umartwienia cielesne”. Teresa nie wymyślała sobie jakichś ofiar. Jej zadaniem było wykorzystanie tego, co życie jej przyniosło. Umiejętność docenienia chwili, odkrycia, że wszystko jest do ofiarowania - tego uczy nas Teresa. My sami albo narzekamy na trudny los i marnujemy okazję do ofiarowania czegoś trudnego Bogu, albo czynimy coś zewnętrznie dobrego, ale tylko z wygody, aby się komuś nie narazić lub dla uniknięcia wyrzutów sumienia. Intencja - to jest cały klucz Teresy do świętości. Jak wyznaje, w swoim życiu niczego Chrystusowi nie odmówiła, tzn. że widziała wszystkie okazje do czynienia dobra jako momenty wyznawania swojej miłości. Inną cechą, która przybliża ją do nas, jest naturalność jej modlitwy. Teresa od Dzieciątka Jezus, która jest córką duchową św. Teresy od Jezusa, jest jej przeciwieństwem odnośnie do szczególnych łask na modlitwie. Złożyła nawet z tych łask ofiarę, bo czuła, że w nich można szukać siebie. Jej życie modlitwy było często bardzo marne, gdyż zdarzało się jej zasypiać na modlitwie. Po przyjęciu Komunii św. zamiast rozmawiać z Bogiem, spała. Nie dlatego, że chciała, ale dlatego, że nie potrafiła inaczej. Ważny jest fakt, iż nie martwiła się za bardzo swoją nieumiejętnością modlenia się. Wierzyła, że i z takiej modlitwy Chrystus jest zadowolony, gdyż ona nie może Mu ofiarować nic więcej poza swoją słabością. Aby się przekonać, jak daleko lub jak blisko jesteśmy przyjmowania Ewangelii w całej jej głębi, zastanówmy się, jak podchodzimy do niechcianych prac, mniej wartościowych funkcji, momentów, gdy nie jesteśmy doceniani, a nawet oskarżani. Czy widzimy w tym okazję, aby to wszystko ofiarować Chrystusowi, czy też walczymy o to, aby postawić na swoim lub zwyczajnie zachować twarz? Jak postępujemy wobec osób, które są dla nas przykre? Czy je obgadujemy, czy też widzimy w tym okazję, aby im pomóc w drodze do Boga? Teresa powie, gdy nie może już przyjmować Komunii św. ze względu na zaawansowaną chorobę, że wszystko jest łaską. Czy każda trudna sytuacja, trudny człowiek jest dla mnie łaską?
CZYTAJ DALEJ

Wiara, rap i prawdziwe życie!

2025-10-01 19:42

Archiwum organizatorów

Parafia św. Andrzeja na Wrocławskich Stabłowicach zaprasza na spotkanie z RapPedagogiem

Parafia św. Andrzeja na Wrocławskich Stabłowicach zaprasza na spotkanie z RapPedagogiem

Już w tę niedzielę, 5 października, parafia św. Andrzeja Apostoła na Wrocławskich Stabłowicach zaprasza na wyjątkowe spotkania z Dobromirem Makowskim – RapPedagogiem – pedagogiem, streetworkerem, wykładowcą i raperem, który dzieli się swoją historią życia, nawrócenia i działania Boga.

– To nie będzie typowy wykład. Będzie HIP-HOP, prawdziwe świadectwo i rozmowa – wszystko, co porusza i zostaje w sercu – zachęcają organizatorzy. O godzinie 16.00 rozpocznie się spotkanie RapPedagoga z rodzicami, a o godzinie 19.00 spotkanie z młodymi. Zaproszona jest młodzież od 7 klasy szkoły podstawowej. Wstęp na oba spotkania jest wolny!
CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

REKLAMA

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję