W tygodniu, w którym Kościół modli się o uświęcenie kapłanów, rozmawiamy z kilkoma księżmi, głównie proboszczami z wieloletnim doświadczeniem. O to, jak wygląda dziś ich duszpasterstwo, z jakimi przeciwnościami muszą się mierzyć, co ich najbardziej niepokoi – pyta Katarzyna Woynarowska.
Paweł Wysoki Liturgii z poświęceniem kościoła przewodniczył abp Stanisław Budzik
Kościół pw. Miłosierdzia Bożego w Kraśniku został uroczyście poświęcony przez abp. Stanisława Budzika
Uroczystość z udziałem licznie zgromadzonych parafian i gości, w tym przedstawicieli władz państwowych i samorządowych, stała się najważniejszym wydarzeniem w historii parafii na Piaskach. Wspólnota, powołana do życia w 1994 r., z wielkim oddaniem najpierw zbudowała tymczasową kaplicę, a później kościół parafialny. – Bóg bogaty w miłosierdzie sam wybrał to miejsce. Każdego dnia czułem Jego obecność w naszym trudzie i radości wznoszenia świątyni. To dzieło Boga, które przetrwa wieki i pozostanie symbolem wiary i ofiarności dla przyszłych pokoleń. Ta świątynia jest widocznym znakiem obecności Boga Miłosiernego, dla Kraśnika i ziemi lubelskiej – podkreślał budowniczy i proboszcz ks. Wiesław Szewczuk.
Kościół zaprojektowany przez Romana Orlewskiego powstawał systemem gospodarczym w szybkim tempie. Zaledwie po czterech latach od rozpoczęcia budowy, w nowej świątyni została odprawiona pierwsza Msza św.; po kolejnym roku już na stałe został do niej przeniesiony Najświętszy Sakrament. W Roku Świętym Miłosierdzia, 26 czerwca, abp Stanisław Budzik poświęcił kościół dedykowany Bożemu Miłosierdziu. – Ofiarujemy Ci tę świątynię jako nasz dar dla Ciebie i przyjmujemy ją jako Twój dar dla nas. Uczyń nas świadkami i narzędziami Twojego Miłosierdzia – modlił się Pasterz.
W homilii abp Stanisław Budzik przypomniał, że Jezus Chrystus obiecał swojemu Kościołowi, iż zostanie z nim przez wszystkie dni, aż do skończenia świata. – Tę obietnicę najpełniej wykonał w Eucharystii, sakramencie miłości i jedności, w znaku swojej obecności – wyjaśniał. Ksiądz Arcybiskup zwrócił uwagę, że w świątyniach innych religii można znaleźć tylko symbole Bożej obecności, zaś w kościołach katolickich mieszka żywy Bóg, Jezus Chrystus, Odkupiciel człowieka obecny w Słowie i Eucharystii. Podkreślał, że świątynia jest uprzywilejowanym miejscem spotkania z Bogiem. – Tutaj realizuje się wspólnota chrześcijańska. Kościół to nie tylko budynek, ale przede wszystkim budowla z żywych kamieni. Jej fundamentem jest Jezus Chrystus, a my przez chrzest jesteśmy świątynią Boga – mówił Pasterz.
Reklama
Zwracając się do przeżywającej historyczne wydarzenie wspólnoty, abp Budzik wzywał do jeszcze doskonalszego dążenia ku świętości. – Wasza wspólnota dąży do świętości, otwierając się na tajemnicę Bożego Miłosierdzia, już od dwudziestu dwóch lat. Odpowiedzią na to Boże wezwanie było gorliwe zaangażowanie i ofiarność, która pozwoliła na wzniesienie tak pięknej świątyni, i doprowadziła do przeżywania dnia uroczystego jej poświęcenia. Wspólnym wysiłkiem księdza proboszcza i wiernych świątynia szybko nabierała kształtów i piękniała. Zbudowali ją ludzie, którzy zawierzyli swoje życie Bogu, pracowali i składali pieniądze na budowę. Bliskie stały się wam słowa Jezusa skierowane do św. Faustyny, że nie znajdzie ludzkość spokoju, dopóki nie zwróci się do Bożego Miłosierdzia. Wy jesteście świadectwem, jak wiele można osiągnąć, zawierzając się Bożemu Miłosierdziu – podkreślał Ksiądz Arcybiskup. Dziękując osobom zaangażowanym w powstanie i ukończenie nowego kościoła, mówił: – Bóg zapłać tym wszystkim, którzy przyłożyli serce i rękę do powstania tej świątyni; którzy nie żałowali trudu, czasu, pieniędzy i zawsze spieszyli z konkretną pomocą, stwarzając dobrą atmosferę.
Przed zakończeniem uroczystej Liturgii głos zabrali parafianie i goście. Małgorzata Sadurska, szef Kancelarii Prezydenta RP, odczytała okolicznościowy list, nadesłany przez Andrzeja Dudę. Dzieląc radość z poświęcenia świątyni w roku pełnym ważnych rocznic i wydarzeń, Prezydent wyraził uznanie i szacunek dla wspólnoty, która dzięki determinacji, odwadze, wysiłkowi i ofiarności serc wzniosła piękną świątynię. „To godne uwagi świadectwo siły ducha i wiary wspólnoty, która stawia czoło trudnościom; to przykład dla pokoleń, że wspólna praca, wsparta wiarą i nadzieją, pozwala osiągnąć zamierzony cel” – napisał Andrzej Duda. Parafianie, dziękując swojemu proboszczowi ks. Wiesławowi Szewczukowi za wspólną pracę i modlitwę, których widocznym znakiem stał się nowy kościół, mówili: – Wdzięczności nie wyrażą słowa, ale w naszych sercach wyczytasz wiarę, miłość, życzliwość i uśmiech.
Pamiątkową tablicę z Milenijnym Aktem Oddania Polski w Macierzyńską Niewolę Miłości za Wolność Kościoła w Polsce i na świecie poświęcił abp Stanisław Gądecki, przewodniczący KEP. Uroczystość odbyła się tuż przed główną sumą odpustową na dziedzińcu Kaplicy Matki Bożej, gdzie tablica jest umieszczona. Przewodniczący episkopatu podkreślił, że ta tablica jest świadectwem wiary pokoleń Polaków.
Krzysztof Świertok/BPJG
Odsłonięcie tablicy zbiega się z oczekiwaniem na beatyfikację sługi Bożego kard. Stefana Wyszyńskiego. Życie Prymasa Tysiąclecia przebiegało równolegle z historią trudnych zmagań o Ojczyznę. W czasie ogromnego zagrożenia i niszczenia wolności na początku lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku kard. Wyszyński „wszystko postawił na Maryję”. Swój maryjny program dla Kościoła w Polsce związał z Jasnogórską Królową Polski. Szczytem tego programu był złożony na Jasnej Górze 3 maja 1966 roku, Akt Oddania Polski w macierzyńską niewolę miłości Maryi, Matce Kościoła za wolność Kościoła Chrystusowego. Niezwykłość tego zawierzenia potwierdził w 1966 roku papież Paweł VI, a w roku 1979 na Jasnej Górze, w czasie pierwszej pielgrzymki do Ojczyzny - Jan Paweł II.
2 kwietnia 1964 r. na Konferencji Episkopatu Polski podjęto ostateczną decyzję złożenia tego Aktu na Tysiąclecie Chrztu Polski. Kard. Wyszyński modlił się wówczas razem z biskupami: „Widzimy ogrom tęsknot i dążeń Kościoła. Wiemy, jak niewiele możemy uczynić, nie mając wolności. Dlatego pragniemy w wielkim zmaganiu się o wolność Kościoła wyprosić ją właśnie przez to, że za Kościół Boży i za jego wolność oddajemy się Tobie, Maryjo, w niewolę”.
3 maja 1966 r. na Jasnej Górze Prymas Polski, a jednocześnie legat Papieża Pawła VI, razem z całym Episkopatem, w obecności ok. 1 mln rzeszy ludu Bożego, odczytał słowa zobowiązujące na następne Tysiąclecie Polski katolickiej.
Ten Akt oddania narodu w niewolę Maryi - na mocy decyzji Episkopatu Polski - jest odtąd każdego roku, 3 maja na Jasnej Górze uroczyście ponawiany. Tak będzie i dzisiaj.
Na tablicy umieszczony jest tylko fragment zawierzenia. Pełny tekstu aktu w specjalnej srebrnej kasecie, został zawieszony na Ołtarzu Jasnogórskim, po prawej stronie Cudownego Obrazu Matki Bożej, jako znak i pamiątka Żywego Wotum Narodu.
Tablicę zaprojektował Jerzy Maciejowski, model wykonał Piotr Wawer, a odlew z brązu Marek Zebrowski.
W górnej części tablica podkreśla Tron łaski Boga, w medalionie z napisem SOLI DEO GLORIA - Samemu Bogu Chwała, której znakiem jest Najświętsza Maryja Panna, Królowa Nieba i Ziemi, Królowa Polski, nieco niżej przedstawiona w medalionie z napisem PER MARIAM – Przez Maryję.
Po obu stronach górnej części tablicy znajduje 16 herbów Polski - od Piastowskiego i Jagiellonów, przez herby w okresie elekcji, Królestwa Polskiego, odzyskania niepodległości, aż do współczesnego. Mówią one o dziejach Narodu i Kościoła, który od ponad 1000 lat związany jest przez łaskę chrztu z Bogiem Trójjedynym.
Pod medalionami wstęga z napisem: Polska zawsze wierna i herb biskupi Prymasa Stefana Wyszyńskiego.
Całość tablicy, w dolnej części, pieczętuje herb papieża Pawła VI, który po otrzymaniu dokumentu Aktu Oddania, odpowiedział specjalnym breve, w którym napisał m.in.: „zaprawdę, nie mogliście wspanialej uczcić tysięcznej rocznicy waszego chrześcijaństwa”.
Akt zawierzenia z 1966 roku był historycznym wydarzeniem. Stolica Apostolska przyrównała go do największego w dziejach naszego Narodu - do chrztu Mieszka, który dał początek chrześcijaństwu Polski.
Tablica z Aktem oddania w niewolę Maryi na Tysiąclecie Chrztu Polski znajduje się obok innych trzech tablic na ścianie nazywanej „ścianą przymierza”: oddania Polski Niepokalanemu Sercu Maryi przez Prymasa Augusta Hlonda z 1946 r., Jasnogórskich Ślubów Narodu Polskiego z 1956 r. i Aktu Zawierzenia Wszystkich Ludów i Narodów Świata, którego dokonał św. Jan Paweł II na Jasnej Górze w roku 1979.
Paulini podkreślają, że dzisiejsza uroczystość, w czasie której odnawiamy Milenijny Akt Oddania Maryi w niewolę miłości, jest szczególną okazją do dziękczynienia za dar chrześcijańskiej wolności Polaków, „ubezpieczonej” w rękach Jasnogórskiej Maryi oraz zachętą do osobistego zawierzania się Królowej Polski i pomagania Jej w służbie człowiekowi, Kościołowi i światu.
Od pewnego czasu z upływem lat, stan mojego zdrowia zaczął się pogarszać, głównie z przyczyn kardiologicznych i powypadkowych z przeszłości. Skutkuje to znaczną utratą moich sił i stałym osłabieniem – napisał bp Tadeusz Pikus w komunikacie do diecezjan podając powód swej prośby do Papieża Franciszka o możliwość przejścia na wcześniejszą emeryturę.
Bartkiewicz / Episkopat.pl bp Tadeusz Pikus
Publikujemy pełną treść komunikatu:
Komunikat Bp. Tadeusza Pikusa, Administratora Apostolskiego Diecezji Drohiczyńskiej
Drodzy Bracia w kapłaństwie,
Wielebne Siostry i Bracia zakonni,
Umiłowani Diecezjanie,
Mieszkańcy Diecezji Drohiczyńskiej,
Pierwszego września 2019 roku kończę 70 lat życia. W czerwcu tego roku minęła 38 rocznica posługi kapłańskiej, zaś 8 maja 20 lat posługi biskupiej. Przez 15 lat posługiwałem jako biskup pomocniczy w Archidiecezji Warszawskiej i w tym roku, 25 maja, minęło 5 lat mojej posługi jako ordynariusza Diecezji Drohiczyńskiej.
Od pewnego czasu z upływem lat, stan mojego zdrowia zaczął się pogarszać, głównie z przyczyn kardiologicznych i powypadkowych z przeszłości. Skutkuje to znaczną utratą moich sił i stałym osłabieniem. Zdałem sobie sprawę, że to ogranicza wyraźnie moje możliwości we właściwym wypełnianiem urzędu biskupa diecezjalnego. W związku z tym, po rozeznaniu medycznym oraz długiej modlitwie przebywania przed Bogiem, w duchu odpowiedzialności za Kościół, przedłożyłem Ojcu Świętemu Franciszkowi pokorną prośbę o przyjęcie mojej rezygnacji z urzędu biskupa diecezjalnego i przejście na wcześniejszą emeryturę. Postępowanie to pozostaje w zgodzie ze słowami i z duchem Kodeksu Prawa Kanonicznego, kan. 401 § 2, w którym czytamy: „Usilnie prosi się biskupa diecezjalnego, który z powodu choroby lub innej poważnej przyczyny nie może w sposób właściwy wypełniać swojego urzędu, by przedłożył rezygnację z urzędu”.
Tak też się stało. Po skierowaniu prośby 18 września 2018 roku, otrzymałem 16 października 2018 roku informację z Nuncjatury Apostolskiej w Polsce, że Ojciec Święty Franciszek, po zapoznaniu się z przedłożeniem i po dokonaniu stosownej konsultacji, przyjął rezygnację formułą nunc pro tunc. Papież Franciszek w podjętej decyzji zaznaczył też, że prosi, abym pełnił dotychczasowy urząd do czasu wyłonienia i mianowania mojego następcy. Po upływie czasu oczekiwania został wyłoniony mój następca. Bardzo proszę o życzliwe przyjęcie mojego następcy biskupa Piotra Sawczuka, biskupa pomocniczego Diecezji Siedleckiej, który został posłany do naszej Diecezji przez następcę Piotra apostoła, papieża Franciszka. Ojciec Święty zleca mi posługę biskupią w charakterze Administratora Apostolskiego Diecezji Drohiczyńskiej do czasu kanonicznego objęcia urzędu biskupa diecezjalnego przez następcę.
Z głębi serca dziękuję Panu Bogu za dar szczególnego powołania w Kościele Chrystusowym i za 5 lat posługi biskupiej w Diecezji Drohiczyńskiej oraz za wszelkie otrzymane łaski. Moją wdzięczność wyrażam ks. Biskupowi P. Antoniemu Dydyczowi, wszystkim kapłanom, osobom życia konsekrowanego i całej rodzinie diecezjalnej za wszelkie dobro i każdy wyraz życzliwości oraz współpracy w zbawczej posłudze. Dziękuję też duchowieństwu i wiernym Cerkwi Prawosławnej za życzliwość, dobre relacje i pokojowe współistnienie.
Jeśli kogoś uraziłem – bardzo przepraszam.
Wyrażam wielką wdzięczność Ojcu Świętemu Franciszkowi za zrozumienie i przyjęcie mojej prośby o zwolnienie z pełnionego urzędu Biskupa Diecezji Drohiczyńskiej.
Powierzam się dalszej opiece Matki Kościoła Patronce naszej Diecezji, a Was, Umiłowani Diecezjanie, proszę o modlitwę i duchowe wsparcie.
Niech Bóg Wszechmogący i miłosierny Wam wszystkim błogosławi
W Sekretariacie Konferencji Episkopatu Polski zaprezentowano książkę „Konkordaty Polskie. Historia i teraźniejszość”, pod redakcją ks. prof. Józefa Krukowskiego.
Łukasz Krzysztofka
Publikacja poświęcona jest kwestiom regulacji stosunków między państwem polskim a Kościołem katolickim przy użyciu konkordatu, czyli dwustronnej umowy pomiędzy Stolicą Apostolską a najwyższymi organami władzy państwa, która rodzi skutki prawne dla obu stron. Jej głównym celem jest całościowe ujęcie problematyki w aspekcie historycznym i współczesnym. Książka jest nowością na rynku wydawniczym.
- Napawa mnie ogromną radością fakt, że prezentacja tej wyjątkowej książki odbywa się w roku jubileuszu stulecia nawiązania stosunków dyplomatycznych między Polską a Watykanem oraz bliskości zakończonego niedawno świętowania setnej rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości – powiedział bp Artur Miziński, sekretarz generalny Konferencji Episkopatu Polski.
Publikacja składa się z rozdziału wstępnego, wyjaśniającego pojęcie i rodzaje konkordatów – i dwóch części odpowiadających informacjom zawartym w tytule: historia i teraźniejszość.
W spotkaniu, które prowadził ks. dr Jarosław Mrówczyński, zastępca sekretarza generalnego KEP, uczestniczyli także ks. prof. Józef Krukowski z KUL, redaktor książki ks. prof. Wojciech Góralski z UKSW, współautor publikacji oraz ks. prof. Augustyn Eckmann, prezes Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego Jana Pawła II.
Ks. prof. Góralski wyjaśnił czemu ma służyć konkordat. – Ta instytucja służy ułożeniu poprawnych, a czasem przyjaznych wręcz wzajemnych relacji między Stolicą Apostolską a konkretnym państwem – mówił kanonista. Ks. prof. Góralski naświetlił kwestie genezy i historii konkordatów. Zwrócił też uwagę na podział konkordatów na całościowe i parcjalne, czyli poświęcone tylko pewnym obszarom. – Zawierane są także konkordaty częściowe pod nazwą „Protokół z przeprowadzonych rozmów”, „Konwencja”, m.in. „Protokół do układu Stolicy Apostolskiej z Republiką Austrii” z 1972 r. – podkreślił wykładowca UKSW.
O historii i teraźniejszości konkordatów opowiedział ks. prof. Józef Krukowski. Pierwsza część książki zawiera analizę regulacji stosunków między państwem polskim a Stolicą Apostolską od Mieszka I do czasów współczesnych. Rozdział pierwszy zatytułowany „Dagome iudex prototypem konkordatu”, autorstwa ks. dr. hab. Krzysztofa Burczaka, zawiera analizę dokumentu wskazującego na fakt nawiązania stosunków ze Stolica Apostolską. Na mocy tego dokumentu Mieszko I powierzył całe swoje państwo pod opiekę Stolicy Apostolskiej, wskazując zarazem kierunek jego dalszego rozwoju we wspólnocie chrześcijańskich państw Europy. Rozdział drugi – „Konkordaty nienazwane i nazwane w Polsce przedrozbiorowej” – autorstwa prof. Wacława Uruszczuka zawiera pierwsze całościowe opracowanie wielu umów zawartych między państwem polskim a Kościołem Katolickim od X wieku do drugiej połowy XVIII wieku – okresu rozbiorów. Tylko jedna, zawarta w XVIII wieku, umowa była konkordatem w ścisłym tego słowa znaczeniu. Na zaliczenie do konkordatów wcześniejszych umów wskazuje zatwierdzenie ich przez papieży w formie bulli. Rozdział trzeci zawiera opracowanie „Konkordatu polskiego z 1925 r.” autorstwa ks. prof. Wojciecha Góralskiego. Przedmiotem analizy jest konkordat zawarty przez państwo polskie po odzyskaniu niepodległości.
Jest to konkordat w ścisłym tego słowa znaczeniu, regulujący całokształt stosunków między państwem a kościołem. Autor omówił w nim genezę zawarcia tego konkordatu oraz przeprowadził systematyzację zawartych w nich norm z uwzględnieniem gwarancji, jakie uzyskał Kościół katolicki ze strony państwa oraz państwo ze strony Kościoła. Autorem czwartego rozdziału – „Porozumienia między przedstawicielami Episkopatu Polski i Rządu komunistycznego z 1950 i 1956 r.” – jest ks. prof. Józef Krukowski. Przedmiotem analizy są umowy zawarte, po zerwaniu w 1945 r. konkordatu, pomiędzy przedstawicielami Episkopatu Polski a Rządem komunistycznym. Przy braku stosunków dyplomatycznych ze Stolicą Apostolską Episkopat Polski podejmował próby zawarcia „modus vivendi” z Rządem komunistycznym w celu uzyskania gwarancji pełnienia przez Kościół swojej misji. Porozumienia te nie były konkordatami, jednak Stolica Apostolska nigdy ich nie zanegowała. Druga część zawiera wyjaśnienie genezy i obszerny komentarz norm zawartych w obowiązującym Konkordacie.
W opracowaniu genezy Konkordatu zostały uwzględnione informacje zawarte w monografii abpa Józefa Kowalczyka, nuncjusza apostolskiego w Polsce i przewodniczącego delegacji Stolicy Apostolskiej, która z upoważnienia papieża Jana Pawła II wynegocjowała Konkordat. Konkordat ten jako umowa międzynarodowa ratyfikowana za zgodą parlamentu, wyrażona w formie ustawy, jednocześnie stanowi integralny element dwóch systemów prawa: systemu prawa III Rzeczypospolitej i systemu prawa kanonicznego Kościoła katolickiego. W zakończeniu autor stawia tezę, że zawarcie tego Konkordatu oznacza zerwanie z modelem wrogiej separacji – narzuconym przez reżim komunistyczny – i realizację modelu państwa świeckiego, opartego na zasadzie przyjaznego rozdziału i współdziałania między państwem a Kościołem dla dobra wspólnego.
Wydawcą książki jest Towarzystwo Naukowe KUL, które powstało w 1934 r. z inicjatywy ks. Antoniego Szymańskiego. Obecnie liczy ponad 700 członków czynnych, korespondentów i współpracowników ze wszystkich ośrodków naukowych w Polsce.
W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Redaktor Naczelna Tygodnika Katolickiego „Niedziela” wyznaczyła w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.
