Reklama

Wiara

Zatroszczyć się o wierność

Życie nie składa się tylko ze świętowania. Studia, nauka, praca – to refren codzienności. Ale w młodości jest jeszcze coś ważniejszego – kształtowanie swojej osobowości. Praca nad charakterem, wychowywanie własnych uczuć i dorastanie do odpowiedzialności to ciężka praca. Wielu spośród nas jest dorosłych, ale nie wszyscy dojrzali. Czas pomiędzy Krakowem a Panamą jest właśnie czasem na dojrzewanie

Bądź na bieżąco!

Zapisz się do newslettera

Z relacją pomiędzy uczuciem a wiernością mamy pewien kłopot. Wielu twierdzi, że aby być autentycznym, trzeba wyrażać to, co się czuje, trzeba iść za odruchem serca. Pozostaje jednak pytanie: a jak uczucia się zmieniają, to za czym wtedy iść? Ile razy w życiu można zmieniać męża albo żonę? Czy może się ktoś czuć bezpieczny przy sercu, które raz bije mocniej, a raz emanuje chłodem? Co rządzi w naszym życiu – emocje, nastroje czy odpowiedzialność, honor, wierność, przyzwoitość?

Kościół błogosławi miłość sakramentem małżeństwa. Wspomaga ludzką miłość miłością Boga, która jest silniejsza niż nasze emocje, uczucia i sentymenty. Ale coraz rzadziej młodzi ludzie po ten sakrament sięgają. A nawet jeśli – to jedynie dla podtrzymania tradycji, wzbogacenia ceremoniału lub dla satysfakcji rodziny.

Pomóż w rozwoju naszego portalu

Wspieram

Z miłością się nie igra.

Ilu ludzi chodzi poranionych, okaleczonych, płaczących po cichu. Kochali do szaleństwa, a pewnego dnia wszystko prysło jak bańka mydlana.

Kochać zawsze – to nie tylko emocje, stan ducha. To decyzja. Wewnętrzna zgoda na dni piękne, pochmurne, na pustynię uczuć i służbę osobie wybranej. Dla takiej miłości ustanowiono sakrament małżeństwa.

Bycie wiernym aż do śmierci nie przekonuje dziś młodego pokolenia. Co więcej, oni krzyczą: „Nikt mi nie będzie dyktował, co mam robić! A już na pewno nie Kościół”.

Kościół nie dyktuje, ale służy, podpowiada i radzi. Jeśli jednak uprzedzenie jest większe od rozsądku, to może warto wybrać się na operę „Eugeniusz Oniegin” Aleksandra Puszkina i Piotra Czajkowskiego? Teatr Wielki to nie kościół, a opera to nie liturgia. Przedstawienie jest oparte na literackim arcydziele, które zawiera wartości uniwersalne. Eugeniusz Oniegin wzbudził w młodej Tatianie miłość. Dobra, szlachetna dziewczyna pokochała Oniegina całym sercem. Zlekceważona i wykpiona została sama ze swym bólem. On udał się w wielki świat. Lew salonów. Po latach wraca – pusty, rozżalony i dalej próżny. Spotyka Tatianę. Ta jest już mężatką, jednak pierwsza miłość w niej nie umarła. Na widok Oniegina budzi się jej serce. W ostatniej scenie Tatiana wyśpiewuje swoje rozdarcie pomiędzy na nowo rozbudzonym uczuciem a lojalnością wobec osoby sobie poślubionej. Kiedy Oniegin usiłuje przywołać wspomnienie minionych lat, Tatiana śpiewa: „Niech spadną zasłony obłudy. Kocham cię”. Ale niemalże na tym samym tonie kontynuuje: „Jestem mężatką, zostaw mnie. Chcę być wierna osobie, która mnie kocha”.

Reklama

Na scenie wybrzmiewają słowa: „Przed głosem honoru głos uczucia znika”.

Rozdarcie pomiędzy uczuciem a wiernością.

Myślę, że w warszawskim Teatrze Wielkim w tamtym momencie wielu myślało, że Tatiana wybierze Oniegina. Ona jednak wybrała wierność. To nie było kazanie. To była opera, dzieło sztuki. Głębokie, piękne i pouczające.

Po pierwsze – miłości nie można lekceważyć. „Tak blisko byliśmy szczęścia”, śpiewają oboje.

A po drugie – jak się komuś dało słowo, to choćby cierpienie, niewygoda, brak uczuć – trzeba trwać. Bo tylko taki człowiek gwarantuje bezpieczeństwo innym.

Życie jest sztuką. Miłość jest darem. Z oboma należy obchodzić się bardzo delikatnie.

2017-05-24 09:58

Oceń: 0 0

Reklama

Wybrane dla Ciebie

Ten, który wskazuje drogę

Światowym Dniom Młodzieży w Panamie patronuje sześcioro świętych i dwoje błogosławionych: św. Jan Paweł II, św. Jan Bosko, św. Róża z Limy, św. José Sánchez del Río, św. Juan Diego, św. Marcin de Porres, bł. Maria Romero Meneses i bł. Oskar Romero oraz Maryja w wizerunku Matki Bożej Starszej. Przybliżaliśmy Wam już na łamach „Niedzieli Młodych” postać Róży, Josego, Marcina. Dziś wybrałam św. Juana Diego.
Jego losy nierozerwalnie związane są z Matką Bożą z Guadalupe, której wspomnienie obchodzimy 12 grudnia

Najmniejszy

CZYTAJ DALEJ

Wszyscy mamy coś z kapłaństwa

Kiedy w Wielki Czwartek otrzymuję życzenia z racji święceń kapłańskich, lubię na nie odpowiadać słowem: „wzajemnie”. Widzę czasem zdziwienie świeckich przyjaciół. W naszej ogólnej świadomości kapłaństwo dotyczy przecież wyświęconych mężczyzn, sprawujących sakramenty, głoszących Słowo Boże i zaliczonych do specjalnego stanu zwanego duchowieństwem. A przecież udział w kapłaństwie Chrystusa nie zaczyna się od sakramentu święceń, ale od chrztu świętego. To przez chrzest przyjmujemy na siebie udział w prorockiej, królewskiej i kapłańskiej misji Jezusa.

CZYTAJ DALEJ

Panie! Bądź dla nas codziennym zmartwychpowstawaniem!

2024-03-28 23:44

[ TEMATY ]

rozważania

O. prof. Zdzisław Kijas

Karol Porwich/Niedziela

Chrystus zmartwychwstał, lecz każdy z wierzących musi szukać zrozumienia wielkości tej prawdy w swoim życiu i sił, których ona udziela.

Ewangelia (J 20,1 -9)

CZYTAJ DALEJ

Reklama

Najczęściej czytane

iv>

W związku z tym, iż od dnia 25 maja 2018 roku obowiązuje Rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z dnia 27 kwietnia 2016r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia Dyrektywy 95/46/WE (ogólne rozporządzenie o ochronie danych) uprzejmie Państwa informujemy, iż nasza organizacja, mając szczególnie na względzie bezpieczeństwo danych osobowych, które przetwarza, wdrożyła System Zarządzania Bezpieczeństwem Informacji w rozumieniu odpowiednich polityk ochrony danych (zgodnie z art. 24 ust. 2 przedmiotowego rozporządzenia ogólnego). W celu dochowania należytej staranności w kontekście ochrony danych osobowych, Zarząd Instytutu NIEDZIELA wyznaczył w organizacji Inspektora Ochrony Danych.
Więcej o polityce prywatności czytaj TUTAJ.

Akceptuję