Emilia Śmiechowska miała 5 lat, gdy – w 1988 r. – rodzice zabrali ją z Wejherowa do Berlina Zachodniego. W pół roku zmieniło się wszystko: nazwisko (na Smechowski), język i kraj. Wszystko, co polskie, było w domu niemile widziane. Polacy w Niemczech są drugą co do wielkości mniejszością, ale żadna inna grupa imigrantów tak bardzo nie starała się być niewidoczna. Stawali się tamtejsi: znajomym podawano mozzarellę z pomidorami zamiast pierogów. Nowe życie upływało w strachu. Chcieli być niewidzialni i jak najszybciej zapomnieć, skąd przyjechali. Gdy Emilia stała się nastolatką, przyszedł bunt. Rodzice pragnęli być częścią niemieckiej klasy średniej, ona marzyła o czymś innym. Wyprowadziła się z domu i zerwała kontakt z rodziną. Dopięła swego. W książce „My, superimigranci” znajdujemy powrót Emilii Smechowski do kręgu kultury i języka polskiego. „Powoli odnajduję mój język” – mówi. Co ją ostatecznie do tego skłoniło, to już inna historia.
Pomóż w rozwoju naszego portalu