Oto słowa Ojca Świętego skierowane do pielgrzymów polskich:

Pozdrawiam obecnych tu Polaków. W najbliższą niedzielę w Kościele w Polsce będzie obchodzony Dzień Solidarności z Kościołem Prześladowanym, organizowany przez Fundację Pomoc Kościołowi w Potrzebie i Konferencję Episkopatu Polski. W tym roku pomoc duchowa i materialna w sposób szczególny jest kierowana do chrześcijan w Syrii. Wasze dzieło modlitwy i solidarności niech przyniesie wytchnienie i wsparcie braciom i siostrom, którzy cierpią dla Chrystusa na Bliskim Wschodzie i na całym świecie. Niech wam towarzyszy moje błogosławieństwo. Niech będzie pochwalony Jezus Chrystus!

Papieską katechezę streścił po polsku ks. prał. Paweł Ptasznik z Sekretariatu Stanu Stolicy Apostolskiej: Drodzy bracia i siostry, Dzisiaj chciałbym podkreślić, że rodzina jest środowiskiem uczenia się daru wzajemnego przebaczenia, bez którego żadna miłość nie może przetrwać długo. W modlitwie, której nauczył nas sam Jezus - Ojcze nasz - każe On nam prosić Ojca: „Przebacz nam nasze winy, jako i my odpuszczamy naszym winowajcom”. Nie można żyć bez przebaczania sobie nawzajem, a przynajmniej nie można dobrze żyć, zwłaszcza w rodzinie. Każdego dnia wyrządzamy sobie nawzajem krzywdy. Musimy brać pod uwagę te błędy, spowodowane naszą słabością i naszym egoizmem. Trzeba, byśmy starali się natychmiast leczyć zdawane przez nas rany, natychmiast nawiązywać na nowo zerwane więzi. Jeśli czekamy zbyt długo, wszystko staje się trudniejsze. Gdy będziemy starać się przepraszać bez zwlekania i obdarzać siebie nawzajem przebaczeniem, to rany będą się zabliźniać, małżeństwo się umocni, a rodzina stanie się domem coraz bardziej solidnym, odpornym na wstrząsy naszej małej i wielkiej niegodziwości. Jeśli nauczymy się tak żyć w rodzinie, to będziemy podobnie czynili także na zewnątrz. Doprawdy rodziny chrześcijańskie mogą wiele w tym względzie uczynić dla współczesnego społeczeństwa, a także dla Kościoła. Dlatego pragnę, aby podczas Jubileuszu Miłosierdzia rodziny odkryły skarb wzajemnego przebaczenia. Módlmy się, aby były coraz bardziej zdolne do życia i budowania konkretnych dróg pojednania, aby nikt nie czuł się osamotniony z ciężarem swoich win.