Nawiązując do opisu bogacza, który „ubierał się w purpurę i bisior, i dzień w dzień świetnie się bawił”, nie dostrzegając, że „u bramy jego pałacu leżał żebrak okryty wrzodami, imieniem Łazarz”, Franciszek zachęcił zgormadzonych do postawienia sobie pytania: „Czy jestem chrześcijaninem podążającym drogą kłamstwa, czy też chrześcijaninem podążającym drogą życia, wiary wyrażającej się w działaniu”. Dodał, że zapewne ów bogacz znał przykazania, co szabat chodził do synagogi a raz do roku do świątyni jerozolimskiej. Zachowywał pewną religijność, ale był człowiekiem zamkniętym w swoim małym świecie uczt, ozdobnych szat, próżności. Nie potrafił patrzeć w przyszłość i nie zauważał, co się dzieje poza jego zamkniętym światem. Nie myślał na przykład o potrzebach wielu ludzi czy konieczności towarzyszenia chorym, a tylko o sobie i o swoich bogactwach, wygodnym życiu. Był człowiekiem pozornie religijnym, który nie znał żadnych peryferii, nawet tych w pobliżu bramy swego pałacu. Podążał drogą fałszu, bo ufał jedynie sobie samemu, temu co posiadał, a nie ufał Bogu. Nie zostawił spadku, życia, gdyż był zamknięty w sobie samym. Papież zaznaczył, że Ewangelia nie mówi, jak miał na imię ów bogacz, posługując się jedynie przymiotnikiem, bo ów człowiek stracił imię, istotę swego istnienia.

Ojciec Święty zauważył, że taką postawę można dostrzec u wszelkich karierowiczów zarówno w świecie jak i w Kościele. Zastanowił się, czy Bóg będąc miłosiernym nie okazał temu człowiekowi miłosierdzia? Czy nie pukał do jego serca, aby je poruszyć? I odpowiadając zaznaczył: tak Bóg był u bram w osobie Łazarza, który w przeciwieństwie do bogacza posiadał imię.

„Ów Łazarz, ze swoimi potrzebami i niedolą, swoimi chorobami, to właśnie Pan, który pukał do drzwi, aby ten człowiek otworzył swoje serce i miłosierdzie mogło wejść. Ale bogacz nie widział, był zamknięty, dla niego za bramą nic nie było” – stwierdził Franciszek.

Nawiązując do przeżywanego obecnie okresu Wielkiego Postu papież zachęcił by postawić sobie pytanie, o to jaką drogą podążamy.

„Czy jestem na drodze życia czy też na drodze kłamstwa? Jak wiele jest jeszcze w moim sercu przestrzeni zamkniętych? Gdzie doświadczam radości: czy w mówieniu czy też w działaniu? Czy też w wychodzeniu z moich ograniczeń, aby wyjść na spotkanie innych, żeby pomóc? Wypełniać dzieła miłosierdzia. A może moja radość polega na tym, żeby mieć wszystko uregulowane, będąc zamkniętym w sobie?. Myśląc o naszym życiu prośmy Pana o łaskę dostrzegania zawsze Łazarzy, którzy są u naszych bram, pukających do naszych serc i szczodrego wychodzenia z naszych ograniczeń, z postawą miłosierdzia, aby Boże miłosierdzie mogło wejść do naszych serc” – zakończył swoją homilię Ojciec Święty.