Chociaż wielu ludzi odbiera sobie życie z przyczyn innych niż depresja, to jednak około 50% samobójstw popełniają pacjenci z zaburzeniami afektywnymi w fazie depresji.
Nawet najdoskonalsze statystyki nie oddają tragedii, kryjącej się za samobójstwem. Większość ludzi odbierających sobie życie ma ambiwalentny stosunek do czynu. Nieodwracalną decyzję podejmują
często w samotności, powodowani skrajną rozpaczą i cierpieniem psychicznym, które uniemożliwia im obiektywne spojrzenie na problem i rozważenie innych możliwych kroków.
Tak więc podstawowym problemem humanitarnym związanym z samobójstwem jest bezsensowna śmierć człowieka, który mógł mieć ambiwalentny stosunek do życia lub nie chciał naprawdę umrzeć. Innym
powodem troski jest długotrwała rozpacz, w której pogrążają się pozostali przy życiu bliscy. Psychika osoby popełniającej samobójstwo staje się bagażem emocjonalnym pozostałych przy życiu.
Jest jednym z największych ciężarów jakie mogą paść na jednostkę lub rodzinę.
Zachodzi pytanie - kto popełnia samobójstwo? Jakie są motywy odebrania sobie życia? Próby samobójcze zdarzają się głównie wśród osób młodych - przynajmniej dwie trzecie niedoszłych samobójców
nie ukończyła trzydziestu pięciu lat. W USA kobiety usiłują odebrać sobie życie trzy razy częściej niż mężczyźni. Liczba prób samobójczych wśród osób rozwiedzionych lub żyjących w separacji
jest około cztery razy większa niż wśród pozostałych (por. Clark D. C.: Epidemiology assment and management of suicie In depressed patients, New York 1998, s. 526-628).
Oprócz osób starszych oraz cierpiących na zaburzenia nastroju, a także rozwiedzionych lub żyjących w separacji, w populacji dorosłych są również inne grupy wysokiego
ryzyka. Należą do nich uzależnieni od alkoholu i chorzy na schizofrenię. To obok osób z zaburzeniami nastroju dwie najbardziej zagrożone samobójstwami grupy z rozpoznaną
psychopatologią. Zagrożeni są również ludzie samotni, mieszkańcy obszarów społecznie zdezorganizowanych oraz ludzie pozbawieni pracy - bezrobotni. Do grup podwyższonego ryzyka zalicza się też przedstawicieli
niektórych zawodów, np. lekarzy, stomatologów, prawników, psychologów (por. Wekstein L., Handbook of suicidology: Principles, problems, and practice, New York 1979, s. 74).
Inną dającą do myślenia tendencją jest alarmująco szybki wzrost liczby samobójstw popełnionych przez nastolatków, a nawet dzieci. Ten niepokojący trend nie ogranicza się jedynie do dzieci
ze środowisk patologicznych; zagrożenie samobójstwem dotyczy dzieci ze wszystkich środowisk i warstw społecznych. W grupie wiekowej 15-24 lata od połowy lat
50. do połowy lat 80. XX w. liczba skutecznych czynów samobójczych prawie się potroiła. Przy tym, w tym okresie liczba samobójstw w grupie wiekowej 15-19 wzrosła czterokrotnie.
Dlaczego nastąpił tak gwałtowny wzrost liczby samobójstw i prób samobójczych wśród dorastającej młodzieży? Jednym z oczywistych powodów jest to, że w okresie dojrzewania
częściej występuje depresja, problemy z alkoholem i narkotykami oraz zaburzenia zachowania - wszystkie te czynniki wiążą się z podwyższeniem ryzyka samobójstwa.
Drugim z powodów jest fakt, że młodzież jest bardzo wrażliwa na sytuacje spowodowaną życiem w rodzinie nieprzystosowanej. Po trzecie, że kontakt z samobójstwem pokazywanym
przez środki masowego przekazu również przyczynia się do wzrostu liczby tych czynów, być może dlatego, że młodzież jest bardzo podatna na sugestię i naśladowanie zachowań.
Człowiek, który żyje wartościami wyższymi, takimi jak wiara w Boga, życie wieczne, korzysta ze Mszy św. ze spowiedzi św., jest mniej narażony na tego rodzaju czyn.
Duszpasterski telefon zaufania - (0-81) 53-46-266.
Pomóż w rozwoju naszego portalu