Przemijanie towarzyszy człowiekowi od zawsze. Stanowi ono pomost pomiędzy ziemską egzystencją a nieskończonością w wieczności. Dzięki nauce Kościoła przez całe życie jesteśmy przygotowywani do tego procesu. Każdy człowiek ma jednak obawy, jakie jest to inne życie, które stanowi zapłatę za ziemskie bytowanie.
Wilno, stolica Litwy, to miasto, które w dużej mierze swój rozwój i rozkwit zawdzięcza Polakom, przez szereg lat kształtującym jego wizerunek. Architektura, nauka, kultura na każdym kroku emanują polskością. Żyjący tu ludzie z różnych grup społecznych kładli podwaliny pod wielkość tego miasta. Ich życie i praca w pewnym momencie osiągały kres ziemskiej drogi, a cmentarz na Rossie był podsumowaniem tego, co po sobie pozostawili. Nagrobki o najdziwniejszych kształtach architektonicznych, wytworne lub skromniejsze, odzwierciedlają pozycję społeczną tych, którzy odeszli, ale uświadamiają, że tam, po drugiej stronie nie liczą się materialne zdobycze ziemskie.
Wileńska Rossa to jeden z niewielu bastionów polskości, który przypomina nam o polskim Wilnie.