„Czy my jeszcze rozumiemy, co to właściwie znaczy, że Jezus wydał swoje Ciało za nas, że za nas wylał swoją Krew?” - zastanawia się metropolita łódzki abp Władysław Ziółek w Liście pasterskim na Wielki Post 2005 r. Szuka też odpowiedzi na pytanie, czy wierzący wciąż nie mogą żyć bez Chrystusa. Jego zdaniem odpowiedź wcale nie jest prosta.

„Czy my, którzy uczestniczymy dzisiaj we Mszy św., jesteśmy świadomi tego, co wtedy wydarzyło się w Wieczerniku?” - pyta abp Ziółek. Metropolita łódzki zauważa, że wszyscy jesteśmy nieustannie zapraszani do stołu Chleba Pańskiego. „Ale wielu staje się bohaterami znanej przypowieści o zaproszonych na wielką ucztę. Kiedy sługa obwieścił zaproszonym: Przyjdźcie, bo już wszystko jest gotowe, różnymi okolicznościami zaczęli się wymawiać od przybycia”.

„Czy my jeszcze rozumiemy, co to właściwie znaczy, że Jezus wydał swoje Ciało za nas, że za nas wylał swoją Krew? Właśnie w tym Roku, poświęconym Eucharystii, kiedy zaproszeni zostaliśmy do refleksji i wezwani do dziękczynienia za dar Eucharystii, w którym Jezus Chrystus wydał za nas samego siebie i stał się dla nas zwykłym Chlebem, trzeba się koniecznie zapytać: czy Jezus Chrystus jest nam tak bliski, że nie możemy bez Niego żyć?
Odpowiedź nie jest wcale łatwa. Ukazuje nam wiele cieni” - konstatuje abp Ziółek.

Według Metropolity łódzkiego, trzeba się przyznać do braku pragnienia i głodu eucharystycznego, za którym często kryje się brak odpowiedniego zrozumienia i odczucia samej istoty tego wielkiego Sakramentu Miłości. „Na pewno przeszkadzają nam w tym grzechy, które ukazują głęboki kryzys, spowodowany zagubionym zmysłem Boga i zanikiem podstaw moralnych. Nasza zsekularyzowana kultura coraz silniej chce zapomnieć o Bogu, umacniając próżne przekonanie o samowystarczalności człowieka. Dziś szuka się uzasadnienia rzeczywistości, w której można żyć bez odniesienia do Stwórcy, czyniąc Go nieobecnym i wykluczonym z życia prywatnego i społecznego. Proponuje się w zamian inne różnorodne duchowości, ale bez odniesienia do Boga czy do obowiązku moralnego”.

Chrystus oczekuje od ludzi wierzących, że każda niedzielna Eucharystia będzie przeżywana jako specjalny dzień wiary, dzień Zmartwychwstałego Pana i daru Ducha Świętego. „Oczekuje, że uczestnictwo w Eucharystii stanie się dla każdego chrześcijanina sercem niedzieli - powinnością, której nie można pominąć, ale którą trzeba przeżywać nie tylko jako wypełnianie przepisanego obowiązku, ale przede wszystkim jako niezbędny element prawdziwie świadomego i spójnego życia chrześcijańskiego” - zauważa Autor Listu. Konsekwencją zrozumienia tego, „co nam uczynił Chrystus w Wieczerniku i co nieustannie czyni na wszystkich ołtarzach świata”, będzie zrozumienie, że uczestnictwo w niedzielnej Eucharystii jest wyrazem naszej tożsamości. „Poprzez udział w Eucharystii dajemy świadectwo o tym, że jesteśmy dziećmi Kościoła: dzień Pański jest bowiem także dniem Kościoła” - przypomina abp Ziółek, cytując fragment encykliki Novo Millennio Ineunte.
W Eucharystii chodzi przede wszystkim o miłość, o spotkanie z największą Miłością.
„To spotkanie uświadamia nam, kim jesteśmy dla Chrystusa - dzięki Mszy św. każdy może osobiście odkryć, że jest kochany - umiłowany do końca” - czytamy w Liście. To wydarzenie nie może być dla nikogo obojętne; dobrze przeżyte podczas Liturgii, ma moc każdego przemienić i stać się najbardziej niezwykłym i najświętszym momentem naszego życia. „Dlatego Eucharystia jest duszą całego życia chrześcijańskiego. Dlatego bez Chrystusa przyjmowanego w Komunii św. nie można żyć” - twierdzi Metropolita łódzki.
„Ile razy przychodzimy na Eucharystię, tyle razy wkraczamy niejako na drogę miłości. Na tym polega prawdziwy kult eucharystyczny - wypływa z miłości i służy miłości. Prawdziwa cześć dla Eucharystii staje się szkołą czynnej miłości bliźniego” - podkreśla abp Ziółek. Jego zdaniem, ludzie wierzący powinni stać się szczególnie wrażliwi na każde ludzkie cierpienie i niedolę.

Metropolita łódzki wyciąga z tego wnioski dla łódzkiego Kościoła. Jego zdaniem takiej właśnie miłości potrzebują „cierpiące dzieci łódzkiego Kościoła”. Powinniśmy zatem uczyć się takiego spojrzenia miłości, abyśmy potrafili dostrzegać obok siebie „brata, który wraz z utratą pracy, dachu nad głową, możliwości godnego utrzymania rodziny wykształcenia dzieci, doznaje poczucia opuszczenia, zagubienia i beznadziei”. Trzeba nauczyć się przychodzenia z pomocą „dziecku zaniedbanemu duchowo i materialnie”. „Abyśmy się nie odwracali od chłopca czy dziewczyny, którzy zagubili się w świecie różnorakich uzależnień lub przestępstw” - zachęca abp Ziółek. „Uczmy się nieść skuteczną radę, pocieszenie, duchowe i moralne wsparcie tym, którzy podejmują wewnętrzną walkę ze złem i starajmy się być wszędzie tam, gdzie ludzie w potrzebie wołają o chleb powszedni”.