5 czerwca relikwie św. Teresy od Dzieciątka Jezus zawitają na Ziemię Świętokrzyską. Cztery stacje peregrynacji w diecezji kieleckiej - czyli w Kielcach w parafiach św. Teresy od Dzieciątka Jezus na Słowiku i katedralnej oraz w klasztorze karmelitanek bosych, a także w Piotrkowicach - są tylko jednym z etapów peregrynacji relikwii po całej Polsce, zaplanowanej na czas od 1 maja do 15 sierpnia tego roku.
Może wydać się dziwne, że od 1994 r. relikwie św. Teresy są wożone po świecie. Praktyczny umysł dziwić może trud, który się z tym wiąże - teraz wędrują one w relikwiarzu, który waży ponad 130 kg. Dziwić też może, że zorganizowano peregrynację relikwii Świętej, która dużą część życia spędziła w klasztorze klauzurowym, nie wychodząc poza kawałek ziemi ogrodzonej murem…
Jest jednak pewien dług wdzięczności, który poprzez tę peregrynację trzeba spłacić - i spłacić go właśnie tak. Zresztą, wymowny jest fakt, iż Benedykt XV w 1918 r. w przypadku Teresy udzielił dyspensy od przepisów prawa kanonicznego zabraniających dyskutowania o heroiczności cnót kandydata na ołtarze przed upływem 50 lat od jego śmierci… Nasz czas i decyzja Benedykta XVI, również dotycząca dyspensy od przepisów prawa związanych z procesem beatyfikacyjnym, jest wystarczającą podpowiedzią.
Ale zanim o długu do spłacenia, warto dostrzec pewien paradoks. Bo choć wierność głosowi powołania zaprowadziła św. Teresę z Lisieux do wspólnoty klauzurowej, oddzielonej od świata, jej życie, modlitwa i otwarte serce sprawiły, iż zaczęto uważać ją za patronkę misji. Mówiła sama o sobie: „Nie mogąc być misjonarką czynną, pragnę nią być mocą miłości i pokuty”. I życie pokazało, że mury klasztoru nie stały się wygodną osłoną przed problemami świata i ludzi - nawet tych najdalszych - a zwłaszcza nie zamknęły jej oczu na najważniejszą dla innych sprawę: spotkanie z Chrystusem. Pielgrzymowanie relikwii w tych dniach jest więc jakby kropką nad i postawioną po jej śmierci. Jej relikwie pielgrzymują po świecie, bo ona nigdy nie zamknęła się w swoim wygodnym małym kąciku i w pobożności ograniczonej do własnego podwórka. Była córką Kościoła, który jest powszechny, co między innymi znaczy, że dla każdego i że każdy ma w nim miejsce.
W tym jest też pierwszy powód do wdzięczności. Św. Teresa swoją modlitwą ogarniała świat i obiecała, że również po śmierci będzie wypraszać łaski, czyli - jak to ujęła - spuszczać deszcz róż na ziemię.
Jest też i drugi powód wdzięczności wpisany w hasło tej peregrynacji brzmiące: Z ufnością i miłością. Teresa od Dzieciątka Jezus swym życiem nauczyła dziecięcej ufności wobec Boga i prawdziwej miłości. Wśród wielu prób i cierpień, których nie brakowało w jej 24-letnim życiu, wśród oschłości i próby dotykającej nawet jej wiarę, ona zachowała postawę dziecka Bożego. Ufała Bogu i zdała się na Niego do końca, ucząc dziecięctwa duchowego i będąc żywą ilustracją słów Jezusa: „Jeśli nie staniecie się jak dzieci, nie wejdziecie do Królestwa Bożego”. I pokazała także, gdzie jest właściwe miejsce miłości. Kiedy szukała dla siebie doskonalszej formy spełnienia życia, natrafiła na słowa św. Pawła z Listu do Koryntian, że nawet najdoskonalsze dary bez miłości są niczym. Wtedy od razu stwierdziła, że znalazła swoje zawołanie: „W sercu Kościoła, mej matki, będę miłością”. I była. Dlatego jesteśmy jej to winni - winni życie z ufnością i życie, które w sercu Kościoła będzie miłością.