2 sierpnia 1955 r. ks. Zygmunt Szelążek, wikariusz generalny Prymasa Polski, wydaje dekret zatwierdzający nowe zgromadzenie na prawie diecezjalnym. Czytamy w nim m.in.: „Głównym celem tego zgromadzenia zakonnego jest: uświęcenie członków przez praktykowanie trzech ślubów zakonnych - posłuszeństwa, czystości i ubóstwa; drugorzędnym zaś szerzenie szczególniejszego nabożeństwa do Jezusa Miłosiernego Odkupiciela oraz służenie pomocą hierarchii świętego rzymskiego katolickiego Kościoła.
Do osiągnięcia tego celu:
- Siostry pobożnym przykładem własnego życia będą szerzyć w swoim otoczeniu nabożeństwo częstej, a nawet codziennej Komunii św., będą zajmować się przygotowywaniem materii eucharystycznych;
- W swoich pracowniach wyrabiać będą szaty i bieliznę kościelną oraz inne przedmioty kultu;
- Pod kierownictwem ordynariuszy będą zajmować się przygotowywaniem katechetek świeckich, jak również katechizacją dzieci i młodzieży; w miarę możności będą prowadzić kursy i internaty dla dziewcząt względnie młodzieży żeńskiej;
- Podejmować będą prace kancelaryjne w biurach parafialnych oraz kuriach biskupich”.
Już 6 sierpnia tegoż roku siostry nałożyły habity, a m. Faustyna Osińska i m. Benigna Naborowska złożyły śluby wieczyste. Z tej okazji ks. Michał Sopoćko przesłał krótki list na ręce sióstr: „Niech i tak będzie. Życzę Wam w nowym stroju nowych i najobfitszych łask Bożych, by się nie tylko odmienić zewnętrznym wyglądem, który nie należy do istoty doskonałości, a często nawet jej przeszkadza, szczególnie w naszych czasach. Niech najmiłosierniejszy Zbawiciel przystraja dusze Wasze w coraz to nowe i głębsze cnoty, które stanowią o prawdziwej wartości przed Bogiem”.
Do tych historycznych wydarzeń nawiązuje również dekret abp. Mariana Przykuckiego, erygujący myśliborskie sanktuarium Miłosierdzia Bożego 1 sierpnia 1993 r. W dekrecie czytamy m.in.: „Kościół i klasztor, wymienione w proroczej wizji bł. s. Faustyny i opisane w Dzienniczku, wydają się miejscem wskazanym przez Opatrzność dla szczególnej czci Miłosierdzia Bożego i oparciem dla Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego. Niechaj na tym miejscu czczone będzie po wsze czasy Miłosierdzie Boże, niech to miejsce, upatrzone przez bł. s. Faustynę, będzie wspierane jej wstawiennictwem, niech nasi wierni doznają na tym miejscu szczególnego Bożego zmiłowania i zapewniają sobie pomyślność doczesną i życie wieczne”.
Dom Generalny Zgromadzenia Sióstr Jezusa Miłosiernego mieści się w Gorzowie Wlkp. Obecnie matką generalną jest Maria Kalinowska. Zgromadzenie liczy ok. 150 sióstr i posiada 28 domów, w tym 11 za granicą. W Polsce w: Myśliborzu (2 domy), Gorzowie Wlkp.(2), Szczecinie (2), Nowym Kurowie, Rokitnie, Bledzewie, Białymstoku, Warszawie, Ożarowie Mazowieckim, Siedlcach, Chełmie, Odolanowie, Jamnej. Za granicą zaś w: Brazylii, Kanadzie, Niemczech, Włoszech, Francji, Jerozolimie, Chorwacji (2), na Litwie, Białorusi i Ukrainie. Zgromadzenie m.in. prowadzi: Hospicjum w Gorzowie Wlkp., Dom Rekolekcyjny w Rokitnie, Dom Poczętego Życia w Odolanowie, Domy dla Bezdomnych w Chełmie.
Dzienniczek św. s. Faustyny, którego jeszcze nie znały siostry nowego zgromadzenia, odczytany po latach stał się niezwykle trafnym komentarzem pierwszych chwil jego istnienia. „Dziś dał mi Pan poznać w duchu klasztor Miłosierdzia Bożego; widziałam w nim wielkiego ducha, ale wszystko ubogie i bardzo skromne. O mój Jezu, dajesz mi duchowo obcować z tymi duszami, a może stopa moja tam nie stanie” (Dz. 982).
Z całego serca życzę, aby duch rozpalony przez św. s. Faustynę przynosił w dalszym ciągu tak wspaniałe owoce.