Agnieszka Bugała: - Księże Profesorze, czasem w wielu dyskusjach na temat Kościoła podnoszą się głosy, w których kwestionuje się konieczność obecności kapłana w pojednaniu z Bogiem. Ludzie mówią: „Wystarczy, że powiem Panu Bogu...”

Ks. prof. Wiesław Wenz: - W Kościele katolickim jedynie kapłan może sprawować sakrament pokuty. Natomiast w zwykłych warunkach kapłan-szafarz do ważnego odpuszczenia grzechów, oprócz władzy święceń, musi posiadać aktualne upoważnienie do jej wykonywania w odniesieniu do wiernych, którym udziela łaski rozgrzeszenia. Takie upoważnienie można otrzymać z mocy samego prawa: papież, kardynałowie, biskupi lub inni kapłani w szczególnych okolicznościach, np. w zagrożeniu życia penitenta lub kiedy w grę wchodzi dobro duchowe penitenta, lub ci, którzy posiadają habitualne upoważnienie do spowiadania na mocy urzędu lub upoważnienia otrzymanego od kompetentnej władzy kościelnej, np. ordynariusz miejsca jest kompetentny do udzielania upoważnienia wszystkim prezbiterom.

- Dlaczego to takie biurokratyczne?

- Udzielenie uprawnienia do spowiadania, a więc celebrowania sakramentu pokuty nie należy postrzegać jako czynność biurokratyczną, sformalizowaną. Kościół bierze odpowiedzialność za przygotowanie spowiedników, ich formację, jak również za dobro duchowe, które dokonuje się w akcie udzielenia rozgrzeszenia. Taka była wola Pana Jezusa i taka jest dyscyplina prawna Kościoła. Jest ona konieczna, bowiem kapłani, wykonując tę posługę jednania człowieka z Bogiem, udzielają odpuszczenia grzechów w imieniu Chrystusa i mocą Ducha Świętego. Wtedy zawsze i integralnie działają w łączności z biskupem i uczestniczą w sprawowaniu jego władzy i urzędu. Zanim biskup diecezjalny udzieli takiego upoważnienia kapłanowi, powinien upewnić się, czy prezbiter jest odpowiednio przygotowany do pełnienia tej posługi. Może się o tym przekonać przez egzamin jurysdykcyjny lub w inny sposób. Kościołowi zależy na tym, aby kapłani byli dobrze przygotowani do pełnienia posługi spowiednika. Kapłan w tym działaniu jest szafarzem boskiej sprawiedliwości i miłosierdzia oraz przyczynia się do oddawania czci Bogu i zbawienia dusz wiernych, sprawuje kult publiczny. Kapłan nie może więc w sakramencie pokuty głosić prywatnych poglądów, ale powinien wiernie stosować się do nauki Kościoła i norm wydanych przez kompetentną władzę. Szczególnie powinien dokładnie zachować dyscyplinę Kościoła w zakresie uwalniania od kar kościelnych, zwłaszcza ekskomuniki, m.in. za przerwanie ciąży oraz kar zastrzeżonych np. Stolicy Apostolskiej: za świętokradcze znieważenie Najświętszej Eucharystii, stosowanie przymusu wobec osoby papieża, zdradę tajemnicy spowiedzi, rozgrzeszenia wspólnika grzechu przeciwko VI przykazaniu Dekalogu oraz bezprawne udzielenie i przyjęcie sakry biskupiej bez zgody Stolicy Apostolskiej.
Należy też dodać, że każdy kapłan, chociażby nie miał aktualnego upoważnienia do spowiadania, ważnie i godziwie będzie rozgrzeszał jakiegokolwiek wiernego znajdującego się w niebezpieczeństwie śmierci i to z wszelkich cenzur i grzechów, nawet jeśli byłby obecny i do dyspozycji kapłan upoważniony. Kościół jednak stawia warunek, że tak pojednani penitenci po wyzdrowieniu mają obowiązek zwrócić się w ciągu miesiąca do kompetentnego przełożonego lub kapłana mającego stosowne uprawnienia, aby zaciągnięta uprzednio kara została na stałe zdjęta. Jeśli tego nie uczynią w określonym czasie, to ponownie popadają w tę samą karę kościelną.
W kwestii udzielenia rozgrzeszenia należy stwierdzić, że jeśli spowiednik nie ma wątpliwości co do dobrej dyspozycji penitenta i penitent prosi o uwolnienie z grzechów, to nie należy udzielenia rozgrzeszenia odmawiać ani odkładać. Wynika z tego, że mogą zaistnieć sytuacje, kiedy kapłan nie może udzielić rozgrzeszenia, kiedy penitent np. deklaruje, że nie żałuje za grzechy, nie chce postanowić poprawy, nie chce zerwać ze źródłem grzechu, planuje popełnianie grzechu, czy też nie chce osobiście wypełnić zadośćuczynienia.

- Dziękuję za rozmowę.