Rycerstwo Niepokalanej to stowarzyszenie założone przez św. o. Maksymiliana Kolbego w 1917 r. Celem tej grupy jest przeciwstawienie się złu i zawierzenie jak największej liczby wiernych Matce Najświętszej. Wspólnoty MI powstawały licznie w parafiach zarówno przed, jak i po II wojnie światowej. W pierwszą sobotę maja br., w sanktuarium Matki Bożej Nieustającej Pomocy w Niechobrzu, rozpoczęły się modlitewne spotkania Rycerstwa Niepokalanej.
Skąd zainteresowanie taką formą zaangażowania w życie parafii? Rycerstwo ma w Niechobrzu dalekosiężne tradycje. Założył je poprzedni kustosz „Zakątka Maryi” śp. ks. Józef Mucha. Rozmiłowany w kulcie Matki Najświętszej kapłan chciał w ten sposób powierzyć swoich parafian Tej, która zmiażdży głowę węża, a jednocześnie obudzić w nich gorliwość i otwartość na pracę przy rozwijającym się, młodym sanktuarium. Formację niechobrzańskich rycerzy pogłębiały spotkania ze śp. bratem Innocentym z Niepokalanowa, który zaszczepiał w nich miłość do Maryi wyrażoną poprzez troskę o Jej Zakątek. Z opowiadań ówczesnych członków stowarzyszenia wynika, że należała do niego niemal cała parafia. Na zaangażowanych w służbę Niepokalanej można było liczyć zarówno przy organizowaniu wielkich wydarzeń w sanktuarium, jak chociażby koronacja Cudownego Obrazu we wrześniu 1987 r., jak i przy codziennych zajęciach - np. opieka nad Parkiem Matki Bożej. Ci, którzy oddali się pod opiekę Matce Najświętszej, chętnie włączali się w działalność innych grup duszpasterskich przy parafii, tak młodzieżowych, jak i dorosłych.
Obecne wznowienie działalności Rycerstwa Niepokalanej w Niechobrzu jest owocem Maryjnych Rekolekcji Ewangelizacyjnych, które odbyły się tu kilka miesięcy temu. W szeregach stowarzyszenia znaleźli się zarówno dawni jego członkowie, jak i spora rzesza młodych ludzi. Wielu z nich należy już do Róż Żywego Różańca i innych wspólnot działających przy sanktuarium. Nowa grupa będzie zapewne zapleczem modlitewnym, a także miejscem do ożywiania się tych, którzy dotychczas nie angażowali się w życie parafii.
Bycie rycerzem Niepokalanej zobowiązuje do zawierzenia życia Maryi, noszenia z wiarą Cudownego Medalika, a także do włączenia się w działalność Kościoła. Takie zadania podejmował św. o. Maksymilian, a jego gorliwość i oddanie Bogu aż po śmierć męczeńską są świadectwem wierności, która cechuje prawdziwego rycerza. Oby pamiętali o tym ci, którzy znaleźli się w nowych szeregach Rycerstwa Niepokalanej.