Redaktor odpowiedzialny za „Niedzielę w Chicago”

Ojciec Święty Benedykt XV dodał do Litanii Loretańskiej wezwanie: „Królowo pokoju, módl się za nami”. Była to odpowiedź już całego Kościoła na wezwanie Maryi z Fatimy skierowane do dzieci, aby ofiarować modlitwy z miłości ku Bogu i za nawrócenie grzeszników. Była to modlitewna mobilizacja wszystkich sił duchowych Kościoła.
Wartość modlitwy i umartwień stała się światłem, które pozwoliło zrozumieć, kim jest Bóg, jak nas kocha i jak pragnie być przez nas kochany. Maryja przypomniała wszystkim jak Najświętsze Serce Jezusa i Jej Niepokalane Serce kocha biednych grzeszników. Każdy grzesznik, to sprzymierzeniec szatana, uwikłany w jego sidła, który potrzebuje modlitwy, aby mógł się wyrwać się z jego szpon.
Jak wielka jest potęga modlitwy tłumaczył dzieciom fatimskim Anioł. Uderzająca jest zbieżność ostatniego widzenia św. Łucji, które ujawniła dopiero w 1937 r., dotyczące Anioła nawołującego dzieci fatimskie do czynienia pokuty z podobnym objawieniem danym św. Faustynie Kowalskiej 13-14 września 1935 r., które opisała w swoim „Dzienniczku”. „Ujrzałam wykonawcę Bożego gniewu. Zaczęłam go prosić, aby wstrzymał się kilka chwil, a świat będzie czynił pokutę. Czułam bezsilność swojej modlitwy. Wtedy ujrzałam Trójcę Przenajświętszą i czując w duszy swojej moc łaski Jezusa zaczęłam błagać Boga za światem słowami wewnętrznie słyszanymi”. Dalej s. Faustyna pisze: „Kiedy tak się modliłam ujrzałam bezsilność Anioła i nie mógł wypełnić sprawiedliwej kary, która się słusznie należała za grzechy. Z taką mocą wewnętrzną jeszcze się nigdy nie modliłam jak wtenczas. Słowa, którymi błagałam Boga są następujące. Ojcze Przedwieczny, ofiaruję Ci Ciało i Krew, Duszę i Bóstwo najmilszego Syna Twojego, a Pana naszego Jezusa Chrystusa za grzechy nasze i świata całego; dla jego bolesnej męki miej Miłosierdzie dla nas”.
Łatwo zauważyć, że w obu przypadkach, zarówno w modlitwie Anioła z Fatimy i św. Faustyny inicjatywa przebłagalnej modlitwy wychodzi od Boga. W obydwu ma miejsce ofiarowanie Najdroższego Ciała i Krwi oraz Bóstwa Jezusowego. Ofiarowanie bowiem Ojcu Jezusowego Bóstwa jest Boskim aktem, do którego zostaje włączony człowiek jednoczący się z ofiarą Syna.
Maryja w Fatimie przypomina i uczy nas, że dzięki złączeniu z Jezusem modlących się i ofiarujących ludzi Jego ofiara może okazać swoją skuteczność i rozszerzać się na całą ludzkość. Jest to jedyna droga prowadząca do zwycięstwa dobra nad złem. Jest to droga do usprawiedliwienia i odwrócenia należnych nawet kar przez pośrednictwo Jezusowej Męki za grzeszników. Wezwanie dzieci w objawieniach fatimskich do modlitwy i pokuty przez Anioła dotyczyło samych wizjonerów. Spotkania z Maryją rozszerzyły Boży apel na całą ludzkość i zostały wysłuchane ukazując dalszą drogę, aż do zwycięstwa Jej Niepokalanego Serca, na które z utęsknieniem czekamy.