Po radościach i wzruszeniach, z Groty Mlecznej zdążamy do Bazyliki Narodzenia Jezusa. Już w drodze widać tężejące skupieniem twarze. Trudno wyobrazić sobie, że oto za chwilę spełni się w nas tęsknota nie tylko nasza, ale i wielu, wielu ludzi, którzy tak bardzo chcieliby tu być. Radość miesza się z zawstydzeniem i stawianym w sercu pytaniem - dlaczego ja? Przez myśl przebiegają mi sylwetki osób, które znam i co do których wyobrażam sobie, jak wielką radością napełniłoby się ich serce. Czuję się mały i jakby niegodny w tym kontekście dostąpić tego zaszczytu. Dlaczego ja? Dlaczego nie oni? I kolejna myśl - jak wyrazić dalszym życiem wdzięczność, że dane mi było tu stanąć? Docieramy do Groty Narodzenia. Ciasno. Gwiazda z otworem w środku, przez który ręką można sięgnąć skały groty. Długo czekam na swoją kolej. Irytuje pewna teatralność pątników. Każdy chce się uwiecznić na zdjęciu. Jedni pozują, inni fotografują, potem się zmieniają i to nie jest najbardziej sakralny akcent. Ale cóż, czekali tak wiele lat, składali pieniądze. Oby nie zatracili tej chwili w przepastnych albumach ze zdjęciami. Wreszcie jestem. Cały skulony. Swoimi niewidzącymi od łez oczyma, a trochę i z naturalnego niedowidztwa nie spostrzegam, że środek gwiazdy jest otworem. Staram się go ucałować i boleśnie uderzam czołem w jej obramowanie. Dopiero teraz spostrzegam, że jest tu otwór. Sięgam zatem ręką i czuję zimno skały, jak zimno serc, które zamknęły się w ów historyczny czas przed poszukującymi kąta Maryją i Józefem. Zimne serce - przemyka przez myśl jak błyskawica. Stało się. Byłem, dotknąłem. I co za to ofiarujesz, grzeszny człowiecze?
Ciasnota miejsca nie pozwala trwać tam dłużej. O. Eleazar proponuje odwiedzenie pobliskiego kościoła św. Katarzyny. Przytulnie w nim, bardzo modlitewnie. Spostrzegam fugurę Maryi z rozpostartym jakby nad nami płaszczem. Pomagam sobie Herbertem i o dziwo, ten kolejny, na dziś przeznaczony wiersz, jakby specjalnie czekał na ten moment. Nosi tytuł „Matka”:
„Upadł jej z kolan kłębek włóczki. Rozwijał się w pośpiechu i uciekał na oślep. Trzymała początek życia. Owijała na palec serdeczny jak pierścionek, chciała uchronić. Toczył się po ostrych pochyłościach, czasem piął się pod górę. Przychodził splątany i milczał. Nigdy już nie powróci na słodki tron jej kolana.
Wyciągnięte ręce świecą w ciemności jak stare miasto”.
Przede mną modli się jedna z matek. Wiem, że dla jednego z dzieci modli się o dar powołania. Czy wie, że wtedy już nigdy ono nie powróci na słodki tron jej kolan? Już mi nie trzeba wiersza. Wiem za kogo mam się modlić. Za matki, zwłaszcza za te, które opłakują puste kolana, z których zsunęły się ich dzieci i poszły na drogę, która cierniem wbija się w ich serce, która sprawia, że ich wyciągnięte ręce świecą ciemnością jak stare miasto. Weronka i jej wnuki... Józia - to tylko dwa imiona. Nigdy do nich nie mówię po imieniu. Teraz wypowiadam je składając na kolanach Matki. Potem przychodzą inne imiona, postaci... Od Matki idziemy do kaplicy obok. W monstrancji Jej Syn, który wówczas odszedł od Niej, zsunął się z Jej kolan, byśmy mogli swobodnie uścisnąć Jego kolana, wtulić się w Jego serce. I milczeć. I niech tak zostanie.