Rok 2001 ogłoszony Rokiem Kardynała Wyszyńskiego obfitował w wielkie wydarzenia upamiętniające postać tego wielkiego Kapłana i Polaka. W diecezji łomżyńskiej głęboko przeżywaliśmy uroczystości w miejscach szczególnie bliskich Prymasowi Tysiąclecia: w Zuzeli, Andrzejewie i sercu diecezji - Łomży. Spotkanie zorganizowane w WSD w Łomży w grudniu 2001 r., oparte na wspomnieniach świadków, stanowiło podsumowanie Roku Prymasowskiego w Diecezji Łomżyńskiej. Jego organizatorem był Wydział Wychowania i Nauczania Katolickiego Łomżyńskiej Kurii Diecezjalnej, Wyższe Seminarium Duchowne w Łomży, Sekcja Katechetyczna Uniwersytetu Kard. Stefana Wyszyńskiego w Warszawie oraz Caritas Diecezji Łomżyńskiej.

Mszę św. w kościele rektoralnym w Łomży na rozpoczęcie sesji celebrował biskup łomżyński Stanisław Stefanek. W wygłoszonej homilii Ksiądz Biskup nawiązał do postaci Prymasa Tysiąclecia, prosząc abyśmy przyjrzeli się tej osobie od strony dziejów zbawienia: "przypatrzmy się kard. Wyszyńskiemu od strony jego zawierzenia Ojcu Niebieskiemu" - powiedział bp Stefanek.

Mąż zawierzenia to temat refleksji biskupa łomżyńskiego Stanisława Stefanka. Ksiądz Biskup podkreślił abrahamową drogę Prymasa Tysiąclecia, którego punktem orientacyjnym była wiara, pełne oddanie się Bogu i postawienie wszystkiego na Maryję. Ksiądz Prymas kierował się w życiu tylko jednym - zawierzeniem Bogu. Od tej strony, dla mnie - powiedział Ksiądz Biskup - Prymas Tysiąclecia to przede wszystkim nauczyciel zawierzenia. Gdy mówił o obecności kapłanów, Episkopatu w życiu społecznym, stale używał określenia: servus, czyli sługa, jako określenie sposobu zachowania się. On był wolny, w tym sensie, że nie szukał dziennikarzy, nie poddawał się mediom. To prawda, inne były wówczas czasy, jego służbą była ambona i ołtarz, ale dziś od niego można uczyć się tej wolności i nie poddawania się wpływom mediów.

Senator RP Krystyna Czuba podkreśliła więź z ziemią łomżyńską poprzez osobę Księdza Prymasa. Po raz pierwszy spotkała go w latach 60., w czasach studenckich. Było to na Jasnej Górze, gdzie Ksiądz Prymas głosił kazanie o Ojczyźnie, która jest matką i zobowiązaniem. Tyle pokoleń Polaków walczyło o ziemię i dlatego trzeba się tej ziemi trzymać pazurami, jak trzymał się jej Drzymała i Reymontowski Boryna. To Ksiądz Prymas mówił: "Ojczyznę kocham więcej niż własne serce" . I, jak powiedziała w swoim świadectwie, do dziś słowa te zostały w jej sercu jako wielkie zobowiązanie.

W postawie Księdza Prymasa imponowało jej to, że o Panu Bogu mówił z niezwykłą prostotą, tak jak np. człowiek mówi o tym, że jest głodny. A człowiek? Gdy wszyscy mówili o człowieku, że jest wolny, że człowiek, to brzmi dumnie, Ksiądz Prymas pochylał się do nóg człowieka w katedrze, całując jego stopy, mówił: "człowiek to taki "Przed śmiercią, 22 maja, powiedział słowa, które odżywają na nowo, kiedy jest w Polsce bardzo trudno: ´W Polsce rządzi tylko Bóg, w Polsce ludzie są słabi, tylko Bóg jest mocny´. Polska zrobiła Prymasowi królewski pogrzeb. Myślę, że nikt takiego pogrzebu nie miał i mieć nie będzie" - powiedziała Pani Senator.

Janina Michalska z Instytutu Prymasowskiego dziś przyznaje rację tym wszystkim, którzy uważają, że Ksiądz Prymas był prorokiem postawionym na grani czasu w bardzo trudnej sytuacji jako posłany przez Boga z bardzo konkretnym zadaniem.

Przyznaje rację tym, którzy dzisiaj mówią, że był Mojżeszem XX w., przeprowadził Polskę, i nie tylko Polskę, przez czerwone morze komunizmu. Tak wiele ocalił, także Kościół w Polsce, tak jak Mojżesz, przeprowadzając naród wybrany przez Morze Czerwone.

Przyznaje rację też tym, którzy mówią, że był wspaniałym pasterzem. Kiedy odbywał się ingres Księdza Prymasa, w dzisiejszym kościele seminaryjnym na Krakowskim Przedmieściu, padły pierwsze słowa: "umiłowane dzieci Boże, dzieci moje". Takich słów nikt się nie spodziewał. W tych pierwszych słowach Prymas Tysiąclecia przekazał to, z czym przychodził do wiernych jako pasterz: Jestem pasterzem dusz waszych.

Pani Michalska zgadza się dziś z tymi, którzy mówią, że Ksiądz Prymas naprawdę był "olbrzymem". Dziś jest drugi "olbrzym" na Watykanie, który powiedział wprost: nie byłoby tego Papieża-Polaka na Stolicy Piotrowej, gdyby nie wiara i zawierzenie Księdza Prymasa.

Prymas Wyszyński był realistą i mistykiem. Tak realne, codzienne i proste było to wszystko, co wiązało się z Bogiem. Kiedyś tak powiedział, że właściwie nie ma spraw czysto ludzkich, bo Chrystus wszystko powiązał i wszystko, co ludzkie stało się Boże. I tak właśnie było w Jego życiu. Nigdy nie miał w sobie napięcia, zdenerwowania, które mają ludzie myślący tylko o sobie. On przede wszystkim czuł się sługą zarówno przy ołtarzu, jak we wszystkich innych sytuacjach.

Tadeusz Kowalewski, adiunkt WSZZiP im. B. Jańskiego w Łomży, przedstawił Księdza Prymasa oczami młodego człowieka, który chciał dobrze uformować swoją osobowość. Kardynała Wyszyńskiego spotkał podczas pobytu w Studzienicznej, uczestnicząc we wspólnej modlitwie różańcowej. To spotkanie zaważyło na całym jego późniejszym życiu.

Do dziś w Kościele polskim żywe są sformułowania Prymasa Tysiąclecia: Rodzina Bogiem silna, godność kobiety, sprawiedliwość społeczna, a przede wszystkim życie w łasce, wierność krzyżowi, wierność Kościołowi. Te słowa są ciągle żywe i one będą ciągle ożywały w sercach nie tylko ludzi, którzy doświadczyli łaski bezpośredniego obcowania z Prymasem Tysiąclecia, ale też w sercach przyszłych pokoleń Polaków, którzy będą się o nim dowiadywać ze świadectw ludzi tamtych czasów.