Według opinii ówczesnych, ks. Wojciech Borowiusz odznaczał się „bojaźnią Bożą i miłością i pobożnymi dziełami w ozdabianiu kościołów oraz w zakładaniu szpitali i naprawianiu ich”, słynął również z hojności dla ludzi biednych. Do jego największych dzieł należy zaliczyć fundacje dobroczynne dotyczące rodzinnego Cmolasu. Warto prześledzić ich dzieje.

Prepozytura szpitalna

Stanowił ją przytułek dla ubogich z własną świątynią i kapelanem zwanym prepozytem. Szczegółowe rozporządzenia odnośnie do funkcjonowania tej instytucji w Cmolasie wydał oficjał generalny diecezji krakowskiej bp Wojciech Lipnicki po śmierci fundatora.
Centrum życia religijnego tej instytucji stanowił „kościółek” Przemienienia Pańskiego. Wzniesiono go w 1646 r. w miejscu, gdzie 6 sierpnia 1585 r. objawił się fundatorowi Chrystus Przemieniony. Była to świątynia drewniana, kryta gontowym dachem z sygnaturką. Konsekrował ją 5 września 1674 r. sufragan krakowski bp Mikołaj Oborski.
W świątyni znajdował się obraz Przemienienia Pańskiego przed 1748 r. uznany przez komisję za łaskami słynący. O kulcie łaskami słynącego wizerunku Pana Jezusa świadczyły liczne wota. W 1748 r. było ich 52.
Obok świątyni szpitalnej funkcjonował budynek przytułku. W 1738 r. przytułek posiadał dwie izby, w których mieszkali ubodzy. Liczba biednych korzystających ze szpitala kształtowała się od kilku do kilkunastu osób. Ubodzy prowadzili życie wspólne, posiadali jedynie obowiązki pobożnościowe. Ich funkcjonowanie w strukturach szpitalnych (w tym kwestię pożywienia) regulowało rozporządzenie bp. Lipnickiego.

Fundacja stypendialna

Podobnie jak w przypadku prepozytury, szczegółowe rozporządzenia odnośnie do działalności fundacji wydał oficjał diecezji krakowskiej bp Wojciech Lipnicki po śmierci fundatora. Określił on, że korzystać z niej mogą dwaj studenci pochodzący z Cmolasu. Prawo i prezenty patronatu zastrzegł oficjał ówczesnemu proboszczowi w Cmolasie i jego następcom. Studenci mieli zamieszkać w Bursie Ubogich w Krakowie, gdzie byli zwolnieni z płacenia komornego. Mieli otrzymywać 12 gr tygodniowo. Pozostałe fundusze należało przeznaczyć na wspólny stół po opłaceniu prowizora bursy oraz nadzorujących jego działalność rektora i dziekana wydziału. Stypendium przysługiwało studentom przez 6 lat, mogło być przedłużone ze „słusznej racji”. Według bp. Lipnickiego, okazją do uzyskania większych kwot było zdobywanie przez studentów stopni naukowych. Oficjał krakowski wyznaczył również obowiązki dla studentów korzystających z tej fundacji, którzy mieli ofiarować swoje studia „na chwałę Przenajświętszej Trójcy i cześć NMP”. Mieli oni codziennie uczestniczyć we Mszy św., a raz w miesiącu przystąpić do spowiedzi i Komunii św. Codziennie powinni odmówić oficjum o NMP lub Różaniec lub „inne pobożne modlitwy”. W swoich modlitwach powinni pamiętać o fundatorze. W święta powinni wysłuchać kazania oraz wypełniać pobożne praktyki.
Oprócz obowiązków związanych z życiem duchowym, bp Lipnicki nałożył na stypendystów również powinności naukowe: „niech słuchają przynajmniej dwóch wykładów na jakimkolwiek wydziale w każdym półroczu, także w dni upalne i w Wielkim Poście niech słuchają wykładów prywatnych Prowizora [bursy] za jego wiedzą i radą. Niech słuchają dysput w obydwu lektoriach. Niech przedstawią wypracowanie ilekroć Prowizor nakaże, niech ćwiczą pamięć i w każdym okresie wyuczą się jednej mowy Cycerona”. Studenci powinni w każdym tygodniu przedkładać prowizorowi zaświadczenia o uczęszczaniu na wykłady, co było podstawą do wypłacenia stypendium.
Obie fundacje ks. Borowiusza upadły, prepozytura szpitalna została zniesiona przez zaborcze władze austriackie, a sam przytułek funkcjonował do lat 60. XX wieku. Jednak obie fundacje - szpitalna i stypendialna odrodziły się w ostatnich latach.

Ks. Wojciech Borowiusz
urodził się w 1572 r. Wydarzeniem, które wywarło znaczący wpływ na jego życie, była wizja Chrystusa Przemienionego 6 sierpnia 1585 r. Po ukończeniu szkoły parafialnej w Cmolasie, studiował na Uniwersytecie Krakowskim. Studia rozpoczął 15 października 1593 r. W tym samym roku uzyskał stopień bakałarza sztuk wyzwolonych. W 1598 r. uzyskał magisterium sztuk wyzwolonych i doktorat z filozofii. W 1604 r. prowadził na uniwersytecie wykłady z arytmetyki, a także komentował pisma Arystotelesa i Cycerona. W cztery lata później pełnił urząd dziekana Wydziału Filozoficznego. W 1627 r. uzyskał doktorat z teologii, a w 1632 r. pełnił funkcję dziekana Wydziału Teologicznego. Przyjął również święcenia wyższe: subdiakonat, diakonat i prezbiterat 20 kwietnia 1612 r.
Kilkakrotnie wybierano go na stanowisko rektora uniwersytetu.
Zmarł 13 lipca 1646 r. jako prepozyt kolegiaty św. Floriana w Krakowie. Według epitafium znajdującego się w tejże świątyni (nie zachowało się do naszych czasów), ks. Borowiusz pełnił również funkcję prepozyta krakowskiej kolegiaty Wszystkich Świętych oraz kanonika kapituły w Skarbimierzu, a także kaznodziei na zamku krakowskim.